En verder gaat alles gewoon door...

En dat is maar goed ook, want het houd me met beide benen op de grond.

Juist door de zorg voor huishouden en kinderen behoud ik mijn dagritme nog enigszins. Er moet bijvoorbeeld een kind naar school worden gebracht, dus kom ik toch op tijd mijn bed uit en zit ik voor acht uur aangekleed beneden. Na school willen alle kinderen even hun verhaal bij me kwijt en drinken we samen wat. En dan zijn er natuurlijk ook nog de hobby’s waar ze naar toe moeten en de vriendjes waar ze mee willen spelen, wil ik dat de was op tijd schoon in de kast ligt, dat er goed eten op tafel staat en dat het huis een beetje op orde is.

Maar laten we daar ook meteen maar even eerlijk in zijn, mijn man is degene die ervoor zorgt dat de jongens ’s morgens uit hun bed worden geplukt en aan het ontbijten gezet. Ik moet soms best moeite doen om mijn aandacht bij de verhalen van de kinderen te houden en naar ze te blijven luisteren. En dat op orde houden lukt ook tot op zekere hoogte, al ben ik nooit een poetskoningin geweest. Netflix is ook favoriet deze dagen. Mijn geheime genoegen is ontbijten voor de tv als de rest van de familie op school zit. En ook dat laat ik allemaal gebeuren, in de veronderstelling dat het een fase is die wel over zal gaan.

Het heeft ook wel wat dat switchen tussen mijn eigen sores en mijn ‘gewone’ dagelijkse leven. Zo ben ik op het ene moment bezig met een vragenlijst voor mijn intake om daarna cakejes te bakken voor het kinderfeestje van de jongste. Sta ik na het sturen van een mail naar mijn juriste koffie te zetten voor de bouwvakkers die bij ons de badkamer aan het vernieuwen zijn. En kan ik na een lange dag van onderzoeken voor dezelfde intake, mijn dochter ’s avonds nog van school halen.

Het hoort er allemaal bij en zet de dingen ook wel in perspectief. Dat het thuis door kan gaan, geeft me rust en vertrouwen. Het geeft niet alleen de nodige afleiding, maar houd me ook in het hier en nu. Was vouwen kan heel mindfull zijn als je er al je aandacht op richt. Deze stevige basis bied me houvast om door te kunnen gaan, om te werken aan mijn herstel en de rivier te blijven volgen (zie vorige blog). Dus allerliefste kinderen, als vanmiddag de was in de machine is gedaan, gaan we appelflappen bakken!

De mallemolen in

Weet je hoe het voelt? Alsof ik in een kano zit en me mee laat voeren met de rivier. Soms moet ik door een stroomversnelling om daarna in rustiger vaarwater terecht te komen. De rivier waar ik op zit heeft een aantal onderstromen die ik mee moet en ook kan pakken voor de weg die ik te gaan heb.

Er is een stroom onderwijsbond via wie ik een juriste toegewezen heb gekregen. Zij gaat mij begeleiden bij de gesprekken op mijn werk mbt mijn re-integratie en vooral naar wat ik verwacht, mijn toekomstig ontslag.

Ook van belang is de stroom rechtsbijstandverzekering die mij helpt met de afhandeling van alles dat te maken heeft met het ongeluk, veroorzaakt door een tegenpartij, en de kosten die dat met zich mee brengt. Vanwege mijn laatste ziekmelding en alles wat daar verder bij komt kijken is het dossier van een licht letsel traject naar een middel/ zware variant over gegaan. De verzekeraar van de wederpartij wil graag bij me op bezoek komen en een medisch adviseur gaat zich ermee bemoeien.

De grootste stroom is nu echter mijn re-integratie, in welke vorm dan ook. Buiten wat ik zelf al doe om te herstellen, ga ik op advies van de bedrijfsarts een multidisciplinair revalidatietraject volgen bij een kliniek bij mij in de buurt. Met als doel weer op de been te komen, hernieuwde energie op te doen en voldoende kracht en zelfvertrouwen te ontwikkelen voor die uitermate spannende volgende stap. De intake is komende week. Dit traject gaat vier tot zes maanden duren, waardoor ik langer dan een jaar in de ziektewet kom te zitten en er zeer waarschijnlijk ook een arbeidsdeskundige mee gaat kijken.

Al die stromen helpen mij om op de route te blijven waar ik zelf voor gekozen heb. En toch, als ik te veel stil sta bij alles wat er inmiddels in gang is gebracht, kan ik het niet laten af en toe te denken waar ik in godsnaam aan begonnen ben. Dan voel ik de spanning van het niet weten waar de rivier me heen gaat brengen en wat ik onderweg allemaal tegen ga komen. Maar ik weet ook, wat gebeuren moet gebeurt en uiteindelijk brengt de rivier mij waar ik zijn wil. Ondertussen blijf ik erbij, stuur ik mezelf langs spannende stroomversnellingen de bochten door en doe ik mijn best ook van het mooie uitzicht te blijven genieten.

Herken je dit gevoel? Wat heeft jou geholpen daar uit te komen waar je zijn wilde? Laat het me weten!

Liefs Marije

Opgeven is ook een optie

Opgeven is een woord dat doorgaans niet in mijn vocabulaire zit. Ik ben een doorzetter, vaak koste wat kost. En toch heb ik nog niet zo lang geleden de handdoek in de ring gegooid. Op mijn werk notabene.

Nog net niet helemaal hersteld van een whiplash ten gevolge van een ongeval, ging ik na de zomervakantie toch gewoon weer aan het werk. Omdat ik dat wilde en omdat ik er klaar mee was, met ziek zijn. En dat betekende opnieuw voor de klas gaan staan met alles wat ik in me heb. Drie dagen werken en daarnaast op mijn tempo een eigen praktijk opzetten. Dat was wat ik wilde, dat was mijn plan.

Maar als snel ging dat steeds minder goed. Ik vond het fysiek en mentaal erg zwaar om voor de klas te staan, kreeg opnieuw nekklachten en vond het steeds lastiger om de dag door te komen. En voor de herfstvakantie goed en wel begon zat ik weer thuis, voor de volle 100%.

Ik, danstherapeute, advanced Rots en Water trainer en door omstandigheden al ruim drie jaar ook en vooral mentor van een brugklas in het Praktijkonderwijs. Een doelgroep die ik als danstherapeute zeer boeiend en uitdagend vond, wist te pakken en te begeleiden als geen ander, en dat als mentor net zo hard probeerde. Maar daar voor mijn eigen gevoel nooit helemaal in slaagde omdat er ook nog de klas was en de lesstof en de ouders en de administratie en de vergaderingen en de….. En toen was er in januari dat auto ongeluk en kreeg ik van mijn leidinggevende de vraag of ik met dit werk wel op mijn plek zat.

Inmiddels kan en durf ik te zeggen: ‘Nee, werken als leerkracht is niet mijn ding’. Een klas lesgeven en alles wat daar verder bij komt trekt me leeg, het kost me zoveel energie dat ik niet genoeg overhoud voor alles wat ik wel graag doe. Hoe goed ik als leerkracht ook ben, ik ben een betere therapeut en trainer. Dat werk is mijn passie en daar wil ik me weer volledig op gaan richten. De consequentie van die keuze is dat ik zeer waarschijnlijk weg ga bij de school waar ik al 20 jaar aan verbonden ben. En dat vind ik doodeng. Want een baan als danstherapeute ligt niet voor het oprapen. Ik zal die zelf moeten gaan creëren. Wat ik, zoals eerder gezegd, het liefst in mijn eigen praktijk ga doen. En ik bid dat dit genoeg op gaat leveren, want eigen huis, man en drie kinderen…

Maar, opgeven is ook een optie en in dit geval de juiste. Omdat het beter is voor mijn gezondheid, omdat het ruimte geeft voor nieuwe kansen, om recht te doen aan al mijn kwaliteiten, en bovenal omdat ik het waard ben.

Heb jij ook iets op moeten geven? Wat was jouw ervaring? Heeft het je iets opgeleverd? Ik hoor het graag! 

Veel liefs, Marije