Tegenslag en zijn mentale en fysieke uitwerking, hoe werkt dit en hoe ga ik daar mee om?

En toen raakte ik door een bericht behoorlijk uit balans. Tot mijn eigen stomme verbazing eerlijk gezegd. Ik wist dat mentale spanning fysiek voelbaar kon zijn. Maar daadwerkelijk ervaren dat dit gebeurde was wel even iets anders. Dus wat te doen?

Laat ik maar weer eens bij het begin beginnen. Zoals de oplettende lezer weet heb ik kennismakingsgesprekken gevoerd bij een aantal revalidatiecentra. Eén daarvan sprong er wat mij betreft uit. Ik kon me vinden in hun visie op herstel en zag een traject op maat bij dit centrum wel zitten. Maar, ze gaven aan dat het betaald zou moeten worden vanuit de letselschadeverzekering. Ik  heb dit dus neergelegd bij mijn contactpersoon van de rechtsbijstandverzekering. Na een week kreeg ik echter te horen dat de tegenpartij nogal kritisch reageerde. Er werd eerst gevraagd waarom het een jaar heeft geduurd om dit traject te starten en vervolgens waarom mijn werkgever niet betaalde, omdat ik werd verwezen door de bedrijfsarts. Deze vragen zag ik niet aankomen. Ze zouden op de hoogte moeten zijn van mijn situatie en het leek met niet meer dan logisch dat ik zelf de vraag om het traject te betalen bij hen neer legde. Ik heb toen toch maar eerst eens contact gelegd met mijn bedrijfsarts. Hij vond dat ik de volgende keuze had. Ik kon natuurlijk kiezen voor een traject bij dit centrum, met het daarbij behorende gedoe wie het zou moeten betalen. Dat zou ik dan ook zelf moeten regelen. Wilde ik dat niet dan kon hij me verwijzen naar een ander centrum dat betaald zou worden vanuit de zorgverzekering. Dit was duidelijk niet wat ik wilde horen en later realiseerde ik me ook dat het lood om oud ijzer was. De kliniek waar hij me naar toe wilde sturen accepteerde namelijk alleen een verwijzing van de huisarts én ik zou daar pas kunnen starten als mijn zorgverzekering daarvoor toestemming heeft gegeven. Soortgelijk gedoe dus. 

Om toch wat meer helderheid te krijgen over wat me nu te doen stond heb ik de kliniek van mijn voorkeur gebeld. Volgens hen kwamen dit soort toestanden helaas regelmatig voor. Ze gaven aan te verwachten dat de verzekering van de tegenpartij uiteindelijk wel over de brug zou komen. Dus hun advies was om er bij mijn contactpersoon op aan te dringen druk op de tegenpartij te blijven zetten en zelf vol te blijven houden dat dit was wat ik wilde. Ook besloot ik om dit traject te promoten bij mijn leidinggevende. Wie weet dat zij het voor wilde schieten, zodat ik tenminste kon gaan beginnen.

Zo gezien heb ik meteen de juiste actie ondernomen. Ik had gedaan wat ik kon en verder was het afwachten. Maar toch, ondanks dat ik wist wat mijn mogelijkheden waren, het ging niet zonder slag of stoot. Direct na dat telefoontje met mijn contactpersoon zat ik een potje te janken. Mijn eerste reactie was dat het allemaal niet vanzelf ging, alweer niet. Ik had verwacht en er eerlijk gezegd ook op gerekend dat het gemakkelijk zou gaan en me ingesteld op een intake deze week nog. Fout gedacht dus. 

De fysieke reactie op deze stress uitte zich de volgende dag niet alleen in flinke vermoeidheid, maar ook met stijve schouderspieren. Het zat vaster dan normaal en deed flink zeer. Ik werd er wakker van en kon niet meer lekker liggen. Aan de ene kant was ik hier behoorlijk chagrijnig om, maar daarnaast speelde er ook een soort van verwondering. Zo ging dat dus en vast niet alleen bij mij. Als dit gedoe tussen verzekeraars en opdrachtgevers vaker voor kwam, hoe zou dat dan voor al die andere chronisch zieke mensen zijn en wat zegt dat over de huidige gezondheidszorg?

Naast al deze gedachtes was er de drive om ook hier weer door te komen en er niet in te blijven hangen. Aan den lijve ervaren hoe het werkte als stress een lichamelijke reactie oproept, maakte ook duidelijk dat onderzoeken hoe ik daar weer uit kon komen een hoop inzichten op kon leveren. Dus wat was wijsheid? Allereerst wist ik dat accepteren in dit geval waarschijnlijk ook zou helpen. Ik moest eerst even uitrazen voordat ik dit kon doen. Wat eigenlijk ook een soort accepteren was, ik stond mezelf toe de emoties te doorleven die het opriep, ze mochten er zijn zodat het daarna ook weer klaar was. Gelukkig heb ik een goed vangnet waar er altijd wel iemand is die ik kan bellen of appen. Ook mijn man was een fijne praatpaal. Hij heeft inmiddels in de gaten dat aanhoren en meevoelen vaak al genoeg is en wist dat aardig te doen. Daarna kon ik de stijfheid en de pijn meer met rust laten en ben ik mijn focus gaan verleggen door wat te gaan doen. Iets lekkers bakken, boekje lezen, stukje lopen, stukje schrijven en zeker ook de dagelijkse bezigheden hielpen daarbij. En niet onbelangrijk, ik richtte mijn aandacht op dat wat ik op dat moment deed en probeerde dat in alle rust en ontspanning te doen.

Heeft het geholpen? Nou, in zekere zin wel, de pijn werd langzaamaan wat minder, maar belangrijker nog, de rust keerde terug.

Wat zijn jouw manieren om met tegenslag om te gaan? Ik hoor het graag!

Mijn bakkie troost!