Inmiddels is er op het gebied van letselschade heel wat gebeurd. Je zou, met alle andere positieve ontwikkelingen, bijna vergeten dat dit er ook nog ligt. Maar het hoort er bij en in mijn ogen is het nodig om ook dit onderdeel goed af te handelen, omdat dat bij kan dragen en van betekenis kan zijn bij het opbouwen en vormgeven van een (nieuw) leven na een ongeluk. Vandaar dat ik ook dit verhaal met jullie deel. In deze én in mijn volgende blog.
Dit verhaal start (of vervolgt zich eigenlijk) na het huisbezoek in februari. Toen mijn advocaat de verdere onderhandelingen voor zijn rekening nam. Eerst werd er over en weer wat met modder gegooid. Zo gaf de tegenpartij in hun verslag over het huisbezoek aan dat het allemaal wel mee viel met mijn klachten. Waarop mijn advocaat in een pittige reactie aangaf dat ik inderdaad goed had leren omgaan met mijn klachten, maar dat dit niet betekende dat ze er niet waren. Waarna hij nog even heel duidelijk verslag deed van de stand van zaken.
Ondertussen was hij bezig met het maken van een schadestaat waarbij we uitgingen van het maximaal haalbare, aan de hand van door mij aangeleverde gegevens. Maximaal in zoverre dat het nog realistisch en goed te onderbouwen was. Dit om te voorkomen dat er op voorhand al zoveel discussie zou ontstaan dat er direct over zou worden gestapt naar een medisch expertisetraject. Want dat het lastig zou worden om te bewijzen dat mijn klachten een gevolg van het ongeluk waren, stond voor alle partijen als een paal boven water.
Eind maart was de schadestaat volledig goedgekeurd en klaar. Het was best een hoog bedrag geworden, genoeg om een huis mee te kopen. En ondanks dat ik wist dat ik dit nooit zou krijgen, was ik stiekem al een beetje aan het dromen waar ik het geld aan zou gaan besteden.
Eind april kwam er bericht van mijn advocaat dat de schadestaat naar de tegenpartij was gestuurd, waarbij het bedrag stevig werd neergelegd. Zo gaf mijn advocaat aan dat het een hoog bedrag was, maar dat we daarbij uitgingen van blijvende beperkingen en een maximale looptijd. Dat we ons realiseerden dat discussie zou leiden tot een medisch expertise traject, maar dat we ervan uitgingen dat dit onderzoek wel degelijk iets zou opleveren. Dat ik echter liever zou zien dat we op een afronding van mijn letselschade uit konden komen en dus best wilde onderhandelen. En dat het daarbij voor mij wél belangrijk was dat er oog was voor de impact die het ongeval op mijn leven heeft gehad en nog altijd heeft. Mooi verslag toch? Ik was er in ieder geval tevreden mee en las eruit dat mijn advocaat heel goed wist waar hij mee bezig was.
Eind mei kreeg ik bericht dat er een reactie van de tegenpartij was. Die gaf aan dat het bedrag van de schadestaat hun verwachting aangaande een pragmatisch voorstel zeer fors oversteeg en dat het besproken moest worden, maar dat ze er begin juli op terug zouden komen. En ja, toen kneep ik hem wel even. Hoe zou dit af gaan lopen? Half juli kreeg ik bericht dat er op 12 augustus een regelingsgesprek zou worden gevoerd. En weer kon ik niets anders doen dan wachten.
13 Augustus belde mijn advocaat, dat hij goed nieuws had en er blij verrast door was. De tegenpartij ging akkoord met alle opgegeven kosten van de geleden schade tot dat moment én voor de komende drie jaar. Wat concreet inhield dat ik een bedrag net iets minder dan éénderde van ons voorstel zou ontvangen. En dat was nog steeds een flink bedrag waar ik een lange tijd mee voorruit kon. Ik was er dus in eerste instantie echt blij mee. Totdat mijn huisgenoten meldden dat dit wel erg in het voordeel van de tegenpartij was. Dit zette er toch wel een beetje een domper op en het zette me aan het denken. Want wat wilde ik nu zelf?
Ik wilde in ieder geval echt niet overgaan tot een medisch expertise traject. Dat zou een afhandeling enorm vertragen, me vragen energie te steken in wat er niet meer is of kan en waarvan ik niet wist of het me wat op zou leveren. Ik ging en ga veel liever door met opbouwen, dat levert me zeker iets op en ik krijg er (meestal) energie van. Het bedrag was misschien wel in het voordeel van de tegenpartij, maar óók een substantieel bedrag. Eentje waarbij ze lieten zien dat ze mijn klachten en beperkingen echt serieus namen en waarmee ik ruimte kon creëren in onze financiële situatie. Wat me in feite ook weer tijd en ruimte opleverde om verder op te bouwen op míjn voorwaarden. En de mensen die me wat langer volgen weten dat dit belangrijk voor me is.
Maar om niet meteen overal vol in te springen en wat tegemoet te komen aan mijn huisgenoten, gaf ik bij mijn advocaat aan dat ik wel een beetje teleurgesteld was, dat ik een looptijd van 4 tot 5 jaar realistischer vond en daarom uitging van één derde van het eerder gevraagde bedrag. Ook dit werd weer besproken, waarna ik al vrij snel een reactie terug kreeg dat dat bedrag nog steeds te hoog was, maar dat ze wel bereid waren hun bedrag nog iets te verhogen. En toen ben ik maar akkoord gegaan, het was goed zo. Maar daarover in mijn volgende blog meer!
