Weet je hoe het voelt? Alsof ik in een kano zit en me mee
laat voeren met de rivier. Soms moet ik door een stroomversnelling om daarna in
rustiger vaarwater terecht te komen. De rivier waar ik op zit heeft een aantal
onderstromen die ik mee moet en ook kan pakken voor de weg die ik te gaan heb.
Er is een stroom onderwijsbond via wie ik een juriste
toegewezen heb gekregen. Zij gaat mij begeleiden bij de gesprekken op mijn werk
mbt mijn re-integratie en vooral naar wat ik verwacht, mijn toekomstig ontslag.
Ook van belang is de stroom rechtsbijstandverzekering die
mij helpt met de afhandeling van alles dat te maken heeft met het ongeluk, veroorzaakt
door een tegenpartij, en de kosten die dat met zich mee brengt. Vanwege mijn
laatste ziekmelding en alles wat daar verder bij komt kijken is het dossier van
een licht letsel traject naar een middel/ zware variant over gegaan. De
verzekeraar van de wederpartij wil graag bij me op bezoek komen en een medisch
adviseur gaat zich ermee bemoeien.
De grootste stroom is nu echter mijn re-integratie, in welke
vorm dan ook. Buiten wat ik zelf al doe om te herstellen, ga ik op advies van
de bedrijfsarts een multidisciplinair revalidatietraject volgen bij een kliniek
bij mij in de buurt. Met als doel weer op de been te komen, hernieuwde energie
op te doen en voldoende kracht en zelfvertrouwen te ontwikkelen voor die
uitermate spannende volgende stap. De intake is komende week. Dit traject gaat
vier tot zes maanden duren, waardoor ik langer dan een jaar in de ziektewet kom
te zitten en er zeer waarschijnlijk ook een arbeidsdeskundige mee gaat kijken.
Al die stromen helpen mij om op de route te blijven waar ik
zelf voor gekozen heb. En toch, als ik te veel stil sta bij alles wat er
inmiddels in gang is gebracht, kan ik het niet laten af en toe te denken waar
ik in godsnaam aan begonnen ben. Dan voel ik de spanning van het niet weten
waar de rivier me heen gaat brengen en wat ik onderweg allemaal tegen ga komen.
Maar ik weet ook, wat gebeuren moet gebeurt en uiteindelijk brengt de rivier
mij waar ik zijn wil. Ondertussen blijf ik erbij, stuur ik mezelf langs spannende
stroomversnellingen de bochten door en doe ik mijn best ook van het mooie
uitzicht te blijven genieten.
Herken je dit gevoel? Wat heeft jou geholpen daar uit te
komen waar je zijn wilde? Laat het me weten!
Liefs Marije
Geen opmerkingen:
Een reactie posten