Over je grenzen gaan is slecht, of toch niet?

Tijdens mijn re-integratie en in de periode daarvoor ben ik structureel over mijn eigen grenzen gegaan en kwam ik steeds verder van mezelf en datgene wat ik ambieer af te staan. Dat heeft me geen goed gedaan, zo bekeken is over je grenzen gaan echt niet goed. Maar ook nu ik ziek thuis zit en mezelf daarbij goed kan volgen, gebeurt het me echt nog wel eens dat ik een keer te ver over de streep stap, al of niet bewust.

Vorige week ging het eindelijk een beetje beter. Ik had nog steeds een opstartperiode aan het begin van de dag nodig en ’s avonds moest er niet te veel van me verwacht worden, maar gedurende de rest van de dag ging het best aardig en had ik wat meer zin om dingen aan te pakken.
Dus ging ik bij wijze van andersoortige therapie ipv schrijven, maar eens aan de poets. Hoognodig vond ik, ik zou wat beweging krijgen en het leverde me een schoon huis op, best lekker zo voor de feestdagen! Voor mij geld bovendien; een opgeruimd huis geeft een opgeruimd hoofd en dat speelde ook zeker mee.

Ergens halverwege mijn poetsbui kreeg ik in de gaten dat ik weer eens te veel wilde. Maar, eigenwijs als ik ben, ging ik toch mijn lijstje af. De enige concessie die ik deed was zorgen dat ik tussendoor voldoende pauze nam en als avondeten kliekjes uit de koelkast trekken. Maar helaas, ik heb het geweten. ’s Nachts al werd ik wakker van een pijnlijke nek en een lichte hoofdpijn en dit bleef hardnekkig hangen. Goed wakker worden lukte niet echt, al heb ik daar ook niet heel erg mijn best voor gedaan. Ik heb het maar even zo gelaten en een paracetamolletje achter over gegooid. Ook dit is wat het is en de consequentie van het negeren van dat kleine stemmetje in mijn achterhoofd.

 Maar het zette me wel aan het denken. Mijn eerste gedachte was hoe kan het dat ik elke keer opnieuw zo mijn grenzen negeer? Wat wil ik bewijzen en voor wie? Het is echt niet de eerste keer dat ik mezelf dit afvraag, je zou zeggen dat ik ondertussen wel wat geleerd heb. Ook dit keer concludeerde ik dat het een soort drive is van afmaken waar ik aan begonnen ben, eerst doen wat moet en dan wat leuk is en een soort koppig volharden in een (zelfopgelegde) taak. Dit moet er gebeuren en dat gaan we dus doen, zonder er al te veel bij stil te staan. Door dat volharden ga ik aan mezelf en aan dat kleine stemmetje voorbij. Ik weet dat het me kan helpen om me op zo’n moment af te vragen of ik iets doe omdat ik het (van mezelf) moet of dat het iets is wat ik wil of wat voor dat moment passend is. Om dus wel even stil te staan bij wat ik aan het doen ben en of dat misschien ook anders kan of anders moet. Ik weet dit allemaal en toch blijf ik mezelf hierin herhalen. Misschien dat het helpt om het hier eens op te schrijven? Ik hoop het ergens wel.
Daarna dacht ik, maar als ik het nu eens omdraai? Dan heb ik wat geleerd! Ik weet weer waar mijn grenzen liggen en dat dit nog een stap te ver is. Het schilderen van de plafonds van de verbouwde kamers laat ik dus voorlopig nog door iemand anders doen. En dat erkennen is wel een stap, ik was van plan om dat allemaal zelf te gaan doen.
En ik dacht ook; hoe erg is het om af en toe over je grenzen te gaan? Als je daar bewust voor kiest? Met natuurlijk wel de consequentie in mijn achterhoofd dat het kan zijn dat ik de volgende dagen op de blaren moet zitten. En dat het bij een enkel keertje blijft. Echt bevorderlijk voor mijn herstel is het nu ten slotte niet.

Terugkomend op mijn vraag is mijn conclusie dat het meestal niet goed of slecht is, het is maar hoe je het bekijkt. Wat mij betreft geld daarbij wel dat het niet structureel is en met mate.
De lastigste momenten vind ik die wanneer er gewoon even veel moet, met name omdat de kinderen allerlei hulp en begeleiding nodig hebben. Dat is niet altijd over de week te verdelen, iets wat met die poetsdrift achteraf gezien misschien toch slimmer was geweest.

Wat vinden jullie? Hoe pakken jullie dit aan en hebben jullie tips voor me? Ik hoor het graag!