In mijn vorige blog schreef ik over hoe ik eindelijk weer
wat buitenshuis kon gaan doen, hoe ik dit aanpakte en wat ze in het
behandelcentrum daarover te zeggen hadden. Geen zorgen hoor, ‘I’m still going
strong’. Toch wil ik daar deze keer op doorgaan. Want het bleek een mooie
aanleiding te zijn om, samen met de psychologe, nader te kijken naar wat voor
mij nu de grootste energievreters zijn.
In eerste instantie keek ik daarbij naar concrete, aanwijsbare
zaken, die ook wel een beetje voor de hand lagen. Dat auto rijden bijvoorbeeld,
of sociaal zijn in een groep mensen. Mijn aandacht bij de gesprekken houden en
mee praten in combinatie met een nog steeds aanwezige prikkelgevoeligheid voor
geluid, maakt dat het, behalve gezellig, ook vermoeiend is. Andere voorbeelden
zijn drukke kinderen die allemaal tegelijk wat willen of (hard en veel) praten
en, ook niet onbelangrijk, in actie moeten komen bij incidenten met diezelfde
kinderen. En natuurlijk de gesprekken die je, als langdurig zieke werknemer, nu
eenmaal moet voeren met de diverse instanties waar je mee te maken krijgt en die
allemaal iets vinden van wat jij moet doen en hoe dat dan het beste zal gaan.
Maar dat is echt iets voor een andere blog.
En je eigen verwachtingen? Was vervolgens de vraag van de
psychologe. Ja, daar had ze een punt. En niet zo’n kleintje ook. Want van wie
moest ik eigenlijk al in één keer op en neer kunnen rijden? Of meteen door
kunnen een sessie in? Dat deed ik toch echt zelf.
En zo kwam het gesprek als vanzelf op die stemmetjes in mijn
achterhoofd. Waarvan er één heel vaak roept dat ik het gewoon moet kunnen, dat
ik vooral door moet gaan, dat ik iets waar ik aan begonnen ben ook af moet
maken, dat ik me niet mag laten kennen of me door iets of iemand onder mag
laten schoffelen. Door deze stem heb ik een zeer groot doorzettingsvermogen, maar
als ik alleen maar naar dit stemmetje luister wordt het dus een energievreter en
kost het me de kop.
Net zoals dat andere stemmetje in mijn hoofd dat de
veiligheid zoekt en zegt dat ik iets niet kan, dat het me niet gaat lukken, of
dat ik iets niet moet doen. Dat bang is voor consequenties, zeker als die van
te voren niet al te duidelijk zijn en die in paniek raakt als er tijdsdruk
ontstaat. Dat stemmetje is natuurlijk handig om mee te nemen bij grote
risico’s, maar niet te veel en vooral niet te lang.
Gelukkig zijn er ook stemmen met een tegengeluid.
Bijvoorbeeld diegene die zegt dat het echt wel even genoeg is, dat het niet in
één keer hoeft en morgen, volgende week, of volgende maand ook nog mag, dat ik
niet alles meteen hoef te weten of te kunnen en dat ik ook een keertje nee mag
zeggen. Of de stem die me verteld vertrouwen te hebben en dat het (met wat
tijd) allemaal goed gaat komen, dat ik het prima doe en vooral zo door mag
gaan.
De belangrijkste stem daarin is degene die me vertelt wat ik
nu echt wil of vind of nodig heb. Die weet waar het om gaat en wat er moet
gebeuren. Luisteren naar deze stem voelt niet alleen heel goed en sterk, maar
ook wel eens heel spannend en uitdagend. Want dit is ook de stem waardoor ik in
het diepe spring. Op sommige momenten is het ontzettend druk in mijn hoofd door
alle stemmen die dan ineens hun zegje moeten doen. En ja, dat kost dan best wel
energie, maar omdat het voor het goede doel is rest mij niets dan mijn voeten
stevig op de grond te zetten, een keer heel diep adem te halen en te springen.
Als ik heel eerlijk naar mezelf ben, dan wist ik allang van
deze energievreters en hoe ik daar in zou moeten staan. Toch is het niet erg
dat het weer ter sprake kwam, nu vanuit net een andere invalshoek. Ik kan weer
een stapje verder en af en toe als een helikopter boven mijn eigen gedachtes
gaan hangen. Om daar boven, in alle rust en van een afstandje, te bekijken
welke stem wat zegt en waar ik op dat moment het beste naar kan luisteren.
Zodat het geen energievreter wordt, maar iets wat mij weer op de juiste weg
helpt en waardoor ik door kan gaan op een voor mij gezonde manier. In het beste
geval wordt het zelfs iets waar ik energie van krijg!
Wat zijn voor jouw energievreters en hoe ga jij daar mee om?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten