Opgeven is ook een optie

Opgeven is een woord dat doorgaans niet in mijn vocabulaire zit. Ik ben een doorzetter, vaak koste wat kost. En toch heb ik nog niet zo lang geleden de handdoek in de ring gegooid. Op mijn werk notabene.

Nog net niet helemaal hersteld van een whiplash ten gevolge van een ongeval, ging ik na de zomervakantie toch gewoon weer aan het werk. Omdat ik dat wilde en omdat ik er klaar mee was, met ziek zijn. En dat betekende opnieuw voor de klas gaan staan met alles wat ik in me heb. Drie dagen werken en daarnaast op mijn tempo een eigen praktijk opzetten. Dat was wat ik wilde, dat was mijn plan.

Maar als snel ging dat steeds minder goed. Ik vond het fysiek en mentaal erg zwaar om voor de klas te staan, kreeg opnieuw nekklachten en vond het steeds lastiger om de dag door te komen. En voor de herfstvakantie goed en wel begon zat ik weer thuis, voor de volle 100%.

Ik, danstherapeute, advanced Rots en Water trainer en door omstandigheden al ruim drie jaar ook en vooral mentor van een brugklas in het Praktijkonderwijs. Een doelgroep die ik als danstherapeute zeer boeiend en uitdagend vond, wist te pakken en te begeleiden als geen ander, en dat als mentor net zo hard probeerde. Maar daar voor mijn eigen gevoel nooit helemaal in slaagde omdat er ook nog de klas was en de lesstof en de ouders en de administratie en de vergaderingen en de….. En toen was er in januari dat auto ongeluk en kreeg ik van mijn leidinggevende de vraag of ik met dit werk wel op mijn plek zat.

Inmiddels kan en durf ik te zeggen: ‘Nee, werken als leerkracht is niet mijn ding’. Een klas lesgeven en alles wat daar verder bij komt trekt me leeg, het kost me zoveel energie dat ik niet genoeg overhoud voor alles wat ik wel graag doe. Hoe goed ik als leerkracht ook ben, ik ben een betere therapeut en trainer. Dat werk is mijn passie en daar wil ik me weer volledig op gaan richten. De consequentie van die keuze is dat ik zeer waarschijnlijk weg ga bij de school waar ik al 20 jaar aan verbonden ben. En dat vind ik doodeng. Want een baan als danstherapeute ligt niet voor het oprapen. Ik zal die zelf moeten gaan creëren. Wat ik, zoals eerder gezegd, het liefst in mijn eigen praktijk ga doen. En ik bid dat dit genoeg op gaat leveren, want eigen huis, man en drie kinderen…

Maar, opgeven is ook een optie en in dit geval de juiste. Omdat het beter is voor mijn gezondheid, omdat het ruimte geeft voor nieuwe kansen, om recht te doen aan al mijn kwaliteiten, en bovenal omdat ik het waard ben.

Heb jij ook iets op moeten geven? Wat was jouw ervaring? Heeft het je iets opgeleverd? Ik hoor het graag! 

Veel liefs, Marije