Nou ja, niet helemaal. Ze stuurden een schade expert vanuit
een extern bureau met de opdracht om voor hen waar te nemen.
Van te voren maakte ik me hier behoorlijk druk over. Want in
hoeverre zou het een probleem worden dat de bedrijfsarts blijft volhouden dat
ik terug kan keren in mijn huidige functie en dat ik dat zelf te risicovol
vind? Zouden ze überhaupt ergens een punt van maken? Ik had geen idee wat ik
ervan moest verwachten en hoe het zou gaan. Om me er toch een beetje op voor te
bereiden zette ik vast op papier tegen welke klachten ik aan liep, hoe het er
uit zag voor het ongeluk en hoe het nu ging. Zo kon ik in ieder geval niets
vergeten en was het ook een beetje uit mijn hoofd.
Mijn contactpersoon van de rechtsbijstand kwam een half uur
eerder om het gesprek voor te bereiden. Ze vond dat ik vooral moest vertellen
over de doelgroep waar ik mee te maken had en de toekomstplannen op werkgebied
die door het ongeluk doorkruist werden.
Zo gezegd, zo gedaan. Na een introductie over hoe mooi ik
woon om het ijs te breken vroeg de mevrouw van de tegenpartij hoe het was, naar
mijn klachten en inderdaad ook naar mijn werk. Het maakte indruk dat ik met een
doelgroep werkte waarbij je altijd alert moet zijn en waar je een hele dag
verantwoordelijk voor bent. Dat ik minder opzag tegen terugkeren naar mijn
oorspronkelijke functie, maar dat dit bij mijn huidige werkgever niet meer
mogelijk is, was ook duidelijk.
Daarna hebben we het gehad over de trajecten die ingezet
zijn en wat de tegenpartij voor mij kon betekenen. Ze was tevreden over de
keuzes die ik daarin had gemaakt en vond het niet nodig dat ik op hun kosten nog
een traject zou gaan volgen. Het was beter eerst af te wachten wat de al
ingezette trajecten zouden gaan opleveren.
Ook informeerde ze naar de thuissituatie. Ze vond het goed
van me dat ik zoveel mogelijk zelf bleef doen om in beweging en bezig te
blijven, maar dat moest niet te gek worden. Ze bood dan ook aan dat ik op
kosten van de tegenpartij op zoek ging naar een tijdelijke hulp in de
huishouding voor drie uur per week. Dan kon ik me nog meer richten op mijn
herstel en de tijd die vrij kwam gebruiken om bijvoorbeeld buiten wat rond te
rommelen. Daar zei ik natuurlijk geen nee tegen!
Als laatste werden de kosten bekeken die ik tot nu toe had
gemaakt. Behalve de loonderving omdat ik langer dan een jaar ziek ben, was dat
niet veel. De stress over de terugloop in inkomen haalde ze snel uit de lucht door
een voorschot voor een half jaar te beloven waarmee ik het gat kon dichten.
Het enige puntje was dat ze moest bekijken of mijn terugval wel
een gevolg was van het ongeluk. Hier was ik een beetje verbaasd over want dat
was voor mij inmiddels heel duidelijk. Gelukkig stonden er volgens mijn
contactpersoon geen onverwachte zaken in alle verslagen van artsen en
therapeuten en zou ik me hier niet al te veel zorgen over moeten maken.
Al met al heeft het drie uur geduurd en me aardig wat
energie gekost, maar het heeft me ook zeker wat opgeleverd waardoor ik er
tevreden op terug kan kijken. Het was goed om me voor te bereiden, maar ook
goed om dat op een gegeven moment los te laten.
Ze komen niet voor niets op huisbezoek. Ze willen de situatie bekijken zoals ik
die ook echt is en ik hoefde me niet mooier en beter voor te doen dan ik was. Wat
dat betreft heeft het vasthoudend en vooral mezelf kunnen blijven me ook dit
keer weer er aardig door heen geholpen.
Note voor de vaste lezers: zoals jullie misschien gemerkt
hebben schrijf ik niet meer elke week. Ik heb tijd nodig om bij te komen van de
trainingen bij het behandelcentrum en voor de opdrachten vanuit het 2e
spoor re-integratie. Hiervan ga ik jullie natuurlijk wel op de hoogte houden,
maar dan één keer in de twee à drie
weken. Tot schrijfs!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten