Als afronden spannend wordt.

Afgelopen week stond in het teken van hét huisbezoek van eigen juristen en een afgevaardigde van de verzekering van de tegenpartij. Met als doel een snelle afwikkeling van de schadestaat naar tevredenheid van alle partijen. Ik kan hier nu verder niet inhoudelijk op in gaan, maar als het in een later stadium alsnog mogelijk is zal ik het jullie niet onthouden. Wat ik wel kan delen is wat het bezoek met me deed. 

Vanaf het moment van mijn uitval ben ik bezig geweest met zo goed mogelijk herstellen. Voor mij betekent dat opbouwen vanuit een positieve focus op wat er allemaal nog wel mogelijk is en hoe ik mijn kwaliteiten zo goed mogelijk kan benutten binnen de kaders van mijn fysieke en cognitieve beperkingen. En die klachten speelden zijn rol steeds meer op de achtergrond. Na de herhaaldelijke off-days waar ik eerder over schreef had ik zelfs een redelijke balans gevonden. Kortom, lekker bezig dus, zolang ik dat maar goed in de gaten hield.

 

En toen zat ik daar aan mijn eigen eettafel met mijn eigen juriste en advocaat, beide nieuw in deze zaak en een dame van een extern bureau. Deze was niet nieuw, zij was ook bij het eerste huisbezoek bijna twee jaar geleden. Maar dat was nog voor de start van mijn revalidatietraject. En nu ging het ineens weer over mijn klachten, over wat er nog speelt, wat ik doe, wat ik kan, waar ik tegen aan loop en waar ik hulp bij kan gebruiken. En vervolgens ging het over waar ik recht op zou kunnen hebben, maar dat gebeurde nog in heel bedekte termen en kan straks alle kanten op gaan. Drie uur later was iedereen weer weg en was ik helemaal murw gepraat. De rest van de dag kwam er weinig uit mijn handen en ik heb een paar dagen nodig gehad om weer bij te komen. Inmiddels begin ik een beetje met de voeten op aarde te komen en is het tijd om te onderzoeken wat me nu precies zo ‘niet in de koude kleren’ is gaan zitten. Want heel eerlijk, het viel me best tegen. 

Allereerst is daar die onzekerheid over wat de tegenpartij nu van de zaak denkt en hoe zij daarin staat. Hier en daar werd er wat gezinspeeld, maar nog veel te weinig om er echt conclusies uit te kunnen trekken. Ik heb werkelijk geen idee hoe het vervolg gaat zijn en kan niets anders doen dan wachten op wat er bij de eerste onderhandelingen gezegd gaat worden. Maar dat kan ik nog wel enigszins loslaten.
De confrontatie met mijn klachten speelt een belangrijke rol. Voor een dergelijk gesprek is het nodig om die goed op tafel te leggen en helder weer te geven. Maar dat betekent ook dat ik in een andere rol moet gaan zitten, waardoor mijn focus verschuift van een positieve kijk, naar ziek zijn en klachtengericht. Daarmee komt dat automatisch ineens veel meer in de picture te staan en vormt het een trigger voor diezelfde klachten. En het kost tijd om dat weer tot rust te laten komen.
En wat ik me achteraf realiseerde, is dat ik de invloed van mijn emoties en gedachtes hierop ook echt niet moet onderschatten. Ik weet dat het afhandelen van mijn schadestaat een afronding kan zijn van alles wat er is gebeurd sinds het ongeluk en dat deze gesprekken daarvoor gewoon moeten. Dat de consequentie dan is dat ik geconfronteerd word met mijn klachten en dat dit wat met me doet. Maar leuk vind ik het niet en erkennen dat ik er zo ontdaan van was lukte ook niet meteen. Toen ik dat kon opmerken heb ik eerst een flink potje zitten huilen, maar daarna kwam er ook ruimte om er anders naar te gaan kijken.

Dit hele gedoe me zeker geld heeft gekost, om maar niet te spreken over bloed, zweet en tranen en wat het me in de toekomst nog gaat kosten en daar mag wat tegenover staan. Dat is een stuk erkenning van wat er is en wat er is geweest. Maar ik heb daar wel een keuze in. Als ik morgen tegen mijn advocaat zeg dat ik er vanaf zie is het klaar. Dat wil ik niet, ook omdat ík daarmee ontken wat er is gebeurd en mezelf een goede afronding ontzeg. Ik kies er voor om dit aan te gaan, mét alle consequenties van dien en of ik dat nou leuk vind of niet. Juist zodàt ik het daarmee met een goed gevoel kan afsluiten en in staat ben om nog beter mijn leven met bagage en al op te bouwen.

Op dit moment is het niet duidelijk wat dit proces van mij gaat vragen. Ik weet wel dat het mij gaat helpen om me bewust te blijven van wat het bij me oproept en mezelf daarin de ruimte te geven die ik nodig heb. Ik hoef ook niet meteen te reageren op wat er langs gaat komen, ik mag de tijd nemen om goed in te voelen wat ik wil voor ik een beslissing neem. Dit heeft eerder ook al voor me gewerkt. Ik ben er zelf bij en in staat om met dat wat er is voor een goede afronding te zorgen.

Whish me luck!