Technisch gezien ben ik het natuurlijk wel. Hoe langer het
duurt om te herstellen, hoe meer ik me dat realiseer. Het is vandaag precies
een jaar geleden dat ik me ziek heb gemeld. Tijd om het concept eens nader te bekijken.
Volgens de Dikke van Dale is de betekenis van patiënt ‘een
zieke die onder behandeling is’. Iemand die ziek is, is lichamelijk of
geestelijk niet in orde. En als je onder behandeling bent, dan ben je onder
doktershanden. Het beeld dat ik van een patiënt heb, word daar enerzijds mee
bevestigd. Naar mijn idee is dat iemand die een ander nodig heeft om te
herstellen. Het betekent een bepaalde mate van afhankelijkheid. Een ander moet
je van jouw klachten afhelpen. Anderzijds kun je ook dit weer omdraaien. Want
heel sec gezien ben ik onder doktershanden. Op dit moment is dat een
fysiotherapeut. Maar zodra de revalidatie van start gaat, zal een
revalidatiearts (en zijn team) dat van hem over gaan nemen.
Zo bekeken zit het verschil niet in het woord an sich, maar
in hoe jij je ernaar gedraagt. Want vanaf het moment dat er vorig jaar een
andere auto bij mij achterop klapte, heb ik mijn herstelproces in eigen hand
genomen. Op de bank gaan zitten wachten tot een ander zegt wat ik moet doen, is
nooit een optie geweest. Me afhankelijk maken is wat mij betreft zelfs uit den
boze. Ik ben degene die dit mee maakt en ik ben degene die er weer uit moet
zien te komen. Of beter gezegd, mijn weg hier in moet zien te vinden. Ik ben ook
degene die het beste weet wat goed voor me is en op kan merken wat wel werkt en
wat niet. Dat betekent echter niet dat ik het helemaal alleen moet doen. Dat is
een valkuil van me, aangezien ik de neiging heb om hoge eisen aan mezelf te
stellen en nogal wat vind van het feit dat ik therapeut ben en wat ik zelf zou
moeten kunnen doen. In het intaketraject dat ik eerder heb doorlopen zei één
van de behandelaars tegen me dat ik zou leren een therapeut voor mezelf te
worden. Ik heb het vermoeden dat het er eerder op uit zal draaien dat ik leer
om dit wat los te laten en meer mee te varen op de kennis en ondersteuning van
anderen. Want ook een therapeut is maar een mens, heeft niet alle kennis van de
wereld en hoeft het niet alleen te doen. Soms is het juist verstandig om je te
laten helpen. Iemand anders mee laten kijken met jouw proces kan ook voor een therapeut
heel verhelderend zijn.
Volgens Wikipedia spreekt men in de revalidatie naast
patiënt ook van revalidant. Ik citeer: ‘Dit omdat revalidatie zich minder op de
ziekte maar meer op de gevolgen van die ziekte richt. Met als doel de patiënt
te leren er zo goed mogelijk mee om te omgaan. Hierdoor wordt er een actievere
houding verwacht van de revalidant.’ Deze term past veel beter bij mij. Dat is
namelijk wat ik ook al zelf deed en waar ik mee door zal gaan. Ook de komende
tijd zal ik het heft in eigen handen blijven houden en tegelijkertijd datgene
wat langs komt gebruiken zoals past voor mij.
Maar vanavond ga ik eerst een fles champagne open trekken. Om
mezelf eraan te herinneren dat ik ‘in charge’ ben, als traktatie voor mij en
mijn man omdat we het er al een jaar mee redden en vooral om er het leven mee
te vieren.
Proost!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten