zondag 30 juni 2019

Na gedane arbeid is het goed rusten.


Er is ruim een maand voorbij sinds de officiële start van mijn praktijk. Elke week ga ik twee dagdelen het huis uit om op mijn locaties aan het werk te gaan. Dat is voornamelijk hetzelfde soort werk dat ik thuis ook al een poosje aan het doen ben; allerhande organisatorische zaken die horen bij het opstarten van een praktijk. Maar ik mag óók een groep Dance for Health draaien, al is die nog steeds heel klein. Maar goed, zoals ik in mijn vorige blog hierover al schreef, je moet ergens beginnen. En wat is het een fijne les om te geven! Elke week opnieuw valt het me weer op hoe wakker en fris ik er zelf van word.
Daarnaast heb ik vrijwel elke week wel één of twee netwerkgesprekken, zodat men weet dat ik er ben. Met name praktijkondersteuners van huisartsen en psychologen met een eigen praktijk zijn erg nieuwsgierig naar wat ik aanbied. En dan gaat de meeste interesse toch wel uit naar het aanbod voor mensen met chronische klachten. En dat had ik niet echt aan zien komen, wie weet is dat wel omdat het bij mijzelf nog zo leeft. En blijkbaar leeft het ook in de maatschappij.

Wat ik ook niet echt aan had zien komen, is dat ik mijn weekenden terug heb. Zo voelt het tenminste. Terwijl ik eerder vond dat ik wel een mooi ritme had in bezig zijn door de weeks en in het weekend, is het verschil tussen beiden nu toch groter. En dat wijt ik dan vooral aan het feit dat ik meer de deur uit ben. Heerlijk hoor, eens wat andere muren zien dan die bij mij thuis. Als ik weer terug ben, ben ik er even helemaal uit geweest en heb ik een hoop werk verzet. Waardoor ik in het weekend automatisch tijd maak voor dingen waar ik zin in heb en wat gerommel in en om het huis, al of niet met man en kinderen.

De gesprekken die ik heb met de andere medewerkers van beide gezondheidscentra zijn stiekem ook een verademing. Dat helpt me zeker uit het cirkeltje te stappen van thuis zitten en mezelf zo goed mogelijk vermaken, met toch wel een aardige focus op mijn gezondheid en welzijn.
En daardoor besef ik ook hoe klein mijn wereld is geweest. En dat dit niet alleen voor mij geldt, maar voor heel veel mensen die door een chronische ziekte en/of klacht veel thuis zitten. En wat het kan doen als je daar, op eigen tempo en voorwaarden, uit kunt en mag stappen! En dan heb ik het dus over het gevoel van eigenwaarde dat het me geeft, van compleet zijn en in harmonie met mezelf en mijn omgeving, van als professional zien en gezien mogen worden, serieus genomen worden, mijn kwaliteiten en talenten in mogen zetten en ergens een plek hebben waar ik óók iets voor anderen kunt betekenen.


Hoeveel ik dat thuis ook krijg van partner, kinderen, andere familie en vrienden, en dat mag zeker niet onderschat worden, het is toch anders in een werk gerelateerde situatie. Ook dít is van wezenlijk belang voor een (zo goed mogelijk) herstel, omdat het bijdraagt aan het herstel van mijn plaats in de wereld.

Kortom; het gevecht om te komen waar ik nu sta, is het dubbel en dwars waard geweest! En voorlopig ga ik nog even door.

zaterdag 15 juni 2019

Als de scheidslijn ervaringsdeskundige en professional elkaar raken


Enige tijd geleden was ik een weekend in Rotterdam voor een cursus tot docent Dance for Health. In deze basiscursus leer je, naast wat de visie en de werkwijze van de stichting is en hoe je je lessen in kunt richten, vooral hoe je met mensen met Parkinson kunt gaan werken. Er zijn nog twee specialisaties voor mensen met Reuma en met MS. En wie weet in de toekomst ook voor mensen met (onverklaarbare) chronische pijnklachten… Maar dat is iets voor later.
Ik hoopte daar tools te krijgen om meer gefundeerd verschillende mogelijkheden voor lotgenoten in mijn eigen praktijk aan te kunnen bieden. En ik kan je wel vertellen dat ze daar ruimschoots in geslaagd zijn!

Het deelnemen aan deze cursus was toen nog wel een beetje een uitdaging, aangezien ik er drie dagen achter elkaar van tien tot vijf voor in actie moest komen én naar Rotterdam moest.
Uit voorzorg had ik voor twee nachten een kamer geregeld. Zo was ik in ieder geval geen energie kwijt aan reizen, op de dag van aankomst en vertrek na.
Verder had ik van te voren bij de organisatie aangegeven dat ik graag wilde komen, maar dat ik waakzaam wilde zijn in het verdelen van mijn energie. Zodat ik alles zo goed mogelijk mee kon pakken. Gelukkig was dit geen enkel probleem, ze waren natuurlijk wel het een en ander gewend.

En ja, ik trok me tijdens de pauze terug om op adem te komen, deed geregeld wat minder fanatiek mee en lag elke dag voor negen uur al flink onder zeil.
Maar het bleek vooral enorm genieten! Het was heerlijk om weer met anderen samen te dansen en met mijn vak bezig te kunnen zijn. Ook was het goed om het eens van een andere kant te bekijken. Ik ben tenslotte opgeleid als therapeute waarbij ik cliënten behandel en deze cursus is echt bedoel om les te gaan geven en mensen te zien als danser in plaats van als patiënt. 





En daar is het eerste raakvlak tussen mezelf als ervaringsdeskundige en als professional. Want hoe vaak heb ik zelf niet gedacht en geroepen dat ik géén patiënt was? Ik heb er zelfs een blog over geschreven om uit te leggen hoe ik dat zag: https://marijetoussaint.blogspot.com/2018/01/een-jaar-ziek-en-toch-geen-patient.html
Verder herkende ik de bewegingsarmoede die mensen kunnen hebben, dat elke patiënt ander is, de cognitieve problemen en acceptatie issues.
Net zoals de overtuiging dat het goed is om je focus te verleggen, dat je meer kunt dan je denkt én dat een positieve mindset zeer ondersteunend is om te kunnen verbeteren/ herstellen.
Maar waar ik mezelf als ervaringsdeskundige echt in terug zag, was in de presentatie van een fysiotherapeut waarin hij vertelde uit welke elementen een training bestaat. Namelijk het opbouwen van je mobiliteit, kracht, uithoudingsvermogen, stabiliteit én vertrouwen dat je jouw dag goed door kunt komen. Precies deze onderdelen hadden in mijn eigen hersteltraject gezeten. En nu kreeg ik ze aangereikt om te verwerken in danslessen, als professional. Hoe bijzonder is dat?

En dat is dan misschien ook wel het belangrijkste wat ik van deze cursus mee heb genomen. Dat elke ervaring die je opdoet gedurende wat je dan ook mee maakt in je leven, je kan verrijken. Als persoon én als professional, wat voor werk je dan ook doet.

zaterdag 1 juni 2019

Weer aan de slag!


Na maanden van nadenken, kauwen, overwegen en heroverwegen, schrijven en ontwerpen kan ik jullie eindelijk vertellen dat ik de trotse eigenaar ben van Dare to Move. Een praktijk voor dans en beweging te Nijmegen en Wijchen. Gisteren zat ik bij de KvK om me in te schrijven, om daarna thuis de bloemetjes even flink buiten te zetten!

Ik heb twee super locaties gevonden bij een welzijnscentrum cq leefstijlcentrum, waar ik per dagdeel / uur uit kan breiden. Op beide locaties werken andere therapeuten en docenten van verschillende disciplines. En dat betekent collega’s om mee te sparren en te netwerken.

En ik heb ook al wat kunnen doen! Afgelopen week heb ik mijn eerste eigen Dance for Health groep gedraaid. En wat is die les fijn om te geven! Ik word er zelf ook fris en wakker van.
Ook mag ik de komende periode elke week een Rots en Water training geven bij een collega in het kader van zwangerschapsvervanging.
En ja dat laatste is tijdelijk en mijn eigen groep is nog maar heel klein, maar een mens moet ergens beginnen!

De komende maanden hoop ik de praktijk langzaam uit te kunnen breiden. Mijn netwerkkaart ligt klaar, PR materiaal ook, de eerste afspraken zijn gemaakt en de geluiden zijn positief. ‘Prachtig initiatief, een gat in de markt’. Heerlijk is dat om te horen!
Ook ga ik mijn praktijk goed op de kaart zetten door op alle mogelijke plekken een link of folder achter te laten. Hopelijk loont zich dat uiteindelijk.
Er moeten nog een aantal officiële registraties komen waar ik een KvK-nummer voor nodig heb. En zo zijn er nog een aantal dingentjes. Maar dat hoort erbij en mag stap voor stap.

Want natuurlijk mag het de tijd hebben, tijd is nog steeds mijn beste vriend. Ik moet namelijk mijn belastbaarheid qua werk (buitenshuis) nog steeds opbouwen en kan daar in feite nu pas mee beginnen. En dat heb ik de afgelopen week ook zeker gemerkt! De lessen gingen geweldig, ik genoot en kreeg energie van het werken met de groepen. Maar eenmaal thuis was de koek op en heb ik weinig meer gedaan dan een beetje in huis rondlummelen. Maar wat geeft dat, ik ben weer aan het werk! En mag het leukste werk doen dat er is.

En tuurlijk wordt het opletten dat ik mezelf in mijn eigen enthousiasme niet voorbij ga lopen, dat ik ruimte houd voor rustmomenten en alles in mijn eigen tijd en tempo blijf doen. Die valkuil is maar al te bekend.
Maar daar heb ik het afgelopen jaar al flink op kunnen oefenen en ik heb de hoop dat ruim van te voren aan te zien komen. Mocht het een keer misgaan, dan weet ik ook dat ik een pas op de plaats mag zetten en dat het na een paar dagen rustiger aan doen weer beter kan gaan.
Bovendien ben ik niet voor niets eigen baas geworden op een vakgebied dat ik door en door ken. 
Ik ben heel goed in staat om in meer of mindere mate te anticiperen met de deelnemers, afhankelijk van mijn eigen mogelijkheden van dat moment. Dus no worries vooralsnog.

En ook al heb ik een nacht onrustig geslapen in afwachting van de spannende dingen die ik die dag allemaal mag gaan doen, ik heb ’s morgens zin om de dag te starten en te zien wat het me allemaal brengt!

Wish me luck!

En voor degene die meer willen weten over mijn praktijk: https://daretomove.nl

Iedereen een rugzak

Enig tijd terug alweer, zat ik in een bijzonder gesprek waar het onderwerp ‘rugzakje’ ter sprake kwam. Het zette een en ander mooi in pers...