En verder gaat alles gewoon door...

En dat is maar goed ook, want het houd me met beide benen op de grond.

Juist door de zorg voor huishouden en kinderen behoud ik mijn dagritme nog enigszins. Er moet bijvoorbeeld een kind naar school worden gebracht, dus kom ik toch op tijd mijn bed uit en zit ik voor acht uur aangekleed beneden. Na school willen alle kinderen even hun verhaal bij me kwijt en drinken we samen wat. En dan zijn er natuurlijk ook nog de hobby’s waar ze naar toe moeten en de vriendjes waar ze mee willen spelen, wil ik dat de was op tijd schoon in de kast ligt, dat er goed eten op tafel staat en dat het huis een beetje op orde is.

Maar laten we daar ook meteen maar even eerlijk in zijn, mijn man is degene die ervoor zorgt dat de jongens ’s morgens uit hun bed worden geplukt en aan het ontbijten gezet. Ik moet soms best moeite doen om mijn aandacht bij de verhalen van de kinderen te houden en naar ze te blijven luisteren. En dat op orde houden lukt ook tot op zekere hoogte, al ben ik nooit een poetskoningin geweest. Netflix is ook favoriet deze dagen. Mijn geheime genoegen is ontbijten voor de tv als de rest van de familie op school zit. En ook dat laat ik allemaal gebeuren, in de veronderstelling dat het een fase is die wel over zal gaan.

Het heeft ook wel wat dat switchen tussen mijn eigen sores en mijn ‘gewone’ dagelijkse leven. Zo ben ik op het ene moment bezig met een vragenlijst voor mijn intake om daarna cakejes te bakken voor het kinderfeestje van de jongste. Sta ik na het sturen van een mail naar mijn juriste koffie te zetten voor de bouwvakkers die bij ons de badkamer aan het vernieuwen zijn. En kan ik na een lange dag van onderzoeken voor dezelfde intake, mijn dochter ’s avonds nog van school halen.

Het hoort er allemaal bij en zet de dingen ook wel in perspectief. Dat het thuis door kan gaan, geeft me rust en vertrouwen. Het geeft niet alleen de nodige afleiding, maar houd me ook in het hier en nu. Was vouwen kan heel mindfull zijn als je er al je aandacht op richt. Deze stevige basis bied me houvast om door te kunnen gaan, om te werken aan mijn herstel en de rivier te blijven volgen (zie vorige blog). Dus allerliefste kinderen, als vanmiddag de was in de machine is gedaan, gaan we appelflappen bakken!