Enkele weken terug had ik contact met mijn
letselschadejuriste. Ze gaf aan dat de tegenpartij een herbezoek wilde plannen
en, als ik het goed begrepen heb, wilden ze gaan kijken of er zo langzamerhand
een afwikkeling kon gaan komen. Het is namelijk ruim twee jaar geleden dat ik
mijn ongeluk had en na die twee jaar zou je uit mogen gaan van een medische
eindstand.
Nu is het de vraag of dat ook echt zo is, ik heb het vermoeden
dat er nog wel wat verbetering mogelijk is. Maar ik vermoed ook dat dit in
vergelijking met een jaar geleden, hele kleine stapjes zijn. De grote heb ik
allang gezet.
En ondanks dat ik dus mijn twijfels heb over die medische
eindstand, zou ik het niet eens zo erg vinden als de zaak afgerond wordt, weer
een zorg minder, een stap die afgesloten wordt en een kans om een stap vooruit
te kunnen zetten. Daar komt bij dat, voordat dit allemaal rond is, we vast ook
weer een aantal maanden verder zijn, zo snel gaan die dingen niet. En in die
tijd kan er een hoop gebeuren.
En toch zette het gesprek me weer even op mijn plaats en
liet het me stilstaan bij dat wat er nog was.
Ik kom steeds meer tot de conclusie dat ik baat heb bij de
drie R-en: rust, reinheid en regelmaat. Waarbij de laatste het belangrijkst en
het meest kwetsbaar is. Zodra iets die regelmaat verstoort ben ik het namelijk in
meer of mindere mate kwijt. Met als gevolg dat ik ’s nachts weer een poosje
wakker lig, vermoeider ben, me minder goed kan concentreren en vaker naar
woorden moet zoeken. Mijn nek voelt dan ook stijf en kan wat pijn doen en het
oorsuizen wordt erger. In acute gevallen ben ik mijn overzicht kwijt, kan ik
afwezig zijn en heb ik meer moeite om te volgen wat er om me heen gebeurt.
Ik begin langzaam zicht te krijgen op welke gebeurtenissen
die regelmaat in de war kunnen schoppen. Zo was de klok die vooruitgezet werd
een dingetje, maar ook een behandeling bij de magnetiseur, een kind dat de
bocht uitvliegt, een keer later (na tien uur ’s avonds) naar bed gaan, of als
er te veel tegelijk gebeurt en ik iets spannends ga doen. Vervolgens kost het
me paar dagen tot een week of twee max. voordat ik mijn ritme weer terug heb, afhankelijk
van de impact die de situatie op mij heeft.
In zo’n periode ben ik wel eens bang dat ik blijvend terug
glijdt. Dat ik er niet meer in slaag me te herpakken. Dat ik te snel weer te
veel wil doen en mezelf daardoor te weinig rust gun.
Ik loop er dan tegenaan dat ik van alles van mezelf vind, van
wat ik aan zou moeten kunnen en dat ik daar stabiel in zou moeten kunnen zijn.
En dan ben ik ook bezorgd over de toekomst, of ik, als ik zo
snel uit balans ben, wel goed zou kunnen functioneren op werkgebied. En omdat
ik nog geen werk heb kan ik dit moeilijk toetsen.
Ik weet natuurlijk ook dat dit zo’n stemmetje in mijn
achterhoofd is waar ik mezelf angst mee aan praat. Dat dit stemmetje geen goede
raadgever is en vooral negeert mag worden. En dus probeer ik zo goed mogelijk
stoïcijns mijn ding te blijven doen, afgewisseld met de nodige rust.
En dat ik dit allemaal zo goed weet zegt natuurlijk ook al
een heleboel en is alleen maar positief, omdat ik daarmee (mezelf) laat zien
dat ik de tools in handen heb om met dit soort situaties om te kunnen gaan.
Als het allemaal zijn gangetje gaat (lees: als ik mijn eigen
tijd en tempo kan volgen) dan heb ik nog steeds gaten in mijn geheugen en moet
ik mezelf soms ‘aan’ zetten om iets echt te horen. Ook blijf ik gevoelig voor
veel, hard en langdurig aanhoudend geluid. Ik heb ‘s morgens tijd nodig om op
te starten en alles wat ik doe gaat op zijn dooie gemakje.
Maar als ik dan aan het eind van de dag bekijk wat ik
allemaal heb gedaan, dan ben ik dik tevreden. En over het algemeen heb ik op
dit soort dagen weinig tot geen pijnklachten, mijn focus ligt simpelweg ergens
anders en ik merk het niet op. En ik mag echt in mijn handjes knijpen dat ik
dat geluk heb.
In grote lijnen functioneer ik dus redelijk stabiel, als je
gedetailleerder gaat kijken kun je concluderen dat ik in het behouden van mijn
balans en op cognitief gebied nog wel het een en ander kan verbeteren.
Maar, zoals ik laatst met een bevriende fysio besprak,
iedereen heeft zo zijn rugzak waar hij of zij mee moet zien te dealen. Die van
mij is misschien wat zwaarder, maar dat is niet wat ik voorop wil hebben staan.
Als puntje bij paaltje komt heb ik er nog steeds alle vertrouwen in dat ik die
rugzak met me mee kan dragen, stukje bij beetje wat stenen uit de rugzak kan
vervangen voor veertjes en tegelijk in staat ben om te genieten van wat er
langs komt!
En hoe het met de afwikkeling zal gaan, wie zal het zeggen?
We gaan het zien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten