Midden in de storm is opgeven geen optie meer.

En toen was er ineens die storm, waardoor ik na moest gaan denken over mijn te varen koers, in korte tijd belangrijke beslissingen moest nemen en hard aan de bak moest om mijn hoofd koel te houden en overeind te blijven.

Degene die zelf in een soortgelijke situatie zitten of gezeten hebben, weten misschien dat de tijd begint te dringen. Ik zit nu bijna anderhalf jaar in de ziektewet. In oktober zou ik een aanvraag voor een WIA keuring in moeten dienen. Waarna UWV gaat kijken of ik straks met twee jaar in aanmerking kom voor een ziektewetuitkering. Als ik dan tenminste nog steeds ziek thuis zit.

In dat licht bezien en omdat de zomervakantie er aan kwam, wilde mijn leidinggevende duidelijkheid over de te volgen koers. Wat natuurlijk heel begrijpelijk en haar goed recht is en, laten we eerlijk zijn, ook ik heb baat bij duidelijkheid.

Maar ook al wilden we in de kern hetzelfde en zetten beide partijen zich hier zo goed mogelijk voor in, het leek ons niet te lukken om tot een overeenstemming te komen. Waardoor we besloten over te gaan op het oppakken van 1^e spoor re-integratie activiteiten, oftewel, terugkeren naar de werkvloer. Wat ook betekende dat ik moest stoppen met mijn werkzaamheden bij mijn collega danstherapeute.

Dit ging natuurlijk niet zonder slag of stoot en zeker niet zo gemakkelijk als hierboven beschreven. In deze blog beschrijf ik mijn kant van het verhaal, wat het met me heeft gedaan en hoe ik overeind probeerde te blijven.

Voor mij was (en is) die storm een keuze. Een keuze tussen de storm uitlopen, opgeven, instemmen met iets waar ik niet achter kan staan en blijven zitten met een kater. Of kiezen om het ‘spel’ mee te blijven spelen, in de storm te blijven, niet murw gebeukt te raken, maar overeind te blijven tot de wind gaat liggen. Uit zelfrespect heb ik gekozen voor dat laatste. En dat is niet de makkelijkste keuze geweest.

Het was heftig, intens en zwaar. Er ging veel energie, tijd en aandacht zitten in de vele gesprekken, mail- en appwisselingen met alle personen die zich met mijn zaak bezig hielden. Daar komt bij dat mijn klachten stressgevoelig zijn en dat mijn lichaam dus, logischerwijs, ook dusdanig op de situatie reageerde. Waardoor er sprake was van een toename van klachten en een stagnatie in mijn herstel.

Ik had ook een keuze in hoe ik daar op reageerde.

Er zijn bijvoorbeeld aardig wat momenten geweest dat ik het liefst weg zou kruipen in een holletje, diep onder de grond, en daar dan blijven zitten tot de storm is overgewaaid. Maar dat is kinderachtig en niet helpend. Want als ik dan weer boven kom staat er niets meer overeind, inclusief ik zelf niet meer.

Ik kon mezelf heel zielig gaan vinden, omdat het allemaal heel vervelend is en niet leuk en zwaar en ga zo maar verder. En dat is het natuurlijk ook allemaal, maar daar in blijven hangen is hetzelfde als bij de pakken neer gaan zitten en ik heb mezelf al heel lang geleden beloofd dat ik dat niet ga doen. Nooit. Onder geen enkele omstandigheid. Ook al wil ik het soms nog zo graag en moet ik hier dan even door een ander aan herinnerd worden.

Ik kon ook heel erg boos worden, op de situatie, op de stress die dat opleverde, op hoe mijn lichaam daarop reageerde en vooral op dat ik dat niet tegen kon houden. Maar ook dat is kinderachtig en niet helpend.

Natuurlijk was het af en toe wel heel erg lekker om ruimte te geven aan die emoties, die er nu eenmaal waren. Dat mag, kan en moet ook af en toe, op plekken waar het veilig was om het even te laten gaan.

Maar wat ik vervolgens vooral probeerde te doen was meebuigen met de wind, de tijd te nemen om de situatie goed te bekijken en vervolgens kracht en moed te verzamelen om mijn volgende stap te zetten.

En gelukkig kon ik ook in dit proces rekenen op mijn vangnet van dierbaren en/of professionals, die mij ieder op hun eigen manier en naar eigen kunnen hielpen om weer op te staan en door te lopen, stap voor stap. Zodat ik, met een lange adem, veel kracht, geduld en zorg voor mezelf, daar kon en kan gaan komen waar ik wil en hoor te zijn.

Want, of het nu rechts- of linksom is, opgeven is nu even géén optie!

Note voor de lezers: ik schreef deze tekst een ruime week geleden. Inmiddels is er veel gebeurd en zijn er nieuwe ontwikkelingen waar ik jullie graag in mijn volgende blog van op de hoogte breng. Nog even geduld dus!

Stemmetjes in je achterhoofd en andere energievreters

In mijn vorige blog schreef ik over hoe ik eindelijk weer wat buitenshuis kon gaan doen, hoe ik dit aanpakte en wat ze in het behandelcentrum daarover te zeggen hadden. Geen zorgen hoor, ‘I’m still going strong’. Toch wil ik daar deze keer op doorgaan. Want het bleek een mooie aanleiding te zijn om, samen met de psychologe, nader te kijken naar wat voor mij nu de grootste energievreters zijn.

In eerste instantie keek ik daarbij naar concrete, aanwijsbare zaken, die ook wel een beetje voor de hand lagen. Dat auto rijden bijvoorbeeld, of sociaal zijn in een groep mensen. Mijn aandacht bij de gesprekken houden en mee praten in combinatie met een nog steeds aanwezige prikkelgevoeligheid voor geluid, maakt dat het, behalve gezellig, ook vermoeiend is. Andere voorbeelden zijn drukke kinderen die allemaal tegelijk wat willen of (hard en veel) praten en, ook niet onbelangrijk, in actie moeten komen bij incidenten met diezelfde kinderen. En natuurlijk de gesprekken die je, als langdurig zieke werknemer, nu eenmaal moet voeren met de diverse instanties waar je mee te maken krijgt en die allemaal iets vinden van wat jij moet doen en hoe dat dan het beste zal gaan. Maar dat is echt iets voor een andere blog.

En je eigen verwachtingen? Was vervolgens de vraag van de psychologe. Ja, daar had ze een punt. En niet zo’n kleintje ook. Want van wie moest ik eigenlijk al in één keer op en neer kunnen rijden? Of meteen door kunnen een sessie in? Dat deed ik toch echt zelf.

En zo kwam het gesprek als vanzelf op die stemmetjes in mijn achterhoofd. Waarvan er één heel vaak roept dat ik het gewoon moet kunnen, dat ik vooral door moet gaan, dat ik iets waar ik aan begonnen ben ook af moet maken, dat ik me niet mag laten kennen of me door iets of iemand onder mag laten schoffelen. Door deze stem heb ik een zeer groot doorzettingsvermogen, maar als ik alleen maar naar dit stemmetje luister wordt het dus een energievreter en kost het me de kop.

Net zoals dat andere stemmetje in mijn hoofd dat de veiligheid zoekt en zegt dat ik iets niet kan, dat het me niet gaat lukken, of dat ik iets niet moet doen. Dat bang is voor consequenties, zeker als die van te voren niet al te duidelijk zijn en die in paniek raakt als er tijdsdruk ontstaat. Dat stemmetje is natuurlijk handig om mee te nemen bij grote risico’s, maar niet te veel en vooral niet te lang.

Gelukkig zijn er ook stemmen met een tegengeluid. Bijvoorbeeld diegene die zegt dat het echt wel even genoeg is, dat het niet in één keer hoeft en morgen, volgende week, of volgende maand ook nog mag, dat ik niet alles meteen hoef te weten of te kunnen en dat ik ook een keertje nee mag zeggen. Of de stem die me verteld vertrouwen te hebben en dat het (met wat tijd) allemaal goed gaat komen, dat ik het prima doe en vooral zo door mag gaan.

De belangrijkste stem daarin is degene die me vertelt wat ik nu echt wil of vind of nodig heb. Die weet waar het om gaat en wat er moet gebeuren. Luisteren naar deze stem voelt niet alleen heel goed en sterk, maar ook wel eens heel spannend en uitdagend. Want dit is ook de stem waardoor ik in het diepe spring. Op sommige momenten is het ontzettend druk in mijn hoofd door alle stemmen die dan ineens hun zegje moeten doen. En ja, dat kost dan best wel energie, maar omdat het voor het goede doel is rest mij niets dan mijn voeten stevig op de grond te zetten, een keer heel diep adem te halen en te springen.

Als ik heel eerlijk naar mezelf ben, dan wist ik allang van deze energievreters en hoe ik daar in zou moeten staan. Toch is het niet erg dat het weer ter sprake kwam, nu vanuit net een andere invalshoek. Ik kan weer een stapje verder en af en toe als een helikopter boven mijn eigen gedachtes gaan hangen. Om daar boven, in alle rust en van een afstandje, te bekijken welke stem wat zegt en waar ik op dat moment het beste naar kan luisteren. Zodat het geen energievreter wordt, maar iets wat mij weer op de juiste weg helpt en waardoor ik door kan gaan op een voor mij gezonde manier. In het beste geval wordt het zelfs iets waar ik energie van krijg!

Wat zijn voor jouw energievreters en hoe ga jij daar mee om?

Licht aan de horizon!

Mijn eerste stappen richting re-integratie zijn gezet, eindelijk!

Via het 2^e spoor re-integratie traject zijn er contacten gelegd met collega’s van Rots en Water, andere vaktherapeuten en mogelijke werkplekken waar ik mijn professionele deskundigheid met dans kan combineren met mijn ervaringsdeskundigheid op het gebied van bewegen met pijn. Het is in dit stadium nog onduidelijk waar dit allemaal op uit gaat lopen, maar de eerste lijntjes richting een nieuwe toekomst zijn uitgegooid. En wat voelt het goed om mijn blik op de horizon te kunnen richten!

Foto: Gemma Toussaint

Verder bood een collega danstherapeute mij, heel lief, een plek aan voor één dag per week. Om via haar praktijk mijn belastbaarheid buitenshuis te kunnen opbouwen. Zij werkt op die specifieke dag op een school bij haar in de buurt waar genoeg kinderen rondlopen die wat extra ondersteuning kunnen gebruiken.

Ik ben daar inmiddels een paar keer geweest waarbij ik mee heb mogen kijken met een aantal sessies van mijn collega. Die kans krijg je in mijn vakgebied niet gauw. Meekijken in is niet gebruikelijk vanwege de privacy van de cliënt en omdat het voor hem of haar lastig kan zijn zich te uiten met een vreemde erbij. Maar op deze school zijn de kinderen het gewend dat er ineens iemand bij is. In en uit lopen is blijkbaar heel gewoon en dat is in mijn voordeel!

Het is alleen niet dicht bij huis, ik moet er een uur voor rijden en dat valt best tegen. De eerste keer dat ik op en neer reed heb ik uit mezelf halverwege een parkeerplaats op gezocht voor een korte pauze. Maar daar elke keer aan toegeven is toch wel weer een dingetje. Op het behandelcentrum, waar ze mijn opbouw monitoren, moesten ze me weer eens voor ogen houden dat het echt niet allemaal in één keer hoeft. Dat ik, met mijn mentale belastbaarheid van dit moment, mag verwachten een half uurtje in één keer te kunnen rijden. Maar dat het niet meer dan logisch is daarna een korte pauze te houden voor ik verder ga. Dat ook dit in kleine stapjes opgebouwd mag worden.

Dit keer draaiden zij de situatie voor mij om. Ik was alweer twee stappen verder, allerlei plannen aan het maken en mijn tijd daar zo aan het inrichten dat ik optimaal aanwezig was. Alleen niet persé optimaal voor mij, zo had ik het nog niet bekeken. Ik ging daar heen voor mezelf, om mijn belastbaarheid op te bouwen. Ik moest vooral onderzoeken hoe ik er voor kon zorgen dat dit ging lukken en wat ík daarbij nodig had.

Dus de volgende keer nam ik na een half uurtje rijden en vlak voordat ik er was een korte pauze, zodat ik niet al te suf naar binnen hoefde te lopen. Daar aangekomen zorgde ik ook voor voldoende time-out momentjes tussendoor. Even de ogen dicht, niks doen, beetje water drinken, naar het toilet. Voor de rit naar huis nam ik eerst afstand van de school, letterlijk en figuurlijk door opnieuw een parkeerplaats op te zoeken en nam ik wederom tussendoor een pauze. En al voelde het zo als een hele wereldreis, dit verleggen van de focus werkte inderdaad ondersteunend. Ik was nog steeds heel moe ’s avonds, maar herstelde hier sneller van.

Wat weer hoop geeft voor de toekomst. Om ondanks eventueel wat restklachten toch steeds beter te kunnen functioneren. Om weer echt aan het werk te kunnen gaan met iets waar ik blij van wordt.  En waarbij hopelijk ook de klachten in de loop van maanden/ jaren zouden kunnen verdwijnen.

Volgende week ga ik weer op wereldreis, maar dan ga ik waarschijnlijk ook mijn eerste eigen groepje sinds maanden zelf draaien!

Wordt vervolgd.