Intakeperikelen

Afgelopen periode was het tijd voor mijn intake bij de revalidatiekliniek, wat nog aardig wat voeten in de aarde had.

Voor ik op gesprek mocht komen moest ik eerst een aantal vragenlijsten invullen. Negen om precies te zijn. Negen! Ik hoefde dat gelukkig niet in één keer te doen en heb het dus verspreid over meerdere dagen. De meeste vragen gingen over mijn klachten, wat wel en wat niet bij me past, over hoe ik grip houd op de situatie, wat ik wel en wat ik niet doe, over hoe ik mijn herstelmogelijkheden inschat. Er kwam van alles langs, maar de meest bizarre vraag was wel die over mijn seksleven en of ik nog voldoende libido had! Daar heb ik maar even hard om gelachen.

Daarna volgde het startgesprek met een psychologe. Ze wilde weten waar ik allemaal tegen aan liep en wat ik zelf verwachtte van het traject. We hebben een aantal van de vragenlijsten doorgelopen en ik kreeg er twee nieuwe bij die ik later in de week moest maken. Ik vond het gesprek nog behoorlijk intensief, het viel me tegen om te merken dat ik het einde van zo’n gesprek niet haalde zonder dat mijn concentratie volledig op was. Aan de andere kant was het ook meteen duidelijk waarom ik daar zat.

Een week later volgde er een aantal onderzoeken. De eerste was een fysiotherapeutische. Mijn hartslag werd gemeten bij matig intensieve activiteit, als indicatie voor mijn conditie. Dat ging nog best aardig vond ik zelf. Vervolgens een aantal oefeningen om mijn souplesse, coördinatie en balans in beeld te krijgen. En dat laatste was niet zo best, wat me eigenlijk niet verbaasde, omdat ik hartstikke duizelig word als ik draai tijdens het salsadansen. Maar toch, het drukte me weer lekker met mijn neus op de feiten. Op de behandeltafel bekeek ze vervolgens de beweeglijkheid van mijn schoudergewrichten, nek- en rugwervels waar ze weinig problemen vond, gelukkig. Bij de spieren aangekomen bleken de grote nekspieren wel behoorlijk stijf. En dat was te voelen ook!

Na een pauze volgde een fysieke test, voor de kenners; een David Back test. Dit werd gedaan met behulp van een aantal fitnessapparaten 2.0. Anders weet ik het niet te omschrijven. Met deze apparaten werd eerst de beweeglijkheid gemeten van buik-, rug, been- en nekspieren en daarna de kracht. Je raad het al. Die van mijn nek én bovenrug was om te huilen zo slecht. En dat terwijl ik al bijna twee maanden oefeningen doe voor het versterken van diezelfde spieren! Ik wil niet eens weten wat de uitslag was zonder deze oefeningen. 

Na weer een pauze was het tijd voor een psychologisch onderzoek. Daar werd ik flink doorgezaagd aan de hand van de eerder genoemde vragenlijsten. Onder het mom van, ‘op die lijst scoor je hoog op … leg eens uit?’ Er kwam hier uit dat ik wat extra ondersteuning kon gebruiken op het gebied van ontspannen, assertiviteit, onzekerheid en het stellen van te hoge eisen. Ondanks dat ik vind dat ik daar al aardige stappen in heb gezet, kan dat nooit kwaad denk ik zo. Een extra duwtje in de rug zeg maar. Wat nog wel leuk is om hier te vermelden is dat ik bij één van de lijsten een 4 scoorde op het gebied van analytisch denken ten opzichte van 42 (!) op gevoel. Beetje uit balans geschoten misschien?

Bij beide onderdelen kwam mijn komende re-integratie naar voren. Het is namelijk de bedoeling dat ik aan het eind van de eerste periode van acht weken mijn belastbaarheid zo ver heb opgebouwd dat ik al mijn werkuren draai. Dat is wel inclusief de uren die ik op het centrum aan mijn revalidatie besteed. In principe bouw je die uren op in je huidige functie en dat is een probleem, omdat ik niet meer voor de klas wil en kan staan. Hoe dat dan wel zal gaan werd niet meteen duidelijk, ik heb dat zelf ook niet helemaal helder. We gaan het zien volgende week. Dan heb ik weer gesprekken met mijn leidinggevende over mijn mogelijkheden én ik heb een gesprek met de revalidatiearts, van wie ik zal horen of en wat mijn indicatie voor het traject gaat zijn.

Word vervolgd!