Het is ongeveer een maand geleden dat ik afscheid heb genomen
van mijn collega’s en mijn werkplek.
Al ruim voor deze happening dacht ik na over hoe ik dat vorm
wilde geven. Het ging tenslotte om míjn afscheid, was een afronding van een
heftige tijd én vooral van een periode van ruim twintig jaar werken op één en
dezelfde plek.
Ik heb er de helft van mijn leven rond gelopen. Ik was daar
zogezegd onderdeel van het meubilair, heb er mijn sporen achter gelaten en geschiedenis
geschreven. In die twintig jaar ben ik volwassen geworden, zowel professioneel
als persoonlijk.
Dat moment wilde ik niet zomaar voorbij laten gaan en op de
vraag van mijn leidinggevende of ik zelf ook iets wilde zeggen antwoorde ik met
een volmondig JA.
Maar wat ging ik dan zeggen? Uiteindelijk ben ik een week
voor het afscheid achter de laptop gekropen en gaan schrijven over wat die
twintig jaar en het werk voor mij betekend heeft:
Dat ik er op heb kunnen groeien tot een gedegen professional
en mijn vak op mijn eigen manier vorm heb mogen geven. Dat ik heb mogen genieten van de ontwikkeling
van de leerlingen onder mijn begeleiding. Hoe de dansgroep elke keer weer een
spetterend optreden wist neer te zetten. Hoe ik enthousiast werd over het Rots
en Water programma en over de uitdaging die het voor de klas staan voor me was.
Maar ook dat ik hoopte dat de dansgroep nog verder zou gaan,
al was dat niet langer aan mij, en dat ik het waardeerde dat Rots en Water
(voorlopig) een blijvend onderdeel was van het schoolprogramma.
Én dat het oké was om uit te vliegen en een nieuwe uitdaging
te zoeken.
Daarnaast wilde ik mijn collega’s iets tastbaars geven. Als
aandenken, herinnering en ook wel een beetje met een boodschap.
Ook dit kreeg eerst vorm in mijn gedachtes. Na wat gezoek en
verschillende al dan niet gelukte bestellingen, werd het een sleutelhangertje
met een aantal hartjes eraan, die ik in twee middagen in elkaar knutselde.
Waarbij het hartje voor mij symbool stond voor het werken met hart voor de
leerlingen, maar óók voor elkaar én voor jezelf.
Door deze gedegen voorbereiding keek ik uit naar het
afscheid zelf. Al durfde ik niet te beloven dat ik het ook droog zou houden.
Op de dag zelf oefende ik het vertellen van mijn verhaal. Ik
had het natuurlijk wel opgeschreven, maar door het te vertellen zou het nog
meer uit mijn hart komen en dat was wat ik wilde.
Mijn man zou erbij zijn en was mooi op tijd om samen binnen
te komen. De tafels in de aula waren versierd en er stonden hapjes klaar die ze
die dag met leerlingen hadden voorbereid. Bij de ingang trof ik al een aantal
(oud- en ex-) collega’s en voor ik het wist stond ik lekker te kletsen en werd
ik verwend met een aantal mooie cadeautjes.
Mijn leidinggevende hield een toespraak waarin ze benadrukte
met welke passie, moed, doorzettingsvermogen en kwetsbaarheid ik aan het werk
was geweest en dat ze hoopte dat ik daarmee in een nieuwe uitdaging zou
stappen.
Van één van de collega kreeg ik namens het team een boek met
ieders lievelingsrecepten, want we deelden koken en bakken als gezamenlijke
passie.
En mijn eigen toespraak ging precies zoals ik het wilde. Al
moest ik wel af en toe even slikken.
Kortom, het was een mooi afscheid, waar ik ook nog wat van
mee genomen heb: namelijk een hervonden gevoel van ‘werken met passie’, wat
toch wel een beetje mijn signature is. En dat was een mooie kers op de taart!
