Licht aan de horizon!

Mijn eerste stappen richting re-integratie zijn gezet, eindelijk!

Via het 2^e spoor re-integratie traject zijn er contacten gelegd met collega’s van Rots en Water, andere vaktherapeuten en mogelijke werkplekken waar ik mijn professionele deskundigheid met dans kan combineren met mijn ervaringsdeskundigheid op het gebied van bewegen met pijn. Het is in dit stadium nog onduidelijk waar dit allemaal op uit gaat lopen, maar de eerste lijntjes richting een nieuwe toekomst zijn uitgegooid. En wat voelt het goed om mijn blik op de horizon te kunnen richten!

Foto: Gemma Toussaint

Verder bood een collega danstherapeute mij, heel lief, een plek aan voor één dag per week. Om via haar praktijk mijn belastbaarheid buitenshuis te kunnen opbouwen. Zij werkt op die specifieke dag op een school bij haar in de buurt waar genoeg kinderen rondlopen die wat extra ondersteuning kunnen gebruiken.

Ik ben daar inmiddels een paar keer geweest waarbij ik mee heb mogen kijken met een aantal sessies van mijn collega. Die kans krijg je in mijn vakgebied niet gauw. Meekijken in is niet gebruikelijk vanwege de privacy van de cliënt en omdat het voor hem of haar lastig kan zijn zich te uiten met een vreemde erbij. Maar op deze school zijn de kinderen het gewend dat er ineens iemand bij is. In en uit lopen is blijkbaar heel gewoon en dat is in mijn voordeel!

Het is alleen niet dicht bij huis, ik moet er een uur voor rijden en dat valt best tegen. De eerste keer dat ik op en neer reed heb ik uit mezelf halverwege een parkeerplaats op gezocht voor een korte pauze. Maar daar elke keer aan toegeven is toch wel weer een dingetje. Op het behandelcentrum, waar ze mijn opbouw monitoren, moesten ze me weer eens voor ogen houden dat het echt niet allemaal in één keer hoeft. Dat ik, met mijn mentale belastbaarheid van dit moment, mag verwachten een half uurtje in één keer te kunnen rijden. Maar dat het niet meer dan logisch is daarna een korte pauze te houden voor ik verder ga. Dat ook dit in kleine stapjes opgebouwd mag worden.

Dit keer draaiden zij de situatie voor mij om. Ik was alweer twee stappen verder, allerlei plannen aan het maken en mijn tijd daar zo aan het inrichten dat ik optimaal aanwezig was. Alleen niet persé optimaal voor mij, zo had ik het nog niet bekeken. Ik ging daar heen voor mezelf, om mijn belastbaarheid op te bouwen. Ik moest vooral onderzoeken hoe ik er voor kon zorgen dat dit ging lukken en wat ík daarbij nodig had.

Dus de volgende keer nam ik na een half uurtje rijden en vlak voordat ik er was een korte pauze, zodat ik niet al te suf naar binnen hoefde te lopen. Daar aangekomen zorgde ik ook voor voldoende time-out momentjes tussendoor. Even de ogen dicht, niks doen, beetje water drinken, naar het toilet. Voor de rit naar huis nam ik eerst afstand van de school, letterlijk en figuurlijk door opnieuw een parkeerplaats op te zoeken en nam ik wederom tussendoor een pauze. En al voelde het zo als een hele wereldreis, dit verleggen van de focus werkte inderdaad ondersteunend. Ik was nog steeds heel moe ’s avonds, maar herstelde hier sneller van.

Wat weer hoop geeft voor de toekomst. Om ondanks eventueel wat restklachten toch steeds beter te kunnen functioneren. Om weer echt aan het werk te kunnen gaan met iets waar ik blij van wordt.  En waarbij hopelijk ook de klachten in de loop van maanden/ jaren zouden kunnen verdwijnen.

Volgende week ga ik weer op wereldreis, maar dan ga ik waarschijnlijk ook mijn eerste eigen groepje sinds maanden zelf draaien!

Wordt vervolgd.