Enige tijd geleden was ik een weekend in Rotterdam voor een
cursus tot docent Dance for Health. In deze basiscursus leer je, naast wat de
visie en de werkwijze van de stichting is en hoe je je lessen in kunt richten,
vooral hoe je met mensen met Parkinson kunt gaan werken. Er zijn nog twee
specialisaties voor mensen met Reuma en met MS. En wie weet in de toekomst ook
voor mensen met (onverklaarbare) chronische pijnklachten… Maar dat is iets voor
later.
Ik hoopte daar tools te krijgen om meer gefundeerd
verschillende mogelijkheden voor lotgenoten in mijn eigen praktijk aan te
kunnen bieden. En ik kan je wel vertellen dat ze daar ruimschoots in geslaagd zijn!
Het deelnemen aan deze cursus was toen nog wel een beetje
een uitdaging, aangezien ik er drie dagen achter elkaar van tien tot vijf voor
in actie moest komen én naar Rotterdam moest.
Uit voorzorg had ik voor twee nachten een kamer geregeld. Zo
was ik in ieder geval geen energie kwijt aan reizen, op de dag van aankomst en
vertrek na.
Verder had ik van te voren bij de organisatie aangegeven dat
ik graag wilde komen, maar dat ik waakzaam wilde zijn in het verdelen van mijn
energie. Zodat ik alles zo goed mogelijk mee kon pakken. Gelukkig was dit geen
enkel probleem, ze waren natuurlijk wel het een en ander gewend.
En ja, ik trok me tijdens de pauze terug om op adem te komen,
deed geregeld wat minder fanatiek mee en lag elke dag voor negen uur al flink
onder zeil.
Maar het bleek vooral enorm genieten! Het was heerlijk om
weer met anderen samen te dansen en met mijn vak bezig te kunnen zijn. Ook was
het goed om het eens van een andere kant te bekijken. Ik ben tenslotte opgeleid
als therapeute waarbij ik cliënten behandel en deze cursus is echt bedoel om
les te gaan geven en mensen te zien als danser in plaats van als patiënt.
En daar is het eerste raakvlak tussen mezelf als
ervaringsdeskundige en als professional. Want hoe vaak heb ik zelf niet gedacht
en geroepen dat ik géén patiënt was? Ik heb er zelfs een blog over geschreven
om uit te leggen hoe ik dat zag: https://marijetoussaint.blogspot.com/2018/01/een-jaar-ziek-en-toch-geen-patient.html
Verder herkende ik de bewegingsarmoede die mensen kunnen
hebben, dat elke patiënt ander is, de cognitieve problemen en acceptatie issues.
Net zoals de overtuiging dat het goed is om je focus te
verleggen, dat je meer kunt dan je denkt én dat een positieve mindset zeer
ondersteunend is om te kunnen verbeteren/ herstellen.
Maar waar ik mezelf als ervaringsdeskundige echt in terug
zag, was in de presentatie van een fysiotherapeut waarin hij vertelde uit welke
elementen een training bestaat. Namelijk het opbouwen van je mobiliteit,
kracht, uithoudingsvermogen, stabiliteit én vertrouwen dat je jouw dag goed
door kunt komen. Precies deze onderdelen hadden in mijn eigen hersteltraject
gezeten. En nu kreeg ik ze aangereikt om te verwerken in danslessen, als
professional. Hoe bijzonder is dat?
En dat is dan misschien ook wel het belangrijkste wat ik van
deze cursus mee heb genomen. Dat elke ervaring die je opdoet gedurende wat je
dan ook mee maakt in je leven, je kan verrijken. Als persoon én als
professional, wat voor werk je dan ook doet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten