Uit de storm de vakantie in.

In mijn vorige blog vertelde ik over de storm waarin ik zat en wat ik deed om overeind te blijven. Midden in die storm draaide mijn wereld opnieuw180°, waardoor ik mijn blik terug op de horizon kon richten.

Maar voordat dit zover was, stopte ik dus met mijn 2^e spoor werkzaamheden en keerde ik voor een aantal dagdelen terug naar de praktijkschool waar ik vele jaren heb gewerkt.

Natuurlijk hoefde ik niet direct zelf weer voor de klas te gaan staan. Ik werd die week ingezet bij een aantal klassen waar ze wel een extra hand konden gebruiken, waaronder het klasje waar ik begin dit jaar als mentor zelf voor had gestaan. En die ervaring was behoorlijk dubbel.

Diegene die de doelgroep een beetje kennen, kunnen zich misschien wel voorstellen hoe het ging. Maandagochtend half negen, tijdens het mentoruur, hoorde de klas dat hun oude juf die dag vanaf elf uur met hen mee ging lopen. Nadat ze zo’n beetje vanaf de herfstvakantie niets meer van haar gehoord hadden. Kinderen die allemaal snel overprikkeld raken, baat hebben bij een vaste structuur en willen weten waar ze aan toe zijn.

Nadat iedereen een beetje aan het idee gewend was, ging hun juf over op de les. Dit ging zeker niet vanzelf.  Zo’n onverwachte wending is een behoorlijke uitdaging voor ze, en dus ook voor de leerkracht. Ik heb met groot respect gezien hoe ze het allemaal recht trok. Ondertussen liep ik zelf regelmatig de gang op, om de drukte even uit te kunnen zijn. Gelukkig waren er twee leerlingen die een toets moesten inhalen en die kon ik mooi apart nemen tot ik weer naar huis mocht.

Deze ervaring maakte mij wel duidelijk dat ik het mezelf voorlopig echt nog niet zag doen, een hele dag een klas goed begeleiden. Moeten re-integreren in dit werk zou betekenen dat ik nog lang aanpassingen nodig zou hebben om het vol te kunnen houden zonder daarin mezelf voorbij te lopen.

Het verschil met het re-integratie werk als danstherapeute van de vier weken daarvoor was ook duidelijk. De rust die er tijdens een sessie is, de aandacht die je op één of twee kinderen kunt richten, de tijd die je hebt om te schakelen. Dat maakt het gemakkelijker om goed op te kunnen bouwen.

Hoe pittig de ervaring dus ook was, het was fijn om dit op te kunnen merken.

Wat me ook heel goed deed, was het warme welkom dat ik kreeg. Leerlingen die me hadden gemist kwamen me een knuffel brengen en mijn collega’s waren blij om me weer te zien. Het was niet erg om in de school rond te lopen, het is een prettig gebouw waar ik zoveel geschiedenis heb dat het heel vertrouwd voelde.

Het was dus goed om te merken dat ik, ondanks dat het misschien niet mijn eerste keuze was, kon genieten van de doelgroep en mijn contacten met leerlingen en collega’s.

Ik ging er vanuit dat ik nog een poosje zou moeten blijven, mijn insteek was om dan maar op school mijn belastbaarheid op te bouwen, het advies van de bedrijfsarts zo goed mogelijk te volgen, verder te herstellen en te zien hoe het zou gaan lopen. Er het beste van maken, ook al had ik sterk het vermoeden dat met dit traject de kans groot was dat ik met twee jaar nog ziek gemeld zou staan.

En toen liep het dus toch wéér anders. Op mijn derde ochtend had ik, na aandringen van mijn leidinggevende, opnieuw een afspraak met haar. Waarbij ze mij kon vertellen dat het bestuur akkoord ging met het laatste bod dat ik tijdens de eerdere onderhandelingen had gedaan. En dat we, op de valreep, een overeenkomst hadden die naar beider tevredenheid was.

Wat hield dat concreet in? Allereerst dat ik niet meer terug hoefde, behalve om mijn spullen uit mijn danslokaal te halen en, na de vakantie, afscheid van iedereen te nemen. Ook krijg ik voldoende tijd om mijn herstelprogramma af te ronden en mijn belastbaarheid op te bouwen voordat ik in de WW terecht kom.

Hoe het uiteindelijk uit zal gaan pakken weet natuurlijk niemand. Maar het geeft me veel rust te weten dat ik mijn (herstel) proces en mijn toekomst op mijn eigen manier, binnen mijn eigen tijd en mogelijkheden, wensen en behoeftes vorm kan geven.

Maar eerst ga ik mijn hersteltraject afronden en vakantie vieren met mijn gezin. Tot de volgende blog!