zaterdag 18 mei 2019

WW-perikelen deel 4, slot!


In een vorige blog schreef ik dat ik een beroepsschrift bij de rechtbank in zou dienen. Daar pakken we de draad weer op. Want waarom dan dat beroep en hoe ging het verder?

Het UWV had bij hun tweede berekening gedetailleerder moeten werken. Ze vervingen nu elke ziektemaand, zonder nader te bekijken, voor het loon van november. Dit zou gelijk zijn aan het loon van december, maar dan zonder eindejaarstuitkering. Nu betwistten we dat laatste niet, maar het UWV had naar elke maand apart moeten kijken en daarbij dus extra toeslagen mee moeten nemen. En dat was niet gebeurt, waardoor mijn uitkering te laag was en in mijn nadeel. En dat mag blijkbaar volgens de wet ook niet! Hier zijn allerlei artikelen en wettelijke uitspraken over te vinden, maar daar ga ik jullie niet mee vermoeien. Die zijn onleesbaar voor gewone Nederlanders. Neem maar van mij aan dat het weer niet goed berekend was en dat mijn juriste de kans van slagen groot achtte.
Afijn, het beroep werd opgestuurd en vervolgens was het afwachten.

Een week of drie terug kreeg ik bericht van mijn juriste. Het UWV had naar aanleiding van ons beroep een hun beslissing gewijzigd. Ze stuurden nu ook de uitgewerkte berekening op, waardoor we beter mee konden kijken. Wat we dus ook deden.
Dit keer kwamen ze met een nieuw loonbedrag waarmee ze het ziekteloon vervingen en dit bedrag was een stuk lager dan het eerdere. Maar ze hielden daarentegen ook rekening met de extra toeslagen, waardoor mijn dagloon uiteindelijk iets hoger werd. De berekening van mijn juriste wezen ze af, omdat die niet conform de geldende regelgeving was opgesteld. Wat mijn juriste opmerkelijk vond, omdat haar berekening ontleend was aan een uitspraak van de Centrale Raad van Beroep, die door het UWV nota bene zelf aangehaald was in hun oorspronkelijke beslissing op het bezwaar.

Maar goed, de vraag is nog even geweest of het loonbedrag waar ze mee kwamen wel juist was, omdat er op de loonstrook van december ook ergens letterlijk werd genoemd wat het normale loon zou moeten zijn. En dit was het bedrag dat ze in de eerdere berekening hadden gebruikt en dat gelijk was aan de maand november. Hadden ze dat gedaan, dan was mijn dagloon net zo hoog uitgekomen als de berekening van de juriste en de eerste indicatie van mijn ex-werkgever.

Helaas was de conclusie dat we dit niet hard konden maken. Doordat we het UWV zo op hun fouten hadden gewezen, was de verwachting dat ze nu alles dat we aan zouden dragen zorgvuldig zouden gaan bekijken. Wat ze ook lieten zien met hun nieuwe berekening. Die was zeer grondig en nauwkeurig.
Maar wat het vooral onmogelijk maakte om verder te gaan was het feit dat ik mee had gedaan met een uitruil van de reiskosten op de eindejaarsuikering. Als je dit mee zou nemen in de berekening (een erg technisch verhaal waar ik jullie niet mee ga vermoeien, ik snap het zelf nog maar net), dan kwam je op het bedrag uit dat ze nu gebruikten. Wat dus eerder in mijn voordeel leek te werken, bleek nu juist een nadeel te zijn. Ze moeten nu eenmaal naar de maand december kijken en dan was mijn loon blijkbaar hoe dan ook lager geweest, ziek of niet.
Ik hoop dat jullie het allemaal een beetje kunnen volgen. In ieder geval zou nu doorgaan een poging zijn om het onderste uit de kan te houden, het zou veel energie vragen en de kans van slagen zou erg klein zijn. En dat is het me niet waard. In overleg met mijn juriste heb ik besloten het hier bij te laten en akkoord te gaan met de hoogte van mijn uitkering.

Hoe je het ook wendt of keert, het is in ieder geval duidelijk, zaak gesloten!



vrijdag 3 mei 2019

twee jaar na dato = medische eindstand?




Enkele weken terug had ik contact met mijn letselschadejuriste. Ze gaf aan dat de tegenpartij een herbezoek wilde plannen en, als ik het goed begrepen heb, wilden ze gaan kijken of er zo langzamerhand een afwikkeling kon gaan komen. Het is namelijk ruim twee jaar geleden dat ik mijn ongeluk had en na die twee jaar zou je uit mogen gaan van een medische eindstand.
Nu is het de vraag of dat ook echt zo is, ik heb het vermoeden dat er nog wel wat verbetering mogelijk is. Maar ik vermoed ook dat dit in vergelijking met een jaar geleden, hele kleine stapjes zijn. De grote heb ik allang gezet.
En ondanks dat ik dus mijn twijfels heb over die medische eindstand, zou ik het niet eens zo erg vinden als de zaak afgerond wordt, weer een zorg minder, een stap die afgesloten wordt en een kans om een stap vooruit te kunnen zetten. Daar komt bij dat, voordat dit allemaal rond is, we vast ook weer een aantal maanden verder zijn, zo snel gaan die dingen niet. En in die tijd kan er een hoop gebeuren.

En toch zette het gesprek me weer even op mijn plaats en liet het me stilstaan bij dat wat er nog was.

Ik kom steeds meer tot de conclusie dat ik baat heb bij de drie R-en: rust, reinheid en regelmaat. Waarbij de laatste het belangrijkst en het meest kwetsbaar is. Zodra iets die regelmaat verstoort ben ik het namelijk in meer of mindere mate kwijt. Met als gevolg dat ik ’s nachts weer een poosje wakker lig, vermoeider ben, me minder goed kan concentreren en vaker naar woorden moet zoeken. Mijn nek voelt dan ook stijf en kan wat pijn doen en het oorsuizen wordt erger. In acute gevallen ben ik mijn overzicht kwijt, kan ik afwezig zijn en heb ik meer moeite om te volgen wat er om me heen gebeurt.
Ik begin langzaam zicht te krijgen op welke gebeurtenissen die regelmaat in de war kunnen schoppen. Zo was de klok die vooruitgezet werd een dingetje, maar ook een behandeling bij de magnetiseur, een kind dat de bocht uitvliegt, een keer later (na tien uur ’s avonds) naar bed gaan, of als er te veel tegelijk gebeurt en ik iets spannends ga doen. Vervolgens kost het me paar dagen tot een week of twee max. voordat ik mijn ritme weer terug heb, afhankelijk van de impact die de situatie op mij heeft.

In zo’n periode ben ik wel eens bang dat ik blijvend terug glijdt. Dat ik er niet meer in slaag me te herpakken. Dat ik te snel weer te veel wil doen en mezelf daardoor te weinig rust gun.
Ik loop er dan tegenaan dat ik van alles van mezelf vind, van wat ik aan zou moeten kunnen en dat ik daar stabiel in zou moeten kunnen zijn.
En dan ben ik ook bezorgd over de toekomst, of ik, als ik zo snel uit balans ben, wel goed zou kunnen functioneren op werkgebied. En omdat ik nog geen werk heb kan ik dit moeilijk toetsen.

Ik weet natuurlijk ook dat dit zo’n stemmetje in mijn achterhoofd is waar ik mezelf angst mee aan praat. Dat dit stemmetje geen goede raadgever is en vooral negeert mag worden. En dus probeer ik zo goed mogelijk stoïcijns mijn ding te blijven doen, afgewisseld met de nodige rust.
En dat ik dit allemaal zo goed weet zegt natuurlijk ook al een heleboel en is alleen maar positief, omdat ik daarmee (mezelf) laat zien dat ik de tools in handen heb om met dit soort situaties om te kunnen gaan.

Als het allemaal zijn gangetje gaat (lees: als ik mijn eigen tijd en tempo kan volgen) dan heb ik nog steeds gaten in mijn geheugen en moet ik mezelf soms ‘aan’ zetten om iets echt te horen. Ook blijf ik gevoelig voor veel, hard en langdurig aanhoudend geluid. Ik heb ‘s morgens tijd nodig om op te starten en alles wat ik doe gaat op zijn dooie gemakje.
Maar als ik dan aan het eind van de dag bekijk wat ik allemaal heb gedaan, dan ben ik dik tevreden. En over het algemeen heb ik op dit soort dagen weinig tot geen pijnklachten, mijn focus ligt simpelweg ergens anders en ik merk het niet op. En ik mag echt in mijn handjes knijpen dat ik dat geluk heb.

In grote lijnen functioneer ik dus redelijk stabiel, als je gedetailleerder gaat kijken kun je concluderen dat ik in het behouden van mijn balans en op cognitief gebied nog wel het een en ander kan verbeteren.
Maar, zoals ik laatst met een bevriende fysio besprak, iedereen heeft zo zijn rugzak waar hij of zij mee moet zien te dealen. Die van mij is misschien wat zwaarder, maar dat is niet wat ik voorop wil hebben staan. Als puntje bij paaltje komt heb ik er nog steeds alle vertrouwen in dat ik die rugzak met me mee kan dragen, stukje bij beetje wat stenen uit de rugzak kan vervangen voor veertjes en tegelijk in staat ben om te genieten van wat er langs komt!

En hoe het met de afwikkeling zal gaan, wie zal het zeggen? We gaan het zien!

Iedereen een rugzak

Enig tijd terug alweer, zat ik in een bijzonder gesprek waar het onderwerp ‘rugzakje’ ter sprake kwam. Het zette een en ander mooi in pers...