vrijdag 23 februari 2018

En weer een intake

En deze was anders dan de vorige. Logisch ook wel, ik zat op een totaal andere plek met andere mensen voor me. Bovendien was ik vier maanden en een hoop inzichten verder.

De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik niet naar een revalidatiecentrum ga, maar naar een behandelcentrum voor bewegen en functioneren. Overeenkomst is dat het bij beide een multidisciplinair traject is met zowel psychologische als fysiotherapeutische begeleiding. Verschillen zijn er ook, voor zover ik dat kan beoordelen. Het revalidatietraject heeft een revalidatiearts die een behandelplan maakt en omvat ook groepsgesprekken. Het letselschadetraject heeft geen revalidatiearts en is volledig maatwerk en dus vooral individueel. En dat laatste spreekt mij, eigenwijs als ik ben, toch wel heel erg aan. Ik verwacht dat ik hier mijn eigen ingezette weg het beste kan vervolgen met natuurlijk de nodige nieuwe inzichten.

Voor deze intake moest ik weer een aantal vragenlijsten invullen. Dit keer maar vier, waarvan één op papier. Vergeleken met de 11 van de vorige keer was dat toch wel een verademing. De lijsten zelf verschilden niet veel van elkaar. Inhoudelijk hadden ze met die vier net zo veel informatie over mij en mijn functioneren en klachten als bij die eerdere 11.

De intake zelf omvatte twee gesprekken, één met de psycholoog en de ander met de fysiotherapeut die ook een aantal testen deed. Beide van ongeveer een uur en vergelijkbaar met de vorige intake, therapeuten die een indruk van mij en mijn klachten probeerden te krijgen en ik die dat zo goed mogelijk probeerde weer te geven.

Het fysiotherapeutisch onderzoek was wel wat anders. Dit keer werd de mobiliteit van de grote rugspieren ook meegenomen. Daar is bij mij, als danser, niet veel mis mee gelukkig. Conclusie was dus ook dat de uitdaging vooral ging zitten in het verder versterken en ontspannen van de nek- en schouderspieren en het vergroten van mijn uithoudingsvermogen en belastbaarheid.

Ik kreeg ook meteen een oefening mee. Ik bleek uit zelfbescherming aangeleerd te hebben mijn schouders op te trekken. Uit een soort van veiligheid om de nekspieren te ontzien en pijn te ontlopen. Ik moest dus gaan lopen op een hoger tempo omdat je dan niet kan  gaan denken en daarbij mijn schouders wat mee laten bewegen. Loslaten en laten gaan. Ik vond vooral het verschil in houding veelzeggend. Met opgetrokken schouders voelde het defensief en gesloten, meebewegen maakte het opener en meer ontspannen. Voor de rots en water trainers onder ons, de strandhouding! Oftewel, weer een gevalletje van theorie ( je houding heeft invloed op je stemming en andersom) die betekenis krijgt vanuit ervaring.


Deze houding ben ik de volgende dag gaan oefenen. En grondig als ik ben, niet alleen bij het lopen, maar ook bij het autorijden en het salsadansen die avond. Misschien voel je het al aankomen, daar kwam een rekening achteraan. De dag daarna kon ik op mijn buik schrijven, mijn nek deed zeer en weer zo moe! Tja, ook dit gebeurt dus. Loslaten hoeft niet in één keer en mag ik in stapjes doen. Dus bewust de momenten kiezen dat ik de oefening toepas en daarna de boel maar weer even wat op slot zetten, zodat mijn spieren en mijn hersenen kunnen wennen aan de overgang. Oftewel, mezelf toestaan de tijd te nemen die ik nodig heb. 

Fijn weekend allemaal!

vrijdag 16 februari 2018

Goed nieuws en wat het effect daar dan van is

En toen kwam er ineens schot in de zaak, gelukkig! Wat is er gebeurd?

Als eerste wilde mijn leidinggevende de financiering van het revalidatie traject op zich nemen. Daarnaast ging zij ook akkoord met het voorgestelde 2e spoor re-integratie traject.
Ik heb diezelfde dag nog mijn aanmeldingsformulier naar het behandelcentrum gemaild en werd de volgende dag al gebeld voor een intake. Deze heeft inmiddels plaatsgevonden, hierover volgende week meer. Het is nu wachten op het voorgestelde behandelplan en goedkeuring van de offerte van beide trajecten van mijn leidinggevende. Zodra dat er door is kan ik bij wijze van spreken dezelfde dag nog starten!

Gek hoe het zo kan lopen. Ook mooi om te merken wat het effect was op mijn fysieke gesteldheid. Zoals ik vorige week beschreef hoe ik reageerde op tegenslag, merkte ik nu ook dat deze positieve wending weldadig werkte. Ik voelde me de dagen daarna lichter en meer ontspannen.

Samen met mijn fysiotherapeut keek ik terug op deze observaties en combineerde dat met onze gezamenlijke kennis en wat ik inmiddels op internet langs had zien komen. Whiplash gerelateerde klachten komen voor een groot deel voort uit overprikkeling. Hersenen reageren veel sneller en heftiger op bijvoorbeeld een pijnprikkel. Als een soort Pavlov reactie is dit veel te hoog ingesteld. 

Waar ik de afgelopen periode mee bezig ben geweest, is die reactie hier en daar omdraaien. Mijn hersens voor de gek houden door de beweging net even anders uit te voeren of er een positieve gedachte tegenover te zetten. Ik heb door alle omstandigheden de ruimte gehad om prikkels op te zoeken waar en hoe ik dat wilde en vooral wanneer en voor hoe lang. En daarna had ik de tijd voor rust en ontspanning, wat nodig is om te kunnen herstellen en uit die Pavlov reactie te kunnen komen. 

Wat echter vaak gebeurt in ‘Whiplashland’ is dat mensen te maken krijgen met verzekeraars en instanties die niet mee werken, werkgevers die geen begrip tonen en behandelaars die cliënten door de pijn heen laten trainen. Soortgelijke ervaringen als degene die ik vorige week beschreef. Allemaal stressoren die juist die Pavlov reactie verder inslijpen, waardoor de cliënt niet herstelt, of zelfs te maken krijgt met een klachtenverergering. Zie dan maar eens geen patiënt te worden!


Wat ik hier nu mee wil zeggen? Misschien wat begrip voor mensen met een whiplash of een andere chronische ziekte. Je bent niet alleen en zeker niet gek! Ja, je mag de tijd nemen die je nodig heb en ja, het mag af en toe (of heel vaak) niet gaan zoals jij dat het liefst zou willen. Dat hoort erbij en ook dat gaat weer een keer over. Blijf vooral geloven in jezelf, blijf op zoek naar wat jou helpt en naar de geluksmomentjes op een dag, al is het maar een kleintje.

En verder voor iedereen en zeker ook voor mezelf, houd moed, volg je gevoel en gebruik je (gezonde) verstand, hoe lastig het soms ook is. Dan weet je wat de juiste weg is!


vrijdag 9 februari 2018

Tegenslag en zijn mentale en fysieke uitwerking, hoe werkt dit en hoe ga ik daar mee om?

En toen raakte ik door een bericht behoorlijk uit balans. Tot mijn eigen stomme verbazing eerlijk gezegd. Ik wist dat mentale spanning fysiek voelbaar kon zijn. Maar daadwerkelijk ervaren dat dit gebeurde was wel even iets anders. Dus wat te doen?

Laat ik maar weer eens bij het begin beginnen. Zoals de oplettende lezer weet heb ik kennismakingsgesprekken gevoerd bij een aantal revalidatiecentra. Eén daarvan sprong er wat mij betreft uit. Ik kon me vinden in hun visie op herstel en zag een traject op maat bij dit centrum wel zitten. Maar, ze gaven aan dat het betaald zou moeten worden vanuit de letselschadeverzekering. Ik  heb dit dus neergelegd bij mijn contactpersoon van de rechtsbijstandverzekering. Na een week kreeg ik echter te horen dat de tegenpartij nogal kritisch reageerde. Er werd eerst gevraagd waarom het een jaar heeft geduurd om dit traject te starten en vervolgens waarom mijn werkgever niet betaalde, omdat ik werd verwezen door de bedrijfsarts. Deze vragen zag ik niet aankomen. Ze zouden op de hoogte moeten zijn van mijn situatie en het leek met niet meer dan logisch dat ik zelf de vraag om het traject te betalen bij hen neer legde. Ik heb toen toch maar eerst eens contact gelegd met mijn bedrijfsarts. Hij vond dat ik de volgende keuze had. Ik kon natuurlijk kiezen voor een traject bij dit centrum, met het daarbij behorende gedoe wie het zou moeten betalen. Dat zou ik dan ook zelf moeten regelen. Wilde ik dat niet dan kon hij me verwijzen naar een ander centrum dat betaald zou worden vanuit de zorgverzekering. Dit was duidelijk niet wat ik wilde horen en later realiseerde ik me ook dat het lood om oud ijzer was. De kliniek waar hij me naar toe wilde sturen accepteerde namelijk alleen een verwijzing van de huisarts én ik zou daar pas kunnen starten als mijn zorgverzekering daarvoor toestemming heeft gegeven. Soortgelijk gedoe dus. 

Om toch wat meer helderheid te krijgen over wat me nu te doen stond heb ik de kliniek van mijn voorkeur gebeld. Volgens hen kwamen dit soort toestanden helaas regelmatig voor. Ze gaven aan te verwachten dat de verzekering van de tegenpartij uiteindelijk wel over de brug zou komen. Dus hun advies was om er bij mijn contactpersoon op aan te dringen druk op de tegenpartij te blijven zetten en zelf vol te blijven houden dat dit was wat ik wilde. Ook besloot ik om dit traject te promoten bij mijn leidinggevende. Wie weet dat zij het voor wilde schieten, zodat ik tenminste kon gaan beginnen.

Zo gezien heb ik meteen de juiste actie ondernomen. Ik had gedaan wat ik kon en verder was het afwachten. Maar toch, ondanks dat ik wist wat mijn mogelijkheden waren, het ging niet zonder slag of stoot. Direct na dat telefoontje met mijn contactpersoon zat ik een potje te janken. Mijn eerste reactie was dat het allemaal niet vanzelf ging, alweer niet. Ik had verwacht en er eerlijk gezegd ook op gerekend dat het gemakkelijk zou gaan en me ingesteld op een intake deze week nog. Fout gedacht dus. 

De fysieke reactie op deze stress uitte zich de volgende dag niet alleen in flinke vermoeidheid, maar ook met stijve schouderspieren. Het zat vaster dan normaal en deed flink zeer. Ik werd er wakker van en kon niet meer lekker liggen. Aan de ene kant was ik hier behoorlijk chagrijnig om, maar daarnaast speelde er ook een soort van verwondering. Zo ging dat dus en vast niet alleen bij mij. Als dit gedoe tussen verzekeraars en opdrachtgevers vaker voor kwam, hoe zou dat dan voor al die andere chronisch zieke mensen zijn en wat zegt dat over de huidige gezondheidszorg?

Naast al deze gedachtes was er de drive om ook hier weer door te komen en er niet in te blijven hangen. Aan den lijve ervaren hoe het werkte als stress een lichamelijke reactie oproept, maakte ook duidelijk dat onderzoeken hoe ik daar weer uit kon komen een hoop inzichten op kon leveren. Dus wat was wijsheid? Allereerst wist ik dat accepteren in dit geval waarschijnlijk ook zou helpen. Ik moest eerst even uitrazen voordat ik dit kon doen. Wat eigenlijk ook een soort accepteren was, ik stond mezelf toe de emoties te doorleven die het opriep, ze mochten er zijn zodat het daarna ook weer klaar was. Gelukkig heb ik een goed vangnet waar er altijd wel iemand is die ik kan bellen of appen. Ook mijn man was een fijne praatpaal. Hij heeft inmiddels in de gaten dat aanhoren en meevoelen vaak al genoeg is en wist dat aardig te doen. Daarna kon ik de stijfheid en de pijn meer met rust laten en ben ik mijn focus gaan verleggen door wat te gaan doen. Iets lekkers bakken, boekje lezen, stukje lopen, stukje schrijven en zeker ook de dagelijkse bezigheden hielpen daarbij. En niet onbelangrijk, ik richtte mijn aandacht op dat wat ik op dat moment deed en probeerde dat in alle rust en ontspanning te doen.

Heeft het geholpen? Nou, in zekere zin wel, de pijn werd langzaamaan wat minder, maar belangrijker nog, de rust keerde terug.

Wat zijn jouw manieren om met tegenslag om te gaan? Ik hoor het graag!



Mijn bakkie troost!

vrijdag 2 februari 2018

In hoeverre was een whiplash verantwoordelijk voor mijn terugval?

Omdat ik mezelf het afgelopen jaar niet als patiënt heb willen zien, heb ik nooit de moeite genomen om me te verdiepen in het fenomeen whiplash. Ik wilde afgaan op mijn eigen oordeel en volgen wat voor mij paste. De afgelopen tijd ben ik echter toch eens op Google gaan kijken. Je moet dan wel eerst langs allerlei letselschadeadvocaten. Whiplash is blijkbaar big business. Al zoekende stuitte ik onder andere op een lijst met klachten die ik interessant vind. Mijn hemel wat kun je er veel aan overhouden! Gelukkig herkende ik er meer niet in dan wel, maar datgene waar ik sinds mijn terugval tegenaan loop stond er wel degelijk tussen (voor diegene die wil weten wat dat dan allemaal is, onderaan mijn blog staat een lijstje). En stiekem was dat toch wel heel prettig om te lezen. Het maakte het een en ander verklaarbaar en makkelijker te accepteren. Ik hoef niet meer elke keer dat er iets is te bedenken hoe dat zo kan gebeuren. Het hoort er gewoon allemaal bij. Wat niet betekent dat er geen werk aan de winkel is! Doel voor dit jaar blijft om weer fatsoenlijk te kunnen functioneren, waar dan ook en zo goed als haalbaar is.

Deze ontdekking maakte dat ik mijn terugval van afgelopen oktober nog eens goed onder de loep nam. Ik vroeg me namelijk af hoe het heeft kunnen gebeuren dat ik zo gigantisch snel zo ver achteruit heb kunnen gaan, terwijl ik dacht dat ik volledig was hersteld en dus ook weer drie dagen vol aan de bak was gegaan na de zomervakantie. In eerste instantie weet ik dat aan de werkdruk en dat ik werk deed dat niet direct mijn voorkeur had. Wat ook de mening was van iedereen om mij heen die mij zag afglijden. Ik heb daar nu toch de nodige vraagtekens bij. Was ik eigenlijk wel volledig hersteld voor de zomervakantie, of was het zo dat ik geen zin meer had om er aandacht aan te besteden? Ik zat in deze periode vol in de re-integratie en was een supervisietraject aan het afronden. Tegelijkertijd liep het schooljaar ten einde en wilden ze weten wat ze van me konden verwachten voor het volgende jaar. Ik wilde zelf ook graag spijkers met koppen slaan, het jaar afronden en een nieuwe start kunnen maken. Ik was er helemaal klaar mee, maar ook flink moe, wat ik weet aan het traject waar ik in zat. Achteraf is het goed geweest dat ik toen niet volledig beter ben gemeld, al was dat wel het streven. Ik startte met een 90% betermelding zodat ik eerder naar huis kon, maar eigenwijs als ik ben maakte ik daar geen gebruik van, er was veel te veel te doen. Ik wilde alles weer op de rit krijgen en aan mijn toekomst werken. Ik heb het op de rit gekregen, maar zonder verder ook maar iets anders te kunnen doen en, nog belangrijker, ten koste van mezelf. Degene die mijn blog vanaf het begin hebben gelezen weten hoe dat is gegaan en hoe het voor me was.
Kijkend naar mijn klachten is het ook logisch dat het niet ging. Het merendeel heeft te maken met problemen in de prikkelverwerking en het concentratievermogen en laat dat nou net niet handig zijn met een klas vol pittige leerlingen waarin het nooit rustig is en er altijd wat te doen is.

Het blijft natuurlijk lastig hard te maken. Whiplash is iets ongrijpbaars en blijkbaar ook inconsequent en voor iedereen anders. Wat nog eens benadrukt werd toen ik de Whiplashstichting belde om mijn gedachtes te checken. Zij bevestigden dat de uitval inderdaad een klassiek voorbeeld was en gingen zelfs zo ver om te zeggen dat ik helaas tot de 10% mensen zou horen die chronisch klachten zou blijven houden. Iets waar ik absoluut nog niet in mee kon gaan en wat ik heel gauw weer naast me neer heb gelegd. Ik wil het revalidatie traject nog wel een eerlijke kans geven en ben nog lang niet zo ver om te kunnen concluderen dat dit chronisch zou zijn en vooral dat zou blijven. Zoals eerder gezegd, ik ga voor een herstel. Maar al met al kan ik stellen dat de whiplash zeker een flink aandeel heeft gehad in mijn terugval. Anders zou ik nu ook verder zijn geweest in mijn herstel. Dit wetende ben ik ook beter voorbereid op mijn hernieuwde re-integratie zodra die van start gaat. Ik weet inmiddels waar de klachten vandaan komen en kan daar dan denk ik beter op inspelen. We gaan het zien!


Overzicht klachten

ü  Verkrampte en pijnlijke nek- en schouderspieren
ü  Krakende nek
ü  Duizeligheid
ü  Hartkloppingen
ü  Kort lontje
ü  Niet meer kunnen multitasken
ü  Korte concentratieboog
ü  Vergeetachtigheid
ü  Woorden soms niet meer kunnen vinden
ü  Ernstige vermoeidheid
ü  Slapeloosheid
ü  Gevoelig voor te veel of harde geluiden
ü  Overzicht snel verliezen
ü  Minder verdraagzaam
ü  Voor alles meer tijd nodig hebben


Iedereen een rugzak

Enig tijd terug alweer, zat ik in een bijzonder gesprek waar het onderwerp ‘rugzakje’ ter sprake kwam. Het zette een en ander mooi in pers...