Zoals beloofd deze keer het vervolg op mijn vorige blog
waarin ik schreef over de impact van een incident thuis. Dit incident bleek
niet helemaal zonder vervolg. Het legde ook patronen en oude pijnpunten bloot
die al jaren in mijn relatie zo nu en dan naar boven komen. De afgelopen weken
hebben we een start gemaakt om dit grondig aan te pakken en waar nodig op te
ruimen. Een proces dat nodig is, dat ons uiteindelijk veel goeds gaat brengen
en onze relatie alleen maar sterker gaat maken. Daar ben ik van overtuigd.
Maar, zoals in mijn vorige blog al beschreven, dit vraagt
wel het een en ander van me. Zeker nu ik nog steeds merk dat mijn
energievoorraad niet meer onuitputtelijk is. En dat riep bij mij de vraag op
wat ik kon doen en in de gaten houden om ervoor te waken dat ik zelf niet kopje
onder zou gaan, ergens tijdens of na dit proces.
Ik bracht deze vraag in op mijn terugkomafspraak bij het
behandelcentrum. In dat gesprek kwamen een aantal persoonlijke patronen naar
voren. Patronen die ik ken en waarvan ik weet dat die een valkuil kunnen zijn.
En waarvan ik ergens ook al wist dat het juist nu de uitdaging is om daar niet
(teveel) in terecht te komen.
Zo bespraken we mijn neiging om te gaan jagen. Ik ben gedreven,
een doorzetter en een doener, ik ben graag bezig. Als ik daar in doorschiet ga
ik dus flink aanpakken. Dan ben ik in mijn hoofd al bezig met het volgende wat
ik moet gaan doen en ligt mijn tempo hoger dan goed voor me is. De oplettende
lezer heeft het misschien al gezien, het wo(o)rd moeten in plaats van willen.
Ik heb (of neem) dan geen tijd om de dingen van een afstandje te zien en loop
het risico pas achteraf te merken dat iets teveel is geweest.
Een ander patroon wat langs kwam is mijn grote
verantwoordelijkheidsgevoel, de wens dat de rest van mijn gezin zich goed voelt
en ze waar nodig te ondersteunen. Daarin doorschieten betekent veel te veel
overnemen, zaken uit handen nemen die ze zelf heel goed kunnen oplossen en,
zoals mijn wederhelft het zo mooi uitdrukt, me overal mee willen bemoeien en
teveel de controle te willen hebben. Tja, en die controle, dat is toch echt een
stukje schijnzekerheid als je snapt wat ik bedoel.
Vervolgens was het de vraag wat ik voor concrete afspraken
met mezelf ging maken om uit die jaagmodus en overbetrokken moederrol te
blijven. Om zeg maar te blijven léven ipv uit reserves te gaan overleven. Wat
toch wel een beetje lastig was en waar ik een paar dagen voor nodig had om dat
op een rijtje te krijgen.
Ik kwam op het volgende uit:
o Elke dag even naar buiten en bewegen. Ik verwonder me
elke keer weer over hoeveel goed bewegen me doet. Hoe levend ik me kan gaan voelen
als het bloed weer gaat stromen en hoe alert en ontspannen ik daarna kan zijn.
o
Om uit de jaagmodus
te blijven val ik terug op datgene wat ik al een poos merk en weet; dat het
goed gaat als ik (mezelf toesta om) voor alles wat ik doe mijn eigen tijd en
tempo te volgen. Dat ik dus bewust mijn handelingen vertraag en na (tijdens)
elke activiteit even stil sta bij hoe het met me is, in welke modus ik zit en
wat ik verder wil doen of nodig heb.
o Verder ga ik heel goed in de gaten houden of ik iets
wil doen vanuit een overtrokken verantwoordelijkheidsgevoel en het dus beter
kan laten liggen/ aan de (een) ander over kan laten, of dat ik het doe omdat
het gewoon past voor dat moment.
Terugkijkend op het gesprek en wat ik daarna uitgevogeld heb, was
het toch weer erg verhelderend en prettig. Ik kan het weer wat luchtiger zien.
Want al met al biedt dit me ook weer een kans, een kans om nog alerter te
worden op mijn valkuilen en manieren te ontwikkelen om daaruit te blijven. Een
kans om alles wat ik het afgelopen jaar geleerd te hebben nog beter in de
praktijk te kunnen brengen. En een uitgelezen kans om overeind te blijven
ongeacht wat er gebeurt.
Want als ik dan mijn hardlooprondje doe en merk dat ik dat voor
elkaar krijg én er van kan genieten, dan voelt dat ook heel sterk. Het doet me
beseffen dat ik de veerkracht die ik het afgelopen jaar heb opgebouwd niet
zomaar kwijt ben. En dat geeft moed voor de toekomst.
Wordt weer vervolgd!
