Stand van zaken: heel veel geduld

De afgelopen weken ben ik behoorlijk druk geweest een aantal zaken helder en van de grond te krijgen. Maar telkens als ik voor mezelf een stapje verder was in het proces gebeurde er iets waardoor ik weer even terug gezet werd. Alsof het universum zijn best deed om me in de vertraging te zetten en het nodig vond dat ik maar eens flink moest oefenen op mijn geduld.

Ik vind mezelf over het algemeen heel geduldig, maar dat is vooral als het over anderen gaat. Als ik iets in mijn kop heb dan wil ik ook het liefst dat het meteen helemaal geregeld en klaar is. Je zal wel denken, is dat niet een deel van het probleem? Maar goed, ik zal een en ander eens op een rijtje zetten.

Rond de kerstvakantie heb ik een aantal gesprekken gehad met een loopbaanadviseur. Deze gesprekken leverden me meer op dan ik van te voren had ingeschat en het resultaat komt overeen met het advies dat ik van mijn juriste kreeg. Samen met de adviseur heb ik een plan gemaakt dat we ook weer samen aan mijn leidinggevende zouden gaan voorleggen. Maar, vlak voordat dit gesprek zou plaatsvinden kreeg ik het bericht dat ze ziek was en dat er later een nieuwe afspraak ingepland zou worden.

In de kerstvakantie ben ik bij de bedrijfsarts geweest voor het maken van een inzetbaarheidsprofiel. Een moeilijk woord voor een verslag dat weergeeft op welke gebieden mijn problemen zitten met betrekking tot mijn belastbaarheid en wanneer en voor hoeveel uren ik ingezet mag worden. Dit is namelijk nodig voor het maken van een arbeidsdeskundig advies, wat weer gebruikt kan worden in de (2^e spoor) re-integratie. De bedrijfsarts wil dat dit advies gemaakt word, maar dat moet uitgezet worden door mijn werkgever. Er schijnt er één aangevraagd te zijn, maar ik heb tot op heden nog niets gehoord.

In dezelfde periode heb ik contact gehad met mijn vertegenwoordiger van de rechtsbijstandverzekering. De tegenpartij zou bij mij op bezoek willen komen, hoor ik al heel lang. Ze zou gauw laten horen wanneer dat dan zou zijn, maar je raad het al, tot op heden niets. Niet dat dit heel erg is, omdat het weinig tot geen invloed heeft op waar ik nu allemaal mee te maken heb. De tegenpartij heeft aangegeven dat ze aansprakelijk is, alle kosten die ik maak voor mijn herstel worden vergoed en de rest komt later wel.

In de eerste week van januari zou ik gebeld worden door een coördinator van de revalidatiekliniek, maar…. dit gebeurde niet. Daarom ben ik direct na de vakantie zelf gaan bellen. Helaas kreeg ik ze niet te pakken. Eerst hoorde ik dat ze beperkt open waren en belde ik op dat moment net na sluitingstijd. Vervolgens was het verhaal dat ze bij wijze van hoge uitzondering die dag gesloten waren en de volgende dag kon ik al niet meer bellen, maar moest ik mijn vraag mailen. Toen kreeg ik wel een beetje argwaan. Dezelfde dag nog hoorde ik va mijn loopbaanadviseur dat één van zijn collega’s deze coördinator wél had gesproken en dat de geplande overname helaas niet door ging. Ik heb vervolgens contact gezocht met de bedrijfsarts en met een aantal alternatieve klinieken in de omgeving. Volgende week ga ik bij vier verschillende langs voor een kennismakingsgesprek. En ja, misschien dat ik hier een beetje in door sla, maar nu ik meer weet over het revalidatietraject wil ik ook een goede keuze kunnen maken uit de mogelijkheden die er zijn. Binnen kijken bij een kliniek en vragen kunnen stellen over de behandeling geeft wel een beeld dat me daar bij kan helpen. Volgende week neem ik dan opnieuw contact op met de bedrijfsarts voor een verwijzing. Geen van de klinieken heeft een wachtlijst, maar…
Eén van de klinieken gaf aan dat als ik een positieve indicatie krijg, waar dan ook, ik vervolgens toch met het starten van het traject zal moeten wachten. De zorgverzekeraar waar ik bij aangesloten ben eist namelijk als voorwaarde voor het vergoeden van het traject dat zij er toestemming aan gegeven hebben voordat er met de behandeling gestart word. Zelf kan ik niet veel meer doen dan telefonisch doorgeven dat ik dit ga doen om hier een beetje meer vaart aan te kunnen geven. Zucht…

Ondanks dit alles zit ik echt niet achterover geleund op de bank te wachten tot er wat gebeurd. Er gaat sowieso veel tijd en energie zitten in behoorlijk wat regelwerk. Daarnaast heb ik nog steeds elke week fysiotherapie, doe ik braaf de oefeningen die ik op krijg en komt er aardig wat zelfonderzoek langs. Ik merk wel steeds meer hoe belangrijk het is om, als tegenhanger, elke dag iets leuks te doen, er even uit te gaan, voor voldoende ontspanning te zorgen of iets zinvols te doen. Deze blog schrijven bijvoorbeeld!

Hopelijk heb ik snel meer nieuws.