Zorg dragen voor mezelf

Goed voor jezelf zorgen is natuurlijk voor iedereen belangrijk. Hoe heerlijk het ook is als je partner, ouders, familie of vrienden dat voor je doen, uiteindelijk ben jij degene die het beste weet wat jij op welk moment nodig hebt. En ben je zelf diegene die daar naar moet leven.

Voor mij geld daarbij ook nog eens dat ik echt zélf mijn eigen grenzen moet bewaken. Niet omdat een ander dat niet voor mij doet, maar vooral omdat ik te eigenwijs ben om naar ze te luisteren.

In de afgelopen paar maanden heeft dit thema me wederom bezig gehouden.

Zo ga ik bijvoorbeeld maandelijks naar de magnetiseur. Zijn behandelingen hebben nog steeds een flinke impact, het duurt ruim een week voor ik weer een beetje op aarde beland. Ik plan de behandelingen dan ook expres op vrijdag in zodat ik het weekend bij kan komen. Verder zorg ik dat ik op tijd naar bed kan, dat ik op een dag niet al teveel wil doen, voldoende rustmomenten in plan en dat mijn gezin weet dat ik niet helemaal toerekeningsvatbaar ben.

Ik weet dus dat ik na zo’n afspraak wat bewuster met mezelf en de indeling van mijn tijd moet omgaan, dat calculeer ik in.

Maar wat ik niet incalculeerde en waar ik dus min of meer tegen aanliep, is dat, als ik als moeder er meer voor mijn gezin moet zijn, dit óók betekent dat ik nog beter voor mezelf moet zorgen. Dan geldt het fenomeen: eerst je eigen zuurstofkapje voor die van de kinderen om zo maar te zeggen.

Wat was nu het geval: mijn dochter brak haar been op het voetbalveld. Heel vervelend natuurlijk, het deed echt flink zeer en voorlopig is ze uitgeschakeld. Kwam nog bij dat ze niet meteen geopereerd kon worden omdat haar enkel veel te dik was, dat gebeurde pas tien dagen later. Ondertussen zat ze met haar been hoog op de bank en moest ze rust houden. Wij, als gezin, liepen dus voor haar, zoals we dat zouden doen bij elk van ons die daar zo had gelegen.

De operatie verliep gelukkig goed, maar ze had last van de narcose en moest daar echt even van bijkomen. We hebben die dag lang in het ziekenhuis gezeten en dat ging niet alleen haar in de koude kleren zitten. Ondanks dat ik me rustig heb gehouden, ervoor heb gezorgd dat ik goed zat en wat kon doen, was ik ’s avond compleet afgepeigerd. En dat terwijl ik niet eens de patiënt was!

Inmiddels mag ze weer naar school, maar dat betekent dat ik voorlopig taxibedrijf Toussaint ben. Ze moet gebracht en gehaald en aangezien mijn man fulltime werkt en ik nog thuis zit, komt dat op mijn schouders terecht. Wat weer betekent dat ik vroeger op moet staan dan ik gewend ben en een stuk eerder in actie moet komen. En dat is echt even wennen.

En hoewel het heel prettig is dit hier zo van me af te kunnen schrijven, vind ik dat ik niet mag klagen. Dit is nu eenmaal wat er kan gebeuren als je een gezin hebt met drie zeer ondernemende en beweeglijke kinderen. Dan zijn er nu eenmaal calamiteiten en zorg je voor je kinderen. Punt, geen discussie.

En ik mag natuurlijk in mijn handjes knijpen dat ik dat in principe ook gewoon nog kan, dat mijn klachten niet dermate ernstig zijn dat een ander dat van me over moet nemen.

Komt nog bij dat er nu niets geregeld hoeft te worden, ik ben thuis en kàn dus ook voor haar lopen. Als ik had gewerkt hadden we hier een heel schema uit moeten denken, dat hoeft gelukkig niet en dat geeft het hele gezin rust en mij dus ook.

Maar dat neemt niet weg dat ik merk dat dit me energie kost. Dat het een beroep op me doet, omdat ik nu minder mijn eigen tijd en ritme kan volgen. Hoe ga ik hier mee om?

Buiten dat ik een aantal keer heel vroeg in bed lag, ben ik overdag nog alerter op de signalen van mijn lichaam en probeer ik daar zo goed mogelijk naar te luisteren. Wat betekent dat ik wat vaker (lui) op de bank mijn dochter gezelschap zit te houden en er een aantal dingen blijven liggen.

Prioriteiten stellen en scherpe(re) keuzes maken is nu nog belangrijker. En me daar dan vooral niet schuldig over voelen, maar het ook nu weer nemen zoals het is en zoals het komt!

En uiteindelijk gaat het allemaal weer over, over vijf weken mag het gips eraf en kan ze zelf weer op en neer. Tot die tijd zingen we het hier wel uit en maken we er wat van, elke dag opnieuw.

Tot de volgende blog!