De grote hardloopleerschool

Zoals jullie vast wel weten loop ik twee keer per week hard. Die rondjes zijn inmiddels een goede graadmeter voor hoe het gaat.

Op mijn minder goede dagen hobbel ik door het bos , gaat het lekker dan loop ik een stuk soepeler. Maar dat zal vast voor iedereen zo gelden.

Verrassend genoeg blijkt het me als kers op de taart óók inzicht te verschaffen over hoe ik bezig ben. Laatst nog liep ik een rondje dat me dat héél duidelijk maakte.

Ik voelde me die dag best goed, de naweeën van de vorige behandeling bij de magnetiseur begonnen wat weg te trekken met als effect dat ik me energiek voelde en zin had om te lopen.

Het was wel wat fris, logisch ook nu het volop herfst is. Ik deed dus wat ik vroeger ook altijd deed als ik in beweging kwam en warm wilde worden. Ik ging flink doorlopen. Het eerste blokje ging nog wel, al had ik wat moeite om op adem te komen, maar dat heb ik wel vaker dat eerste stukje. Het tweede blokje leek eerst nog wel lekker te gaan, maar eenmaal op driekwart dacht ik daar heel anders over. Ik voelde mijn kuiten verzuren en dat kwam niet meer goed. Vlak voor het einde van dat blokje ben ik maar gaan lopen en het derde blokje heb ik meer lopend dan hollend gedaan. Pas de laatste paar minuten kon ik nog een beetje op een lekker tempo mijn rondje afsluiten. Thuis deed alles zeer, ik heb er een paar dagen spierpijn van gehad.

Tja, duidelijk een gevalletje van te hard van stapel lopen, letterlijk en figuurlijk. Maar het leverde me dus ook wat op. Want niet zo lang daarna was ik thuis ergens mee bezig, ik weet niet eens meer wat. Maar ik merkte op dat ik daarbij net zo gedreven bezig was als bij dat hardlooprondje. En dus schakelde ik een tandje terug, ging weer op mijn gemakje uitvoeren wat ik wilde doen en zorgde dat ik er de tijd voor nam en had.

Als ik dit van een afstandje bekijk, dan is die gedreven manier van dingen willen aanpakken en per direct geregeld willen hebben, heel bekend. En ook de manier waarop ik daarmee het contact met mijn lichaam en mezelf kan verliezen, zeker als ik het lang zo blijf doen. Het is prima om te gebruiken als ik mezelf een schop onder mijn kont wil geven en ergens voor in actie wil komen. Als een soort van starten van de motor zeg maar. Maar als ik er dan aan begonnen ben is het niet meer nodig en zelfs overbodig.

Inmiddels ben ik er ook achter wat er dan wél werkt en dat is rustig starten en lopen op mijn eigen ritme, dat voor díe dag en voor dát moment passend is. Als ik dat doe dan is hardlopen heerlijk én houd ik het prima vol.

Kortom, als ik de ruimte en tijd heb om mijn eigen ritme en tempo te volgen, kan ik op een dag best wel wat voor elkaar krijgen.

En dat is een wijze les voor niet alleen mijn volgende hardlooprondjes, maar ook voor de keuzes die ik elke dag weer maak over hoe ik mijn tijd indeel en wat ik wel en wat ik niet ga doen!

Eerste terugkomafspraak behandelcentrum

Afgelopen week had ik mijn eerste terugkomafspraak bij het behandelcentrum in het kader van nazorg. Dit doen ze na drie, zes en twaalf maanden. Ik had een gesprek met de fysiotherapeut over de stand van zaken en er werd gemeten hoe het met de mobiliteit in mijn nek was gesteld.

Erg prettig natuurlijk, deze nazorg. Ik kan alle vragen en eventuele ‘problemen’ die ik nog tegenkom neerleggen op een plek waar ze mij kennen en gezien hebben. Ook het idee dat er nog enige controle is op hoe ik met mezelf en mijn restklachten bezig ben is fijn. Mocht ik onverhoopt toch met mezelf aan de haal gaan, dan hebben ze het daar direct in de gaten en krijg ik ongetwijfeld op mijn sodemieter!

Afijn, het gesprek verliep prima, de fysio was zeer tevreden. Hij vond het fijn om te horen dat ik alles wat ik wilde doen gewoon deed en de uitdaging opzocht, maar wél opmerkzaam bleef in het behouden van mijn balans en het inplannen van voldoende rustmomenten. Samen met de gemeten mobiliteit sprak uit alles dat het herstel duurzaam was en dat mijn belastbaarheid zich met hele kleine stapjes nog steeds verbeterde.

Hij kwam daarnaast met een zeer interessante theorie die voor hem niet nieuw was en voor mij eigenlijk ook niet. Maar wel mooi genoeg is om hier te delen! Wel met de kanttekening dat ik dus spreek uit ‘van horen zeggen’ en niet door een artikel te lezen of zelf een spreker gehoord te hebben.

De fysio had in de afgelopen periode iemand horen spreken over een uitkomst van een wetenschappelijk onderzoek, dat nog in de kinderschoenen staat. Het ging over wat er in de hersenen te zien is bij chronische pijn zonder dat er (nog) sprake is van letsel. Zoals bijvoorbeeld bij een whiplash associated disorder of fybromyalgie.

Ze zijn blijkbaar in staat de apparatuur waar ze mee meten steeds verfijnder af te stellen, waardoor er iets zichtbaar is. De conclusie was dat er sprake is van een verstoring in het systeem. Dat kan hormonaal zijn, in de prikkelverwerking zitten, in het bewegingsapparaat zelf, of ergens anders. Die verstoring is in de hersenen zichtbaar.

Een vraag die tijdens deze presentatie werd beantwoord ging over hoe je hier dan mee om moet gaan en wat kan werken. Waarop het antwoord was dat je in ieder geval in beweging moet komen én dat het ook zeker goed is om je klachten te accepteren en uit te gaan van wat je nog wél kan.

En laat dat nou juist datgene zijn wat niet alleen bij het behandelcentrum voorop staat, maar waar ik ook zelf zo hard mijn best voor doe!

Conclusie: goed bezig en vooral zo doorgaan!