Inpakken en wegwezen

In mijn vorige blog schreef ik over de afhandeling van de letselschade en hoe we dit wisten af te ronden met een voor mij acceptabel bedrag.

Eind september, een half jaar na het huisbezoek, was de vaststellingsovereenkomst binnen en kon ik tekenen. En heel gek, ik kon niet zo maar meteen tekenen. Dit voelde niet als effe je handtekening eronder zetten en klaar is Kees. Het deed me echt wat en dat had ik weer eens niet aan zien komen! Want met het plaatsen van die handtekening sloot ik een periode af. Een periode die, zeker in het begin, niet altijd leuk of gemakkelijk was. Het is met vlagen heel erg zwaar en hard werken geweest, maar gelukkig ook vrijwel altijd de moeite van het strijden waard.

En nu was het klaar, voor zover je daarvan kunt spreken. Restklachten zullen wellicht altijd aanwezig zijn, maar wie loopt er tijdens zijn of haar leven niet ergens schade van op? Wie kan er zeggen dat hij of zij nog precies zo is als tien jaar geleden? Niemand toch? En natuurlijk is het bedrag dat ik vervolgens op mijn bankrekening kreeg niet in verhouding tot de geleden schade die ik de rest van mijn leven met me meedraag. Maar dat zal het nooit zijn, net zoals de waardevolle dingen niet in geld uit te drukken zijn, geldt dat ook voor het tegenovergestelde. En, zoals in mijn vorige blog al geschreven, ik wil geen energie besteden aan steggelen over geld of stil moeten blijven staan bij wat er allemaal niet meer is of kan. Zeker niet met een bedrag dat wel serieus en substantieel te noemen is. En dus tekende ik uiteindelijk de volgende dag de overeenkomst, met mijn gezin op de achtergrond aanwezig. En daarna was het tijd voor een feestje en zijn we met zijn allen lekker uit eten geweest!

Maar toch was het nog niet helemaal klaar. Er was nog iets anders nodig om het voor mijn gevoel af te sluiten. Na een paar dagen had ik dat helder, ik had behoefte aan een symbolische afronding, een soort van ritueel! Maar wat dan? Ik besloot om dat rustig aan vorm te laten krijgen. Dus toen ik een paar dagen later in de buurt van de stad was en wat tijd over had ben ik naar de ‘Waar’ gefietst. Altijd een heerlijke snuffelwinkel waar ze vast iets voor me hadden. En jawel, ik vond er twee vrijwel identieke vilten hartjes met een magneetje. En meteen wist ik wat mijn volgende stap was, ik zou er één bij de plek neerleggen waar het ongeluk was gebeurt en één mee naar huis nemen.

En zo fietste ik naar de plek waar het allemaal was begonnen, heel toepasselijk door de regen. Bijna vier jaar geleden was het ook slecht weer geweest. Aangekomen parkeerde ik de fiets, legde één van de hartjes in het gras en stond er een poosje stil. Ik kan niet helemaal meer terughalen wat ik dacht en voelde, maar het was een mengeling van verdriet, dankbaarheid, trots en opluchting. Verdriet om wat ooit was, om de klap die het ongeluk letterlijk en figuurlijk had op zowel mij als mijn gezin. Dankbaarheid om wat het me had opgeleverd en waar ik op dat moment, bijna vier jaar later, stond. Trots omdat ik het toch maar mooi geflikt had en een ongeluk om had weten te buigen in een positief, nieuw leven. En opluchting omdat ik nu zo ver was dat er niemand meer was die zich zou gaan bemoeien met wat ik allemaal eventueel zou moeten kunnen of doen.

Thuis gekomen plakte ik het andere hartje op ons haardscherm en daarmee verbond ik de pijn en het verdriet aan licht en liefde. En dat maakte het af, waardoor ik het ook echt los kon laten. Nu was het verder helemaal aan mij en dat voelde heel goed!