Midden in de storm is opgeven geen optie meer.

En toen was er ineens die storm, waardoor ik na moest gaan denken over mijn te varen koers, in korte tijd belangrijke beslissingen moest nemen en hard aan de bak moest om mijn hoofd koel te houden en overeind te blijven.

Degene die zelf in een soortgelijke situatie zitten of gezeten hebben, weten misschien dat de tijd begint te dringen. Ik zit nu bijna anderhalf jaar in de ziektewet. In oktober zou ik een aanvraag voor een WIA keuring in moeten dienen. Waarna UWV gaat kijken of ik straks met twee jaar in aanmerking kom voor een ziektewetuitkering. Als ik dan tenminste nog steeds ziek thuis zit.

In dat licht bezien en omdat de zomervakantie er aan kwam, wilde mijn leidinggevende duidelijkheid over de te volgen koers. Wat natuurlijk heel begrijpelijk en haar goed recht is en, laten we eerlijk zijn, ook ik heb baat bij duidelijkheid.

Maar ook al wilden we in de kern hetzelfde en zetten beide partijen zich hier zo goed mogelijk voor in, het leek ons niet te lukken om tot een overeenstemming te komen. Waardoor we besloten over te gaan op het oppakken van 1^e spoor re-integratie activiteiten, oftewel, terugkeren naar de werkvloer. Wat ook betekende dat ik moest stoppen met mijn werkzaamheden bij mijn collega danstherapeute.

Dit ging natuurlijk niet zonder slag of stoot en zeker niet zo gemakkelijk als hierboven beschreven. In deze blog beschrijf ik mijn kant van het verhaal, wat het met me heeft gedaan en hoe ik overeind probeerde te blijven.

Voor mij was (en is) die storm een keuze. Een keuze tussen de storm uitlopen, opgeven, instemmen met iets waar ik niet achter kan staan en blijven zitten met een kater. Of kiezen om het ‘spel’ mee te blijven spelen, in de storm te blijven, niet murw gebeukt te raken, maar overeind te blijven tot de wind gaat liggen. Uit zelfrespect heb ik gekozen voor dat laatste. En dat is niet de makkelijkste keuze geweest.

Het was heftig, intens en zwaar. Er ging veel energie, tijd en aandacht zitten in de vele gesprekken, mail- en appwisselingen met alle personen die zich met mijn zaak bezig hielden. Daar komt bij dat mijn klachten stressgevoelig zijn en dat mijn lichaam dus, logischerwijs, ook dusdanig op de situatie reageerde. Waardoor er sprake was van een toename van klachten en een stagnatie in mijn herstel.

Ik had ook een keuze in hoe ik daar op reageerde.

Er zijn bijvoorbeeld aardig wat momenten geweest dat ik het liefst weg zou kruipen in een holletje, diep onder de grond, en daar dan blijven zitten tot de storm is overgewaaid. Maar dat is kinderachtig en niet helpend. Want als ik dan weer boven kom staat er niets meer overeind, inclusief ik zelf niet meer.

Ik kon mezelf heel zielig gaan vinden, omdat het allemaal heel vervelend is en niet leuk en zwaar en ga zo maar verder. En dat is het natuurlijk ook allemaal, maar daar in blijven hangen is hetzelfde als bij de pakken neer gaan zitten en ik heb mezelf al heel lang geleden beloofd dat ik dat niet ga doen. Nooit. Onder geen enkele omstandigheid. Ook al wil ik het soms nog zo graag en moet ik hier dan even door een ander aan herinnerd worden.

Ik kon ook heel erg boos worden, op de situatie, op de stress die dat opleverde, op hoe mijn lichaam daarop reageerde en vooral op dat ik dat niet tegen kon houden. Maar ook dat is kinderachtig en niet helpend.

Natuurlijk was het af en toe wel heel erg lekker om ruimte te geven aan die emoties, die er nu eenmaal waren. Dat mag, kan en moet ook af en toe, op plekken waar het veilig was om het even te laten gaan.

Maar wat ik vervolgens vooral probeerde te doen was meebuigen met de wind, de tijd te nemen om de situatie goed te bekijken en vervolgens kracht en moed te verzamelen om mijn volgende stap te zetten.

En gelukkig kon ik ook in dit proces rekenen op mijn vangnet van dierbaren en/of professionals, die mij ieder op hun eigen manier en naar eigen kunnen hielpen om weer op te staan en door te lopen, stap voor stap. Zodat ik, met een lange adem, veel kracht, geduld en zorg voor mezelf, daar kon en kan gaan komen waar ik wil en hoor te zijn.

Want, of het nu rechts- of linksom is, opgeven is nu even géén optie!

Note voor de lezers: ik schreef deze tekst een ruime week geleden. Inmiddels is er veel gebeurd en zijn er nieuwe ontwikkelingen waar ik jullie graag in mijn volgende blog van op de hoogte breng. Nog even geduld dus!