Ik krijg altijd een beetje de kriebels als iemand het heeft over ‘je grenzen verleggen’, dat was ook al zo ruim voor mijn ongeluk. Toch is het verleggen van je grenzen nodig als je wilt herstellen en opbouwen en heb ik het de afgelopen jaren zelf dan ook zeer veelvuldig gedaan. Dus waarom heb ik dan zo’n moeite met die uitspraak terwijl het duidelijk een belangrijk thema is (geweest)?
Een collega bracht hier meer duidelijkheid over. Zij zei tijdens een yogales die ik bij haar volgde dat het verleggen van je grens niet een kwestie was van jezelf voorbij die grens te duwen. ‘Dan ligt de grens nog steeds achter je en ben jij er ver overheen gegaan.’ Haar advies was als volgt: ‘Ga tot ín de grens en blijf daar even of ga een stukje terug. Probeer jezelf vervolgens in de grens te verdragen door erbij te blijven en te ademen, ook als het wat ongemakkelijk voor je is. Dan kan het zijn dat je na verloop van tijd merkt dat de grens een stukje opschuift.’
Toen ik dat hoorde vielen er wat puzzelstukjes op hun plek. Zij belichtte hier namelijk twee manieren van je grenzen verleggen. De eerste is de meest gangbare; je grenzen verleggen doe je door eroverheen te gaan. Daar heb ik gigantisch veel moeite mee en nu weet ik waarom. Op deze manier forceer je namelijk jezelf, je pusht jezelf over je grens en je lichaam heeft het daar maar mee te doen. Voor gezonde mensen werkt dit misschien, op den duur, als ze het maar lang genoeg volhouden. Dan hobbelt die grens er vanzelf een keertje achteraan. Maar de meeste pijnpatiënten zullen hier hard gillend voor weg lopen en ik vermoed dat het hen zelfs meer kwaad dan goed doet.
Ik volg mijn collega dan ook helemaal in haar advies, zó je grenzen verleggen werkt voor mij en dat is achteraf gezien ook de manier waarop ik het altijd al heb gedaan. Het betekent wel een zekere mate van bewustwording van zowel jezelf als die grenzen. Het vraagt van je dat je opmerkzaam wordt voor de (kleine) signalen van je lichaam. Zodat je voelt dat je die grens nadert en vervolgens ín die grens een poosje kunt blijven zitten. Het daagt je uit om daar te kunnen gaan ontspannen zodat er ruimte ontstaat en vanuit die ruimte de grens een stukje verder kan komen te liggen. En dat is hard werken, vraagt veel geduld en verdraagzaamheid en wellicht ook hulp van een professional die openstaat voor deze manier van werken. Maar het loont wel, want zo kun je op een duurzame manier je stappen zetten en blijven waar je uitkomt. Oók als het even wat minder gaat.
Groetjes Marije
Geen opmerkingen:
Een reactie posten