Kerststress? Dit jaar niet!

Zo aan het eind van het jaar heb ik de neiging om even achterom te kijken. En dit jaar eindigt toch echt wel heel anders dan vorig jaar.

De scherpe randjes zijn van mijn klachten af, de spanningen op mijn nek een stuk minder, ik slaap beter en ik kan me weer bewegen zonder al te duizelig te worden.

Het lukt me over het algemeen aardig om de balans tussen inspanning en ontspanning in evenwicht te houden en het begint een gewoonte te worden om alles op mijn dooie gemakje te doen.

Dit betekent ook dat ik (meestal) een stuk relaxter bezig ben. Dat merk ik nu vooral in de aanloop naar de kerstdagen toe. Ik sta daar echt heel anders in.

Waar ik voorheen een heel plan had van wat ik wanneer zou gaan doen, heb ik nu een globaal idee in mijn hoofd. Per dag bekijk ik wat ik doe, wat er nodig is en waar ik zin in heb.

En dan blijken die voorbereidingen ineens een manier om heerlijk creatief bezig te kunnen zijn! En dat is toch wel een interessant gegeven waar ik wat nader naar wil kijken.

Er worden in deze tijd heel wat artikelen geschreven wordt over ‘kerststress’. Als ik deze lees, lees ik daaruit vooral de enorme hoeveelheid werk die men wil verzetten. Met de nadruk op het woord willen. Want wat wil men dan veel!

Een diner op tafel zetten dat restaurantwaardig is, het huis niet alleen in kerstsfeer aangekleed, maar ook nog van onder tot boven blinkend schoon en opgeruimd. Kinderen gestreken en gepoetst en als het even kan zelf ook nog mooi opgedoft. De meeste mensen combineren dit met een baan en komen dan aardig onder tijdsdruk te staan.

Zo is het hier ook wel gegaan. Terwijl ik in de keuken aan wat hapjes stond, was ik in mijn hoofd bezig met wat er allemaal nog meer moest gebeuren. Rust? Dat kwam na de kerstdagen wel weer! Herkenbaar?

Maar waar gaat kerst uiteindelijk echt om en wat maakt dat het nu ineens zo relaxed kan gaan?

Voor een deel helpt het zeker dat wij al een aantal jaar kerst als gezin vieren, we hoeven nergens heen en er komt niemand langs. Dat doen we tegenwoordig met oud en nieuw.

Eten? Graag en veel, maar de kinderen vinden het leuk om te helpen met koken en gourmetten is favoriet, dat heeft weinig voorbereiding nodig. En het scheelt natuurlijk ook heel erg dat ik nog geen nieuwe baan heb en dus de tijd om alle klusjes over meerdere dagen te verdelen.

Zo heb ik de boodschappen in delen gedaan, ben ik een paar dagen bezig geweest met de ramen versieren en ga ik de komende dagen aan de slag met het maken van wat lekkere hapjes, elke dag een beetje.

En misschien is dat de sleutel wel, dat ik niet teveel tegelijk wil en alles in alle rust doe. Dan kan ik helemaal opgaan in wat ik aan het doen ben en daar nog van genieten ook! En terwijl ik lekker bezig ben komen er allemaal nieuwe ideeën in me op die datgene wat ik aan het maken of doen ben, nog leuker/ lekkerder/ mooier maken. Dan stroomt het, kost het weinig energie en heb ik plezier.

En tja, dan kan het ook zijn dat niet alles in huis even opgeruimd is omdat ik daar geen tijd meer voor had. Of dat lang niet alles wat ik in mijn hoofd had, is gebeurd of is gemaakt. Maar is dat erg?

Want waar kerst voor mij echt om gaat is verbondenheid, tijd door brengen met die mensen die voor mij belangrijk zijn. En alles wat ik doe heeft uiteindelijk te maken met hoe ik (en mijn gezin) dat vorm wil geven. En dan is een schoon huis ineens van ondergeschikt belang. Dàt komt dan wel weer na de kerstdagen!

Ik wens jullie allen hele fijne feestdagen en veel inspiratie en een goede gezondheid voor 2019!

Zorg dragen voor mezelf

Goed voor jezelf zorgen is natuurlijk voor iedereen belangrijk. Hoe heerlijk het ook is als je partner, ouders, familie of vrienden dat voor je doen, uiteindelijk ben jij degene die het beste weet wat jij op welk moment nodig hebt. En ben je zelf diegene die daar naar moet leven.

Voor mij geld daarbij ook nog eens dat ik echt zélf mijn eigen grenzen moet bewaken. Niet omdat een ander dat niet voor mij doet, maar vooral omdat ik te eigenwijs ben om naar ze te luisteren.

In de afgelopen paar maanden heeft dit thema me wederom bezig gehouden.

Zo ga ik bijvoorbeeld maandelijks naar de magnetiseur. Zijn behandelingen hebben nog steeds een flinke impact, het duurt ruim een week voor ik weer een beetje op aarde beland. Ik plan de behandelingen dan ook expres op vrijdag in zodat ik het weekend bij kan komen. Verder zorg ik dat ik op tijd naar bed kan, dat ik op een dag niet al teveel wil doen, voldoende rustmomenten in plan en dat mijn gezin weet dat ik niet helemaal toerekeningsvatbaar ben.

Ik weet dus dat ik na zo’n afspraak wat bewuster met mezelf en de indeling van mijn tijd moet omgaan, dat calculeer ik in.

Maar wat ik niet incalculeerde en waar ik dus min of meer tegen aanliep, is dat, als ik als moeder er meer voor mijn gezin moet zijn, dit óók betekent dat ik nog beter voor mezelf moet zorgen. Dan geldt het fenomeen: eerst je eigen zuurstofkapje voor die van de kinderen om zo maar te zeggen.

Wat was nu het geval: mijn dochter brak haar been op het voetbalveld. Heel vervelend natuurlijk, het deed echt flink zeer en voorlopig is ze uitgeschakeld. Kwam nog bij dat ze niet meteen geopereerd kon worden omdat haar enkel veel te dik was, dat gebeurde pas tien dagen later. Ondertussen zat ze met haar been hoog op de bank en moest ze rust houden. Wij, als gezin, liepen dus voor haar, zoals we dat zouden doen bij elk van ons die daar zo had gelegen.

De operatie verliep gelukkig goed, maar ze had last van de narcose en moest daar echt even van bijkomen. We hebben die dag lang in het ziekenhuis gezeten en dat ging niet alleen haar in de koude kleren zitten. Ondanks dat ik me rustig heb gehouden, ervoor heb gezorgd dat ik goed zat en wat kon doen, was ik ’s avond compleet afgepeigerd. En dat terwijl ik niet eens de patiënt was!

Inmiddels mag ze weer naar school, maar dat betekent dat ik voorlopig taxibedrijf Toussaint ben. Ze moet gebracht en gehaald en aangezien mijn man fulltime werkt en ik nog thuis zit, komt dat op mijn schouders terecht. Wat weer betekent dat ik vroeger op moet staan dan ik gewend ben en een stuk eerder in actie moet komen. En dat is echt even wennen.

En hoewel het heel prettig is dit hier zo van me af te kunnen schrijven, vind ik dat ik niet mag klagen. Dit is nu eenmaal wat er kan gebeuren als je een gezin hebt met drie zeer ondernemende en beweeglijke kinderen. Dan zijn er nu eenmaal calamiteiten en zorg je voor je kinderen. Punt, geen discussie.

En ik mag natuurlijk in mijn handjes knijpen dat ik dat in principe ook gewoon nog kan, dat mijn klachten niet dermate ernstig zijn dat een ander dat van me over moet nemen.

Komt nog bij dat er nu niets geregeld hoeft te worden, ik ben thuis en kàn dus ook voor haar lopen. Als ik had gewerkt hadden we hier een heel schema uit moeten denken, dat hoeft gelukkig niet en dat geeft het hele gezin rust en mij dus ook.

Maar dat neemt niet weg dat ik merk dat dit me energie kost. Dat het een beroep op me doet, omdat ik nu minder mijn eigen tijd en ritme kan volgen. Hoe ga ik hier mee om?

Buiten dat ik een aantal keer heel vroeg in bed lag, ben ik overdag nog alerter op de signalen van mijn lichaam en probeer ik daar zo goed mogelijk naar te luisteren. Wat betekent dat ik wat vaker (lui) op de bank mijn dochter gezelschap zit te houden en er een aantal dingen blijven liggen.

Prioriteiten stellen en scherpe(re) keuzes maken is nu nog belangrijker. En me daar dan vooral niet schuldig over voelen, maar het ook nu weer nemen zoals het is en zoals het komt!

En uiteindelijk gaat het allemaal weer over, over vijf weken mag het gips eraf en kan ze zelf weer op en neer. Tot die tijd zingen we het hier wel uit en maken we er wat van, elke dag opnieuw.

Tot de volgende blog!