Terugblik op een carrière

Het einde van het jaar is altijd een goed moment om achterom te kijken. Om een blik te werpen op wat er allemaal is gebeurd,  op waar je tevreden over bent en wat je volgend jaar anders zou willen doen. Ik wil dit benutten om nog een stapje verder te gaan en terug te kijken op mijn keuzes in mijn carrière tot nu toe en waar me dat heeft gebracht. En om dat goed helder te krijgen moet ik heel ver terug. Reis je met me mee?

Twintig jaar geleden begon ik één dag per week als vrijwilligster op een praktijkschool, toen nog een VSO-MLK school. Als net afgestudeerde danstherapeute, broekie van nog geen 22 jaar, kreeg ik een kans die ik heb benut. Het jaar daarna kon ik op projectbasis aan de slag en twee jaar later had ik een vast contract dat werd uitgebreid naar drie dagen per week. Dit heb ik lange tijd met veel plezier gedaan. Terugkijkend op deze periode is dat een relaxte tijd geweest, waarin ik me kon ontwikkelen als persoon en als professional. Ik mocht dingen uitproberen, laten mislukken en opnieuw proberen. Ik ben er uitgegroeid tot een volwaardig danstherapeute die goed is in haar vak.

Tussendoor heb ik nog de deeltijdopleiding van de Pabo gedaan. Ik werkte tenslotte al in het onderwijs en zo zou ik daar meer mogelijkheden hebben en een betere kennis van zaken. Maar omdat ik het als danstherapeute prima naar mijn zin had en voldoende dagen werk, deed ik niet veel met deze opleiding.

Een aantal jaar geleden, toen ik naast danstherapie inmiddels ook weerbaarheids- en sociale vaardigheidstrainingen gaf, kwam ik in aanraking met Rots en Water. Ik was op zoek naar een methode die me meer handvaten gaf om alle leerlingen op school te bedienen, ook de leerlingen die moeite hadden zich te beheersen en moeilijk te motiveren waren in de trainingen. Rots en Water, een sociale weerbaarheidstraining met een psychofysieke didactiek, bleek daar erg goed geschikt voor. Het was laagdrempelig en leerlingen pakten het snel op. Het scheelde daarbij ook dat ik mijn ervaring en kennis als danstherapeute in kon zetten om leerlingen te begeleiden in hun ontwikkeling naar een grotere weerbaarheid en meer zelfvertrouwen. Ik heb meerdere specialisaties gevolgd en ben al een aantal jaar advanced trainer. Ik mag dus, in opdracht van de stichting voor Rots en Water, ook teams trainen en ze kennis laten maken met deze methode.

Vier jaar geleden stond de wereld ineens op zijn kop. Er waren inmiddels wat wisselingen geweest in het bestuur. Onze nieuwe leidinggevende zorgde ervoor dat er flink wat structuur werd aangebracht in het onderwijs dat we aanboden en de verbeteringen die we nastreefden. Gezien de bezuinigingen aan de ene kant en de verwachtingen vanuit regering en ouders was dit ook nodig en goed. Maar, deze bezuinigingen zorgde ook voor een switch in mijn aanbod. Ik kreeg te horen dat ik niet langer therapie mocht geven, dat hoorde namelijk niet thuis in het onderwijs. Ouders moesten (voortaan) dergelijke hulp buiten school gaan zoeken. Dat de ouders van onze doelgroep daar vaak de drempel te hoog voor vinden of het geld er niet voor hebben, deed niet ter zake. Ik mocht echter nog wel trainingen blijven geven, wat goed in het programma voor passend onderwijs kon. Als ik dat niet wilde, mocht ik me laten omscholen. Blijkbaar was er ergens in de wisselingen verloren gegaan dat ik al een onderwijsbevoegdheid had. Toen ze dat in de gaten kregen kwam de vraag om voor de klas te gaan staan al heel snel. Nu mijn aanbod veranderde zou ik toch tijd overhouden was de redenatie. Daarnaast waren er handen voor de klas nodig. In eerste instantie zou dit als co-mentor zijn, oftewel tweede aanspreekpunt voor een klas. Ik zou voor de helft van mijn uren voor de klas staan en de andere helft trainingen mogen geven. Daarnaast hadden ze er ook wel oren naar dat ik Rots en Water schoolbreed zou gaan trekken en mocht ik dat gaan uit zoeken.
Ik heb toen ja tegen gezegd, ik kon dan mooi de impact van een dergelijke training van twee kanten bekijken. Als trainer zou ik zien wat de Rots en Water lessen ter plekke met een groep deden en als leerkracht kon ik het effect dat het op de klas zou hebben in de gaten houden. Wat kon het kwaad om dit een poosje te doen? Het zou me een hoop informatie opleveren die ik later kon gebruiken als ik meer met ‘Rots en Water schoolbreed op de praktijkschool’ wilde en ik zou er ondertussen vast ook zelf een hoop van leren.

Maar zodra ik ja had gezegd veranderde de vraag. Twee weken voor de zomervakantie kreeg ik te horen dat ze me als mentor nodig hadden en dat ik vier dagen later kennis zou maken met mijn nieuwe klas. Je vraagt je misschien af waarom ik daar in godsnaam in mee ben gegaan, een vraag die ik mezelf ook gesteld heb. Misschien is het te begrijpen als je het voor je ziet; ik had een gesprek met een collega die ik hoog had zitten, die mijn ego streelde door te benadrukken dat zij vertrouwen in mij had en dacht dat ik het zou kunnen. Ze zou me zo veel mogelijk op weg helpen en dat heeft ze ook gedaan. En ik had al ja gezegd op de eerste vraag, ik kon niet echt meer terug. Nee zeggen kwam niet in me op, want wat dan? Ik kreeg ook te horen dat de urenverdeling toch een beetje anders was, ik zou zes uur krijgen voor trainingen, de rest was voor de klas. Tja en omdat ik hier weinig over te zeggen had, kon ik alleen maar slikken en benadrukken dat dit wat mij betreft het minimum was. Er waren tenslotte veel collega’s die prima voor de klas konden staan en maar enkele die het werk konden doen wat ik op dat moment deed. Hoewel mijn leidinggevende van toen daar wel gevoelig voor was, is er uiteindelijk weinig rekening mee gehouden. Vlak voor het einde van afgelopen schooljaar bleek dat de uren voor de trainingen gehalveerd zouden worden én dat ik moest stoppen met Rots en Water schoolbreed krijgen.

Ik denk achteraf dat ik me heb verkeken op de impact die het op mij had, het voor de klas staan en de daarbij behorende werkdruk. Het is aanpoten geweest, met alles wat ik er daarnaast nog bij wilde uitzoeken en doen. Het auto ongeluk heeft vervolgens de boel flink op scherp gesteld en verder voor de klas staan onmogelijk gemaakt, het vraagt fysiek en mentaal om een inzet die ik niet meer heb of kan geven.
Maar daar staat tegenover dat ik er inderdaad ook veel van geleerd heb. Bijvoorbeeld om voor pittige groepen te staan die (even) niet gemotiveerd zijn en calamiteiten met leerlingen op te kunnen lossen. En dat Rots en Water heel goed is voor deze doelgroep, maar dat er aardig wat randvoorwaarden nodig zijn om dit klassikaal en schoolbreed te laten werken. Waaronder een team dat er samen aan gaat staan en een goede voorbereiding van de lessen door zowel de mentor als de trainer.
Daarnaast was het soms ook gewoon heel erg leuk, Sinterklaas, Kerst en klassenuitjes zijn met een eigen klas nét even wat interessanter en gezelliger.

Alles bij elkaar genomen heb ik tot zover een mooie carrière gehad op deze school, ik ben er volwassen geworden als professional en die ervaring neem ik met me mee. Volgend jaar ga ik inzetten op mijn herstel en daarna ligt de wereld voor me open.

Ik ga er wat moois van maken!

Ik wens jullie allemaal een heel fijn uiteinde en dat 2018 een bijzonder, inspirerend en vreugdevol jaar mag worden! 🎆🎇🎆