Zoals jullie weten kon ik deze week starten met mijn
letselschadetraject/ behandeling. Daar kwam nog een extra cadeautje achteraan.
Vandaag is mijn eerste gesprek geweest in het kader van de 2e spoor
re-integratie. Eindelijk. Het voelt een beetje als een overwinning, deze hobbel
is genomen. Nog meer dan dat is het een kans op herstel en een opening naar een
nieuwe toekomst. Ik sta niet meer on hold, maar mag aan de slag, op mijn tempo.
Dat het niet vanzelf ging mag duidelijk zijn. Het is en
blijft een complexe situatie waarbij iedereen zijn eigen mening heeft over wat
goed is voor mij en ik uit al die adviezen en verplichtingen datgene moet en
mag kiezen wat mij het beste past. Ik heb daarbij moeten leren dat dit niet
over één nacht ijs kan en ook niet hoeft. Ik heb een paar dagen nodig om te
filteren wat ik kan gebruiken en wat niet, om mijn mening erover te vormen en
die woorden te zoeken die het ook voor anderen helder maken. En hier dan
vervolgens voor te gaan staan, op een rustige en krachtige manier, met respect
voor de ander én voor mijzelf.
Dit ging nog wel eens ten koste van mijn slaap en mijn
gemoedsrust. Sommige situaties riepen eerst flink wat emoties bij me op. Daaraan
toegeven hielp de situatie niet op te lossen, maar het was vaak wel even nodig
om er ruimte aan te geven. Die emoties waren er namelijk wel en er tegen
vechten geeft ook strijd en stress. Ze
mochten er dus zijn, daar waar ik kon ventileren zonder dat ik er vervolgens op
afgerekend werd. Zodat ik daarna weer helder na kon denken over wat ik met de
gegeven situatie wilde en de juiste actie kon ondernemen.
Om een voorbeeld te geven, mijn re-integratie traject zou
pas van start gaan als ik het verslag ondertekend had dat mijn leidinggevende
zou maken van ons laatste gesprek. Toen ik dat verslag kreeg was ik er niet zo
blij mee. In hoofdlijnen klopte het met wat we hadden afgesproken, maar verder formuleerde
ze een aantal zaken zo dat ik me niet er in kon vinden. Zachtjes uitgedrukt was
dat wel even een domper. Ongetwijfeld speelde hier ook een stuk teleurstelling
mee dat het weer niet vanzelf ging. En opnieuw was ik dankbaar voor mijn
netwerk, de mensen om me heen waar ik in dit soort situaties altijd bij terecht
kan om even flink te spuien en te sparren. Ik ben vervolgens een aantal dagen
aan het herschrijven geweest, net zolang tot het verslag de situatie weergaf
zoals die was en ik mij er wel in kon vinden. Daarna was het snel geregeld.
En dat bedoel ik met vasthoudend blijven. In dit voorbeeld werd
het uiteindelijk vrij snel opgelost. Er zullen vast nog een aantal situaties
volgen waarbij ik nog meer moet vasthouden aan mijn eigen belangen en daarbij
misschien zelfs grover geschud in moet zetten. Maar komt tijd, komt raad en dit
was een mooie oefening. Een oefening in niet direct willen reageren, in de tijd
nemen om helder te krijgen hoe ik het wil en wat ik nodig heb en daarvoor te gaan
staan met respect voor de ander.
Want er is gewoon die extra complicatie. Van vasthoudend
moeten zijn als je ziek bent. En dat is niet altijd leuk en zeker niet
gemakkelijk. Het kost tijd en energie, soms zelfs meer dan je op dat moment
hebt. Tijd is hierin voor mij een sleutelwoord. Om het te laten rusten en te
laten rijpen als een mooie fles wijn die je vervolgens uit kunt schenken en
waar je van mag genieten.
Lukt het jou om vasthoudend te blijven? Wat doe je daarvoor?
Of laat je misschien iets? Laat het me weten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten