Deze week wil ik jullie mee nemen in een aantal opmerkelijke
observaties. Zaken waar ik eerst mijn hand niet voor omdraaide, lukken nu
ineens niet meer. Of beter gezegd, het valt me nu heel erg op dat er een aantal
dingen veranderd zijn, met name in de focus sfeer. Laat ik hier wat duidelijker
over worden.
Voor het ongeluk was ik een kei in multitasken. Ik deed
meerdere dingen tegelijk, had alles in de gaten en volledig overzicht. Ik wist
precies wanneer wat moest gebeuren en was het soms zelfs voor. Ik kon mijn
aandacht zonder enig probleem op een aantal zaken tegelijk richten, drie of
vier kinderen die door elkaar praten? Geen probleem, ik had het gehoord.
Maar ik ben nu al een poosje het overzicht kwijt. Mijn man moet mij vaak iets een aantal keer vertellen, omdat ik het de vorige keer niet geregistreerd heb. Ook vergeet ik dingen te doen die ik wel toegezegd zou hebben. Gaan er twee kinderen tegelijk praten, dan hoor ik alleen nog maar geluid. Ik registreer niet wat ze zeggen.
En vooral dat laatste vind ik opvallend. Als één kind iets zegt en ik luister met aandacht, dan komt het over het algemeen goed binnen. Tenzij ze gaan mompelen, ik ondertussen wat anders ga doen of er geluid van wat voor aard dan ook doorheen komt. Dan is mijn focus weg en zijn de woorden niet langer meer als zodanig herkenbaar. Er word zelfs geen innerlijke registratie in mijn hersenen van gemaakt waar ik voorheen nog wel eens op terug kon vallen. Zoals gezegd, het is alleen nog maar geluid.
Maar ik ben nu al een poosje het overzicht kwijt. Mijn man moet mij vaak iets een aantal keer vertellen, omdat ik het de vorige keer niet geregistreerd heb. Ook vergeet ik dingen te doen die ik wel toegezegd zou hebben. Gaan er twee kinderen tegelijk praten, dan hoor ik alleen nog maar geluid. Ik registreer niet wat ze zeggen.
En vooral dat laatste vind ik opvallend. Als één kind iets zegt en ik luister met aandacht, dan komt het over het algemeen goed binnen. Tenzij ze gaan mompelen, ik ondertussen wat anders ga doen of er geluid van wat voor aard dan ook doorheen komt. Dan is mijn focus weg en zijn de woorden niet langer meer als zodanig herkenbaar. Er word zelfs geen innerlijke registratie in mijn hersenen van gemaakt waar ik voorheen nog wel eens op terug kon vallen. Zoals gezegd, het is alleen nog maar geluid.
En dit is echt iets anders dan dingen laten liggen omdat ik
te moe ben om het nog te doen. Het lukt me gewoonweg niet.
En nu komt het interessante vraagstuk. Want hoe erg is het
om niet meer te kunnen multitasken? Om je volle aandacht te hebben en te houden
bij dat ene ding dat je aan het doen bent? Niet meer en niet minder. Om te
stoppen als het genoeg is, ook als het nog niet klaar is? Dat is in ieder geval
heel erg mindfull en zen. Volledig in het moment zijn is een mooi streven toch?
Ondanks dit weten is er ergens nog dat zeer hardnekkige stemmetje in mijn achterhoofd die vraagt om volledig overzicht. Dat is wat ik deed en zo gewend ben dat het me nu opvalt dat het niet meer lukt. Ik verwacht dus nog even tijd nodig te hebben om te ontwennen aan het multitasken, om te accepteren dat het zo gaat en dat het niet erg is dat ik niet alles meer meteen versta of weet of doe. Maar als het blijft gaan zoals het nu gaat is het geen enkel probleem om dat te leren, lessen genoeg!
Hoe gaat dat bij jou? Ik ben benieuwd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten