Stand van zaken: heel veel geduld

De afgelopen weken ben ik behoorlijk druk geweest een aantal zaken helder en van de grond te krijgen. Maar telkens als ik voor mezelf een stapje verder was in het proces gebeurde er iets waardoor ik weer even terug gezet werd. Alsof het universum zijn best deed om me in de vertraging te zetten en het nodig vond dat ik maar eens flink moest oefenen op mijn geduld.

Ik vind mezelf over het algemeen heel geduldig, maar dat is vooral als het over anderen gaat. Als ik iets in mijn kop heb dan wil ik ook het liefst dat het meteen helemaal geregeld en klaar is. Je zal wel denken, is dat niet een deel van het probleem? Maar goed, ik zal een en ander eens op een rijtje zetten.

Rond de kerstvakantie heb ik een aantal gesprekken gehad met een loopbaanadviseur. Deze gesprekken leverden me meer op dan ik van te voren had ingeschat en het resultaat komt overeen met het advies dat ik van mijn juriste kreeg. Samen met de adviseur heb ik een plan gemaakt dat we ook weer samen aan mijn leidinggevende zouden gaan voorleggen. Maar, vlak voordat dit gesprek zou plaatsvinden kreeg ik het bericht dat ze ziek was en dat er later een nieuwe afspraak ingepland zou worden.

In de kerstvakantie ben ik bij de bedrijfsarts geweest voor het maken van een inzetbaarheidsprofiel. Een moeilijk woord voor een verslag dat weergeeft op welke gebieden mijn problemen zitten met betrekking tot mijn belastbaarheid en wanneer en voor hoeveel uren ik ingezet mag worden. Dit is namelijk nodig voor het maken van een arbeidsdeskundig advies, wat weer gebruikt kan worden in de (2^e spoor) re-integratie. De bedrijfsarts wil dat dit advies gemaakt word, maar dat moet uitgezet worden door mijn werkgever. Er schijnt er één aangevraagd te zijn, maar ik heb tot op heden nog niets gehoord.

In dezelfde periode heb ik contact gehad met mijn vertegenwoordiger van de rechtsbijstandverzekering. De tegenpartij zou bij mij op bezoek willen komen, hoor ik al heel lang. Ze zou gauw laten horen wanneer dat dan zou zijn, maar je raad het al, tot op heden niets. Niet dat dit heel erg is, omdat het weinig tot geen invloed heeft op waar ik nu allemaal mee te maken heb. De tegenpartij heeft aangegeven dat ze aansprakelijk is, alle kosten die ik maak voor mijn herstel worden vergoed en de rest komt later wel.

In de eerste week van januari zou ik gebeld worden door een coördinator van de revalidatiekliniek, maar…. dit gebeurde niet. Daarom ben ik direct na de vakantie zelf gaan bellen. Helaas kreeg ik ze niet te pakken. Eerst hoorde ik dat ze beperkt open waren en belde ik op dat moment net na sluitingstijd. Vervolgens was het verhaal dat ze bij wijze van hoge uitzondering die dag gesloten waren en de volgende dag kon ik al niet meer bellen, maar moest ik mijn vraag mailen. Toen kreeg ik wel een beetje argwaan. Dezelfde dag nog hoorde ik va mijn loopbaanadviseur dat één van zijn collega’s deze coördinator wél had gesproken en dat de geplande overname helaas niet door ging. Ik heb vervolgens contact gezocht met de bedrijfsarts en met een aantal alternatieve klinieken in de omgeving. Volgende week ga ik bij vier verschillende langs voor een kennismakingsgesprek. En ja, misschien dat ik hier een beetje in door sla, maar nu ik meer weet over het revalidatietraject wil ik ook een goede keuze kunnen maken uit de mogelijkheden die er zijn. Binnen kijken bij een kliniek en vragen kunnen stellen over de behandeling geeft wel een beeld dat me daar bij kan helpen. Volgende week neem ik dan opnieuw contact op met de bedrijfsarts voor een verwijzing. Geen van de klinieken heeft een wachtlijst, maar…
Eén van de klinieken gaf aan dat als ik een positieve indicatie krijg, waar dan ook, ik vervolgens toch met het starten van het traject zal moeten wachten. De zorgverzekeraar waar ik bij aangesloten ben eist namelijk als voorwaarde voor het vergoeden van het traject dat zij er toestemming aan gegeven hebben voordat er met de behandeling gestart word. Zelf kan ik niet veel meer doen dan telefonisch doorgeven dat ik dit ga doen om hier een beetje meer vaart aan te kunnen geven. Zucht…

Ondanks dit alles zit ik echt niet achterover geleund op de bank te wachten tot er wat gebeurd. Er gaat sowieso veel tijd en energie zitten in behoorlijk wat regelwerk. Daarnaast heb ik nog steeds elke week fysiotherapie, doe ik braaf de oefeningen die ik op krijg en komt er aardig wat zelfonderzoek langs. Ik merk wel steeds meer hoe belangrijk het is om, als tegenhanger, elke dag iets leuks te doen, er even uit te gaan, voor voldoende ontspanning te zorgen of iets zinvols te doen. Deze blog schrijven bijvoorbeeld!

Hopelijk heb ik snel meer nieuws.

Eén jaar ziek en toch geen patiënt

Technisch gezien ben ik het natuurlijk wel. Hoe langer het duurt om te herstellen, hoe meer ik me dat realiseer. Het is vandaag precies een jaar geleden dat ik me ziek heb gemeld. Tijd om het concept eens nader te bekijken.

Volgens de Dikke van Dale is de betekenis van patiënt ‘een zieke die onder behandeling is’. Iemand die ziek is, is lichamelijk of geestelijk niet in orde. En als je onder behandeling bent, dan ben je onder doktershanden. Het beeld dat ik van een patiënt heb, word daar enerzijds mee bevestigd. Naar mijn idee is dat iemand die een ander nodig heeft om te herstellen. Het betekent een bepaalde mate van afhankelijkheid. Een ander moet je van jouw klachten afhelpen. Anderzijds kun je ook dit weer omdraaien. Want heel sec gezien ben ik onder doktershanden. Op dit moment is dat een fysiotherapeut. Maar zodra de revalidatie van start gaat, zal een revalidatiearts (en zijn team) dat van hem over gaan nemen.

Zo bekeken zit het verschil niet in het woord an sich, maar in hoe jij je ernaar gedraagt. Want vanaf het moment dat er vorig jaar een andere auto bij mij achterop klapte, heb ik mijn herstelproces in eigen hand genomen. Op de bank gaan zitten wachten tot een ander zegt wat ik moet doen, is nooit een optie geweest. Me afhankelijk maken is wat mij betreft zelfs uit den boze. Ik ben degene die dit mee maakt en ik ben degene die er weer uit moet zien te komen. Of beter gezegd, mijn weg hier in moet zien te vinden. Ik ben ook degene die het beste weet wat goed voor me is en op kan merken wat wel werkt en wat niet. Dat betekent echter niet dat ik het helemaal alleen moet doen. Dat is een valkuil van me, aangezien ik de neiging heb om hoge eisen aan mezelf te stellen en nogal wat vind van het feit dat ik therapeut ben en wat ik zelf zou moeten kunnen doen. In het intaketraject dat ik eerder heb doorlopen zei één van de behandelaars tegen me dat ik zou leren een therapeut voor mezelf te worden. Ik heb het vermoeden dat het er eerder op uit zal draaien dat ik leer om dit wat los te laten en meer mee te varen op de kennis en ondersteuning van anderen. Want ook een therapeut is maar een mens, heeft niet alle kennis van de wereld en hoeft het niet alleen te doen. Soms is het juist verstandig om je te laten helpen. Iemand anders mee laten kijken met jouw proces kan ook voor een therapeut heel verhelderend zijn.

Volgens Wikipedia spreekt men in de revalidatie naast patiënt ook van revalidant. Ik citeer: ‘Dit omdat revalidatie zich minder op de ziekte maar meer op de gevolgen van die ziekte richt. Met als doel de patiënt te leren er zo goed mogelijk mee om te omgaan. Hierdoor wordt er een actievere houding verwacht van de revalidant.’ Deze term past veel beter bij mij. Dat is namelijk wat ik ook al zelf deed en waar ik mee door zal gaan. Ook de komende tijd zal ik het heft in eigen handen blijven houden en tegelijkertijd datgene wat langs komt gebruiken zoals past voor mij.

Maar vanavond ga ik eerst een fles champagne open trekken. Om mezelf eraan te herinneren dat ik ‘in charge’ ben, als traktatie voor mij en mijn man omdat we het er al een jaar mee redden en vooral om er het leven mee te vieren.

Proost!

De diepere betekenis van doen wat kan en accepteren wat is

Doen wat kan is momenteel uitgangspunt, maar ik merkte de afgelopen dagen dat er toch stiekem wat normen, denkbeelden en verwachtingen in aan het sluipen waren. En die observatie leverde vervolgens een paar mooie inzichten op die ik graag met jullie deel.

Als ik terugkijk naar mijn uitval voor de herfstvakantie heb ik daarna wel even flink gas terug genomen. Ik kon niet anders, ik was op. Ik deed dus het hoognodige en verder niet. Maar zodra het weer een beetje beter ging ben ik wat dingen erbij op gaan pakken. Dat kwam voort uit de volgende gedachte: in beweging blijven is goed. Maar daaronder zat een angst om stil en nog verder terug te vallen en in een soort van passiviteit terecht te komen waardoor ik alleen maar verder van huis zou raken en het herstel moeizamer en langer zou duren. En die angst zorgde ervoor dat de balans tussen mezelf bezig blijven houden op weg naar een herstel en daarin doorslaan en over mijn grenzen gaan wat fragiel was.

Een paar dagen geleden sprak ik een collega. Ze vroeg me of ik soms tijd nodig had om te herstellen. Die tijd krijg ik door alle omstandigheden namelijk ruimschoots. Dat zette me weer eens aan het denken.
Want gaf ik mezelf die tijd eigenlijk wel? Stond ik mezelf wel voldoende toe om de ruimte te nemen achterover te leunen als dat nodig is? En daar zag ik een knelpunt. Er sudderen namelijk onderhuids een aantal oordelen die ik over mezelf en de situatie heb. Ik vind namelijk ergens ook dat het veel te lang duurt, ik ben volgende week alweer een jaar ziek. Ik vind ook dat ik veel verder hersteld zou moeten kunnen zijn. Ik vind dat ik mezelf beter zou moeten kunnen begeleiden als danstherapeute en dat mijn klachten inmiddels minder zouden moeten zijn. Ik baal er stiekem dagelijks wel een keer van dat ik zo veel moe ben, heel vaak vroeg in bed lig en mijn man weer alleen beneden laat zitten. Ik stoor mezelf aan mijn korte lontje en dat ik niet naar een kind kan luisteren en koken tegelijk. De spanning in mijn schouder- en nekspieren vielen me steeds meer op en wat je aandacht geeft groeit, dus je kunt wel raden wat er gebeurde. En daar had ik ook weer bepaalde gedachtes over. Want het zat me in de weg en ik wilde er van af, het moest vooral ophouden en wegblijven. Wat dus niet gebeurde en daar baalde ik dan ook weer van. Vermoeiend hè?

Wat ik daarmee feitelijk deed is vechten tegen de situatie. En ineens vielen er kwartjes. De theorie van doen wat kan en accepteren wat er is ken ik als danstherapeute als geen ander. Maar wat het werkelijk betekent komt nu in een heel ander daglicht te staan. Doen en accepteren zijn werkwoorden. Het is het onder de loep leggen van opkomende gedachtes bij lichamelijke en/ of mentale ongemakken, daarin liefdevol kunnen blijven voor mezelf en het zo nodig omdraaien naar een helpende gedachte. Het is toelaten van wat er is, het er laten zijn en de tijd nemen om te onderzoeken wat ik op dat moment nodig heb, wil en kan doen, of juist niet. En het is ook uitzoeken hoe ik de dingen die er nu eenmaal moeten gebeuren zo kan doen dat het in balans is met mijn dagritme en energiehuishouding.

Het zijn daarnaast ook werkwoorden die horen bij mijn herstelproces. Een proces dat gaat met vallen en opstaan dat langzaam aan vorm aan het krijgen is. Het is geen kwestie van teruggaan naar hoe het was, dat kan niet. Het is een veranderings- en ontwikkelingsproces waarbij ik er van uit ga dat ik er beter uitkom, uiteindelijk, in welke vorm dan ook. En dat proces gaat niet lineair, maar circulair waarbij ik elke keer een klein stapje verder kom. Ook al zie ik dat op dat moment misschien niet in en ook dat is prima.

Al met al is het een bijzonder leerproces met flinke keutels naast kostbare pareltjes. Maar wie heeft gezegd dat het makkelijk zou zijn? 

Stilte voor de storm

Deze tijd van het jaar vind ik altijd het rustigste. Het is een tijd die ik besteed aan de mensen die me dierbaar zijn, waarin ik samen met de rest van het gezin eindeloos kerstfilms kijk, er een dagje op uit trek en lekkere hapjes maak die we vervolgens samen opeten. Er hoeft niet zoveel en dat geeft rust.

Ook de rest van de wereld lijkt stil te liggen. Het betekent even adempauze, voordat ik de uitwerking krijg van het inzetbaarheidsprofiel dat de bedrijfsarts heeft gemaakt. Waarin hopelijk heel duidelijk word vermeld wat we mondeling hebben besproken; mijn eerste stap word revalideren en re-integreren via tijdelijk passend werk. Adempauze voor er duidelijkheid komt over dat revalidatietraject, of ik degene die al was ingezet kan gaan vervolgen of dat er een nieuwe aangevraagd moet worden. Adempauze voor ik het gesprek met mijn loopbaanadviseur over het te volgen re-integratie traject weer oppak. En vooral adempauze voordat ik opnieuw met mijn leidinggevende om de tafel moet. Een gesprek waar ik soms wel even wakker van lig, omdat er veel vanaf gaat hangen. Maar aangezien er voldoende tijd is om me daar goed op voor te bereiden doe ik mijn best het te parkeren en te genieten van dat wat er is.

Ik ga nog even verder met mijn kerstreces, voordat alles en iedereen weer aan de slag gaat. Tot volgende week!