Sinds een aantal sessies sluit ik mijn trainingsrondje bij
het behandelcentrum af met oefeningen voor mijn ogen. Hoewel het simpel lijkt
blijkt het een enorme uitdaging waarbij ik elke keer weer blij ben dat ik het
voor elkaar heb gekregen.
Bij deze oefeningen worden er twee bordjes met een streep
erop zo’n 40 cm uit elkaar opgehangen. Eerst horizontaal en daarna verticaal.
Ik moet dan mijn neus er tussen in richten en dan van links naar rechts of van boven
naar beneden kijken waarbij ik alleen mijn ogen mag bewegen. Daarna hetzelfde,
maar nu is het eerst kijken, dan mijn hoofd meedraaien naar de streep, vervolgens
met alleen mijn ogen naar de andere streep en daarna pas mijn hoofd meedraaien.
De laatste oefening is nog een stukje moeilijker, daarvoor
worden er drie strepen in een driehoek opgehangen en moet ik een beweging in
een V-vorm maken: van linksboven naar onder, naar rechtsboven, naar onder en
weer naar linksboven.
Elke oefening moet twee keer tien keer gedaan worden.
Kun je het volgen? Probeer het maar eens uit met twee of
drie punten op de muur. Word je al duizelig? Ik wel en soms nog misselijk erbij
ook! En dat is precies waarom ik deze oefening krijg. Vanwege blijvende
duizeligheid bij sommige bewegingen. Dit zou daarvoor moeten helpen, zo niet,
dan is de volgende stap een bezoekje aan een optometrist en wellicht een
prismabril. Maar dat is nu nog niet aan de orde.
De afgelopen week was deze oefening weer een enorme klus en
een goed voorbeeld van hoe het werkt als ik iets lastig vind. Mijn ademhaling
ging omhoog en ik ging steeds sneller tot ik tenslotte mijn focus kwijt was. De
fysio zag het net zo hard gebeuren als dat ik het voelde, ‘niet zo snel, neem
de tijd’ was weer eens het devies. En ja, een tandje lager zetten, letten op
mijn ademhaling en pas weer verder als ik bij de streep was ‘geland’, hielp
zeker.
Omdat het mij ook helpt als ik begrijp wat ik doe en waarom,
ging ik op zoek naar meer informatie over mijn duizeligheid, hoe werkt dat
eigenlijk?
Het blijkt een ingewikkeld samenspel van de oogspieren, het
evenwichtsorgaan en de spieren en positie van de nek. Waarbij er sprake is van een
verstoring in de reflexmatige samenwerking tussen het evenwichtsorgaan en de
ogen én tussen de ogen en de nek. Hierdoor wordt de vereiste blikstabiliteit
niet of onvoldoende gehandhaafd, gaan je ogen het proberen op te vangen met als
gevolg een soort van spierpijn in je ogen en de, mij welbekende, duizeligheid.
Helder? Ik kan het wel ergens plaatsen. Ik weet dankzij de
verslapping van mijn nekspieren dat ik bewegingen met mijn nek moet hebben vermeden.
Daardoor heb ik bewegingsarmoede op diezelfde plaats opgelopen. Deze
bewegingsarmoede schijnt verantwoordelijk te zijn voor een aantal vage
klachten, waaronder dus die duizeligheid. (bron: https://condite.nl/artikelen_post/visusproblemen-door-nekklachten-na-whiplash/)
Voorlopig ga ik in ieder geval nog even verder met de
oefeningen. Blijf ik ook in andere situaties letten op mijn ademhaling en vertragen
als het lastiger word. En zorg ik ervoor dat ik gewoon mijn ding blijf doen en
blijf bewegen zonder daarin iets te vermijden. Voor zover je dat bewust kunt
doen dan. Uitdagingen genoeg zo dacht ik!
