Bezoek; de tegenpartij op visite

Nou ja, niet helemaal. Ze stuurden een schade expert vanuit een extern bureau met de opdracht om voor hen waar te nemen.

Van te voren maakte ik me hier behoorlijk druk over. Want in hoeverre zou het een probleem worden dat de bedrijfsarts blijft volhouden dat ik terug kan keren in mijn huidige functie en dat ik dat zelf te risicovol vind? Zouden ze überhaupt ergens een punt van maken? Ik had geen idee wat ik ervan moest verwachten en hoe het zou gaan. Om me er toch een beetje op voor te bereiden zette ik vast op papier tegen welke klachten ik aan liep, hoe het er uit zag voor het ongeluk en hoe het nu ging. Zo kon ik in ieder geval niets vergeten en was het ook een beetje uit mijn hoofd.

Mijn contactpersoon van de rechtsbijstand kwam een half uur eerder om het gesprek voor te bereiden. Ze vond dat ik vooral moest vertellen over de doelgroep waar ik mee te maken had en de toekomstplannen op werkgebied die door het ongeluk doorkruist werden.

Zo gezegd, zo gedaan. Na een introductie over hoe mooi ik woon om het ijs te breken vroeg de mevrouw van de tegenpartij hoe het was, naar mijn klachten en inderdaad ook naar mijn werk. Het maakte indruk dat ik met een doelgroep werkte waarbij je altijd alert moet zijn en waar je een hele dag verantwoordelijk voor bent. Dat ik minder opzag tegen terugkeren naar mijn oorspronkelijke functie, maar dat dit bij mijn huidige werkgever niet meer mogelijk is, was ook duidelijk.

Daarna hebben we het gehad over de trajecten die ingezet zijn en wat de tegenpartij voor mij kon betekenen. Ze was tevreden over de keuzes die ik daarin had gemaakt en vond het niet nodig dat ik op hun kosten nog een traject zou gaan volgen. Het was beter eerst af te wachten wat de al ingezette trajecten zouden gaan opleveren.

Ook informeerde ze naar de thuissituatie. Ze vond het goed van me dat ik zoveel mogelijk zelf bleef doen om in beweging en bezig te blijven, maar dat moest niet te gek worden. Ze bood dan ook aan dat ik op kosten van de tegenpartij op zoek ging naar een tijdelijke hulp in de huishouding voor drie uur per week. Dan kon ik me nog meer richten op mijn herstel en de tijd die vrij kwam gebruiken om bijvoorbeeld buiten wat rond te rommelen. Daar zei ik natuurlijk geen nee tegen!

Als laatste werden de kosten bekeken die ik tot nu toe had gemaakt. Behalve de loonderving omdat ik langer dan een jaar ziek ben, was dat niet veel. De stress over de terugloop in inkomen haalde ze snel uit de lucht door een voorschot voor een half jaar te beloven waarmee ik het gat kon dichten.

Het enige puntje was dat ze moest bekijken of mijn terugval wel een gevolg was van het ongeluk. Hier was ik een beetje verbaasd over want dat was voor mij inmiddels heel duidelijk. Gelukkig stonden er volgens mijn contactpersoon geen onverwachte zaken in alle verslagen van artsen en therapeuten en zou ik me hier niet al te veel zorgen over moeten maken.

Al met al heeft het drie uur geduurd en me aardig wat energie gekost, maar het heeft me ook zeker wat opgeleverd waardoor ik er tevreden op terug kan kijken. Het was goed om me voor te bereiden, maar ook goed om dat op een gegeven moment los te laten. 

Ze komen niet voor niets op huisbezoek. Ze willen de situatie bekijken zoals ik die ook echt is en ik hoefde me niet mooier en beter voor te doen dan ik was. Wat dat betreft heeft het vasthoudend en vooral mezelf kunnen blijven me ook dit keer weer er aardig door heen geholpen.

Note voor de vaste lezers: zoals jullie misschien gemerkt hebben schrijf ik niet meer elke week. Ik heb tijd nodig om bij te komen van de trainingen bij het behandelcentrum en voor de opdrachten vanuit het 2^e spoor re-integratie. Hiervan ga ik jullie natuurlijk wel op de hoogte houden, maar dan één keer in de  twee à drie weken. Tot schrijfs!

Multitasken? Onmogelijk!

Deze week wil ik jullie mee nemen in een aantal opmerkelijke observaties. Zaken waar ik eerst mijn hand niet voor omdraaide, lukken nu ineens niet meer. Of beter gezegd, het valt me nu heel erg op dat er een aantal dingen veranderd zijn, met name in de focus sfeer. Laat ik hier wat duidelijker over worden.

Voor het ongeluk was ik een kei in multitasken. Ik deed meerdere dingen tegelijk, had alles in de gaten en volledig overzicht. Ik wist precies wanneer wat moest gebeuren en was het soms zelfs voor. Ik kon mijn aandacht zonder enig probleem op een aantal zaken tegelijk richten, drie of vier kinderen die door elkaar praten? Geen probleem, ik had het gehoord.
Maar ik ben nu al een poosje het overzicht kwijt. Mijn man moet mij vaak iets een aantal keer vertellen, omdat ik het de vorige keer niet geregistreerd heb. Ook vergeet ik dingen te doen die ik wel toegezegd zou hebben. Gaan er twee kinderen tegelijk praten, dan hoor ik alleen nog maar geluid. Ik registreer niet wat ze zeggen.
En vooral dat laatste vind ik opvallend. Als één kind iets zegt en ik luister met aandacht, dan komt het over het algemeen goed binnen. Tenzij ze gaan mompelen, ik ondertussen wat anders ga doen of er geluid van wat voor aard dan ook doorheen komt. Dan is mijn focus weg en zijn de woorden niet langer meer als zodanig herkenbaar. Er word zelfs geen innerlijke registratie in mijn hersenen van gemaakt waar ik voorheen nog wel eens op terug kon vallen. Zoals gezegd, het is alleen nog maar geluid.

En dit is echt iets anders dan dingen laten liggen omdat ik te moe ben om het nog te doen. Het lukt me gewoonweg niet.

En nu komt het interessante vraagstuk. Want hoe erg is het om niet meer te kunnen multitasken? Om je volle aandacht te hebben en te houden bij dat ene ding dat je aan het doen bent? Niet meer en niet minder. Om te stoppen als het genoeg is, ook als het nog niet klaar is? Dat is in ieder geval heel erg mindfull en zen. Volledig in het moment zijn is een mooi streven toch?

Ondanks dit weten is er ergens nog dat zeer hardnekkige stemmetje in mijn achterhoofd die vraagt om volledig overzicht. Dat is wat ik deed en zo gewend ben dat het me nu opvalt dat het niet meer lukt. Ik verwacht dus nog even tijd nodig te hebben om te ontwennen aan het multitasken, om te accepteren dat het zo gaat en dat het niet erg is dat ik niet alles meer meteen versta of weet of doe. Maar als het blijft gaan zoals het nu gaat is het geen enkel probleem om dat te leren, lessen genoeg!

Hoe gaat dat bij jou? Ik ben benieuwd!

Vasthoudend blijven als je ziek bent

Zoals jullie weten kon ik deze week starten met mijn letselschadetraject/ behandeling. Daar kwam nog een extra cadeautje achteraan. Vandaag is mijn eerste gesprek geweest in het kader van de 2^e spoor re-integratie. Eindelijk. Het voelt een beetje als een overwinning, deze hobbel is genomen. Nog meer dan dat is het een kans op herstel en een opening naar een nieuwe toekomst. Ik sta niet meer on hold, maar mag aan de slag, op mijn tempo.

Dat het niet vanzelf ging mag duidelijk zijn. Het is en blijft een complexe situatie waarbij iedereen zijn eigen mening heeft over wat goed is voor mij en ik uit al die adviezen en verplichtingen datgene moet en mag kiezen wat mij het beste past. Ik heb daarbij moeten leren dat dit niet over één nacht ijs kan en ook niet hoeft. Ik heb een paar dagen nodig om te filteren wat ik kan gebruiken en wat niet, om mijn mening erover te vormen en die woorden te zoeken die het ook voor anderen helder maken. En hier dan vervolgens voor te gaan staan, op een rustige en krachtige manier, met respect voor de ander én voor mijzelf.

Dit ging nog wel eens ten koste van mijn slaap en mijn gemoedsrust. Sommige situaties riepen eerst flink wat emoties bij me op. Daaraan toegeven hielp de situatie niet op te lossen, maar het was vaak wel even nodig om er ruimte aan te geven. Die emoties waren er namelijk wel en er tegen vechten geeft ook strijd en stress.  Ze mochten er dus zijn, daar waar ik kon ventileren zonder dat ik er vervolgens op afgerekend werd. Zodat ik daarna weer helder na kon denken over wat ik met de gegeven situatie wilde en de juiste actie kon ondernemen.

Om een voorbeeld te geven, mijn re-integratie traject zou pas van start gaan als ik het verslag ondertekend had dat mijn leidinggevende zou maken van ons laatste gesprek. Toen ik dat verslag kreeg was ik er niet zo blij mee. In hoofdlijnen klopte het met wat we hadden afgesproken, maar verder formuleerde ze een aantal zaken zo dat ik me niet er in kon vinden. Zachtjes uitgedrukt was dat wel even een domper. Ongetwijfeld speelde hier ook een stuk teleurstelling mee dat het weer niet vanzelf ging. En opnieuw was ik dankbaar voor mijn netwerk, de mensen om me heen waar ik in dit soort situaties altijd bij terecht kan om even flink te spuien en te sparren. Ik ben vervolgens een aantal dagen aan het herschrijven geweest, net zolang tot het verslag de situatie weergaf zoals die was en ik mij er wel in kon vinden. Daarna was het snel geregeld.

En dat bedoel ik met vasthoudend blijven. In dit voorbeeld werd het uiteindelijk vrij snel opgelost. Er zullen vast nog een aantal situaties volgen waarbij ik nog meer moet vasthouden aan mijn eigen belangen en daarbij misschien zelfs grover geschud in moet zetten. Maar komt tijd, komt raad en dit was een mooie oefening. Een oefening in niet direct willen reageren, in de tijd nemen om helder te krijgen hoe ik het wil en wat ik nodig heb en daarvoor te gaan staan met respect voor de ander.

Want er is gewoon die extra complicatie. Van vasthoudend moeten zijn als je ziek bent. En dat is niet altijd leuk en zeker niet gemakkelijk. Het kost tijd en energie, soms zelfs meer dan je op dat moment hebt. Tijd is hierin voor mij een sleutelwoord. Om het te laten rusten en te laten rijpen als een mooie fles wijn die je vervolgens uit kunt schenken en waar je van mag genieten.

Lukt het jou om vasthoudend te blijven? Wat doe je daarvoor? Of laat je misschien iets? Laat het me weten!

Hoe je met een goede houding je spieren kan ontspannen

Vorige week schreef ik over de loopoefening die ik van de fysiotherapeut mee had gekregen tijdens de intake. De week daarna merkte ik dat deze oefening me hielp in het verder ontspannen van de grote nekspier. Door op deze manier te gaan lopen kon ik mijn schouders wat laten zakken en werd dit gebied eindelijk een beetje soepeler. Wel bleef de pijn aanhouden. Dat vroeg dus om verder onderzoek.

Ik ben al een poos bezig mijn nek en schouders in rusthouding bewust te ontspannen. Zoals ik ook altijd adviseer aan mijn eigen cliënten, merkte ik dat dit het beste ging als ik in bed lag. Dan lig je namelijk vaak al wat meer ontspannen. Afgelopen week merkte ik juist daar op dat ik niet alleen de grote nekspier en daarmee mijn schouders omhoog trok, maar dat ik het ook helemaal boven in de nek aanspande. Daar waar je nek overgaat in het hoofd, trok ik het naar elkaar toe waardoor er spanning op de nek bleef staan. En dat verklaarde naar mijn idee de pijn die ik nog had. Pas toen ik dat los ging laten merkte ik dat ik mijn nek weer lang kon maken en er wat rust in kwam. Ik merkte dat ook mijn houding hierdoor verbeterde.

Beetje technisch verhaal, maar voor mij was het echt een eye opener! Bij dans, en yoga overigens ook, leer je om met je kruintje naar het plafond te gaan staan en je kin iets in te trekken. Je hoofd komt zo recht op je nek te staan waardoor je wervelkolom en spieren hun meest natuurlijke stand aannemen. Dit is voor je lichaam ook de meest ontspannen houding. Als je deze houding toepast bij het zitten, staan en lopen is dat daarmee ook het minst vermoeiend en beter vol te houden.

In de week daarna nam de pijn wat af, wel bleef het gebied nog stijf aanvoelen. Geen idee of dat kwam doordat ik er zoveel aandacht op richtte of dat het was omdat de spieren deze houding zo langzamerhand ontwend zijn. Ook merkte ik dat ik sneller duizelig en wat misselijk werd. Ik heb nu nog geen idee hoe dat dan zit. Maar dat ga ik vast allemaal de komende weken ontdekken, want maandag start ik eindelijk bij het behandelcentrum!