De vakantie was een heerlijke adempauze, vooral ook door de
knopen die inmiddels doorgehakt waren. Het vooruitzicht om na de vakantie uit
het systeem (gedeeltelijk dan) te kunnen stappen gaf lucht.
Vorig jaar hebben we een weekje in een huisje op de Ardennen
gezeten, omdat ik het toen niet zag zitten om ver te reizen of op de grond te
slapen. Dat was op zich wel oké, maar niet wat we gewend waren, iedereen miste
toen het echte ‘campinggevoel’. En dat terwijl ik had verwacht dat mijn
kinderen het slapen in een huisje veel fijner zouden vinden. Niet dus!
Dit jaar moesten we dus toch écht naar een camping en dan
toch ook écht weer naar Tsjechië, omdat dit zo’n lekker goedkoop land was en
mooi en anders en….
Dus zo gezegd, zo gedaan en op democratische wijze werd er
een leuke camping uitgezocht. Aan een meer want er moest gezwommen kunnen
worden, maar wel een beetje kneuterig, want papa en mama worden gek op de grote
familiecampings. En voor mij toch wel een beetje belangrijk: vlak over de grens
met Duitsland voor de ‘kortste’ reistijd.
Van te voren zag ik hier wel tegen op. Hoe zou het zijn om
zes uur in de auto te moeten zitten? Het scheelde dat ik niet hoefde te rijden.
Mijn man deed dat net als elk ander jaar. Omdat de kinderen inmiddels al wat
ouder zijn, hoefde ik me ook niet meer zo met ‘gedoe op de achterbank’ bezig te
houden. Ik hoefde alleen maar te zitten, wat uit het raam te staren en zo nu en
dan wat te eten rond te delen. Samen met een nekkussentje om zo nodig ontspannen
onderuit te kunnen zakken was het eigenlijk best te doen. Ook het kamp opzetten
na de rit ging prima. We hadden, en namen, de tijd voor alles en de kinderen deden
zonder al te veel gedoe en gemopper hun eigen deel.
En zo ging het eigenlijk de hele vakantie door. Ondanks dat
we best actief zijn geweest en ik een aantal dagen ook echt héél vroeg in bed
lag, ben ik geen moment compleet gevloerd geweest.
Het was fijn om te merken dat ik het aankon, dat het goed
ging, dat ik er van kon genieten en dat de grootste uitdaging de heftige nachtelijke
bloedneus van mijn jongste was. Plus wat puberperikelen hier en daar. En
stiekem toch ook wel die kanotocht van een paar uur…
Het was enerzijds een heerlijk intermezzo van alles even
loslaten. En anderzijds ook een soort van time-out, zo’n beetje net zoals je na
je rit in het achtbaankarretje zit te wachten tot je het perron weer op mag. Want
na de vakantie moest er nog wel het een en ander gebeuren voordat alles echt
definitief was. Daardoor was het af en toe ook een beetje een vreemde
gewaarwording.
Maar, genoten heb ik wel!
 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten