Paniek in de tent

En toen werd het indicatiestellingsgesprek ineens uitgesteld terwijl tegelijk mijn leidinggevende verwachtte dat ik bepaalde keuzes maak. Hoe ingewikkeld is dat? Ik vond het in ieder geval behoorlijk lastig en merkte dat dit me uit evenwicht bracht. Wat niet bevorderlijk was voor mijn energie niveau, laat staan voor mijn humeur en dus de sfeer in huis. Laat ik bij het begin beginnen.

Vlak na de onderzoeken van mijn intake werd ik door de revalidatiekliniek gebeld dat het gesprek met hun arts wegens omstandigheden niet door ging. Ze zouden me een week later opnieuw bellen om alsnog een afspraak te maken. Oké, prima. Maar ondertussen had ik dus wel een afspraak gepland met mijn leidinggevende om te bespreken hoe het was gegaan en om te overleggen hoe we verder zouden kunnen. Met het advies van mijn juriste in mijn achterhoofd, om nu geen beslissingen te nemen over mijn toekomst en vooral aan mijn herstel te gaan werken, ging ik dat gesprek in. En daar bleek weer hoe gecompliceerd de situatie is. Kort gezegd gaf mijn leidinggevende me twee keuzes. Ik kon ervoor kiezen om in te zetten op mijn herstel en re-integratie, maar dat kon dan alleen voor de klas. Dit omdat er volgens de bedrijfsarts geen medische grond is waardoor ik mijn huidige functie niet meer op zou kunnen pakken. Als ik dat niet wilde, moesten er afspraken gemaakt gaan worden richting een vertrek en zou ik mijn re-integratie kunnen gebruiken voor het zoeken naar een nieuwe invulling van mijn toekomst en bijvoorbeeld voorbereidingen treffen voor het opzetten van een eigen praktijk. Dat laatste klinkt natuurlijk heel verleidelijk, maar aangezien mijn juriste me had gewaarschuwd, kon ik daar op dat moment niet op ingaan. Ik blokkeerde in het gesprek toen mijn leidinggevende mijn geaarzel aanzag voor terugkrabbelen en me daarop aansprak. Uiteindelijk heb ik maar eerlijk aangegeven met welk dilemma ik zat, dat ik bang was dat het consequenties zou hebben voor mijn uitkering. We hebben toen besloten de keuze nog even uit te stellen tot een volgende keer.

Ik ben daarna uit gaan zoeken wat er bij de revalidatiekliniek aan de hand was en hoe het verder moest. Het kostte me ruim een week en meerdere telefoontjes. Uiteindelijk kreeg ik te horen dat de organisatie faillissement had aangevraagd. Ik had nog recht op een indicatiestellingsgesprek en zou daarvoor ingepland kunnen worden. Veel zin had dat echter niet. Ik zou dan weten of ik wel of niet een indicatie voor een soortgelijk traject kon krijgen, maar het kostte me wel mijn eigen bijdrage van de zorgverzekeraar. En met de gegevens werd verder niets gedaan voor een eventueel alternatief.
In eerste instantie sloeg ik aardig op til door dit bericht. Want wat dan? Ik had me er net mee vereenzelvigd dat een dergelijk traject wat op zou kunnen leveren. Wat moest ik nu?
Achteraf kan ik zeggen dat juist het niet weten van mijn volgende stap, me behoorlijk nerveus maakte. Het gevoel de grip op de situatie te verliezen is niet goed voor mijn gemoedsrust. Vraag het mijn man maar, die heeft het even niet gemakkelijk gehad… (dank je wel lief, voor je geduld!). Maar ik weet ook dat het in die gevallen goed is om even achterover te leunen. Want soms worden dingen vanzelf duidelijk als je ze de tijd geeft. Het kan daarbij wel handig zijn om je licht op te steken bij de juiste personen. Het vraagt geduld, vasthoudendheid en een goed luisteren naar je onderbuikgevoel om bij die personen terecht te komen. En die personen kunnen uit een verrassende hoek komen als je er maar voor open staat.

En gelukkig lukte het me om het min of meer los te laten en te laten gebeuren. En kreeg ik een coördinator van de kliniek aan de lijn die beloofde me in de eerste week van januari opnieuw te bellen. Hij achtte de kans op een overname door een branchegenoot erg groot en zou me daar dan meer over kunnen vertellen, me in kunnen plannen voor een nieuwe intake en ervoor kunnen zorgen dat ik met voorrang een traject kan volgen. Mocht het onverhoopt allemaal niet lukken, dan zou hij me advies kunnen geven over een goed alternatief. 

Verder had ik een kennismakingsgesprek met een loopbaanadviseur op aandringen van mijn werkgever, met een beter resultaat dan ik had verwacht. Hij gaf me het gevoel dat we samen alle verschillende touwtjes weer in handen konden nemen, daarmee overzicht konden creëren op deze warboel en uit konden vogelen wat nu de beste route zou kunnen zijn. Het scheelt ook dat hij mijn werkplek en mijn leidinggevende enigszins kent, al jaren dit werk doet en liet merken heel goed te weten wat hij doet.

Kortom, het hielp me weer wat vertrouwen te krijgen in het volgen van deze, even heel ruige, rivier. Me opnieuw te herinneren dat ík in deze situatie de besluiten neem en de verantwoordelijkheid heb. Dat ik een keuze heb, ook al is het lastig laveren met alle regelgeving, verwachtingen en verplichtingen. Het is en blijft mijn leven en deze (helpende) gedachtes ga ik meenemen in de komende gesprekken met mijn leidinggevende. Maar dat is een verhaal voor een volgende keer.