Iedereen een rugzak

Enig tijd terug alweer, zat ik in een bijzonder gesprek waar het onderwerp ‘rugzakje’ ter sprake kwam. Het zette een en ander mooi in perspectief en dat wil ik graag met jullie delen.

Diegene met wie ik in dat gesprek zat had zojuist aangegeven dat ze bang was dat anderen haar raar zouden vinden omdat zij in haar eigen ogen anders was. Zij reageerde tenslotte niet normaal of zoals alle anderen. Waarop ik vroeg wie er bepaalt dat wat het meest voorkomt de norm en dus normaal is. En hoe weten we überhaupt dat iemand die er ‘normaal’ uit ziet, dat ook werkelijk is?

En toen ging ik nog een stapje verder en stelde dat iedereen zijn eigen rugzak heeft. In die rugzak zitten al je sores, eigenschappen en ‘stempeltjes’, plus alle ervaringen en gebeurtenissen die je in je leven mee hebt gemaakt. Sommige zaken zorgen voor zware stenen in je rugzak, anderen helpen juist je rugzak wat lichter te maken. Aan de buitenkant kun je van de meeste mensen niet zien hoe zwaar de rugzak is die zij dragen. Je weet niet wat een ander mee heeft gemaakt of op dat moment aan het doormaken is, zeker niet als het psychisch is.

 

Na het gesprek dacht ik er nog een poosje verder op door. Want wat kun je bijvoorbeeld doen als je rugzak te zwaar wordt om te dragen? Die momenten kennen we allemaal. En helaas is het vaak niet zo dat je simpelweg je rugzak af doet en zonder verder loopt. Jouw rugzak is een deel van jou en daar heb je het mee te doen. Hoe maak je je rugzak dan wat lichter? Je kunt er natuurlijk altijd even bij gaan zitten en op die plek een paar steentjes achter laten. Je kunt ook iemand vragen om de rugzak een tijdje met je mee te dragen en wie weet, misschien heeft diegene wel wat tips voor je waarmee je wederom een paar stenen uit je rugzak krijgt! En soms kan het helpen om de stenen te accepteren voor wat ze zijn en te zorgen dat je een paar extra banden hebt om de rugzak te dragen.

In ieder geval hoopte ik met deze beeldspraak duidelijk te maken dat zij echt niet de enige was die anders is dan anderen. Dat er zelfs heel veel zijn zoals zij, dat iedereen op zijn eigen manier dealt met die rugzak en dat juist dit normaal en goed is. In feite zijn we allemaal anders en uniek en maken onze uitdagingen ons in ieder geval voor een deel tot wie we op dat moment zijn. En dat is oké, want het is wat het is. En dan heb ik het nog niet eens over de mogelijkheden en kansen die die uitdagingen óók met zich mee brengen. Elke uitdaging is een kans om kennis op te doen, te veranderen en een betere versie van jezelf te worden. En daarmee is je rugzak iets om trots op te zijn en te koesteren.

 

What doesn’t kills you makes you stronger!

 

Je grenzen verleggen

Ik krijg altijd een beetje de kriebels als iemand het heeft over ‘je grenzen verleggen’, dat was ook al zo ruim voor mijn ongeluk. Toch is het verleggen van je grenzen nodig als je wilt herstellen en opbouwen en heb ik het de afgelopen jaren zelf dan ook zeer veelvuldig gedaan. Dus waarom heb ik dan zo’n moeite met die uitspraak terwijl het duidelijk een belangrijk thema is (geweest)?

Een collega bracht hier meer duidelijkheid over. Zij zei tijdens een yogales die ik bij haar volgde dat het verleggen van je grens niet een kwestie was van jezelf voorbij die grens te duwen. ‘Dan ligt de grens nog steeds achter je en ben jij er ver overheen gegaan.’ Haar advies was als volgt: ‘Ga tot ín de grens en blijf daar even of ga een stukje terug. Probeer jezelf vervolgens in de grens te verdragen door erbij te blijven en te ademen, ook als het wat ongemakkelijk voor je is. Dan kan het zijn dat je na verloop van tijd merkt dat de grens een stukje opschuift.’

 

Toen ik dat hoorde vielen er wat puzzelstukjes op hun plek. Zij belichtte hier namelijk twee manieren van je grenzen verleggen. De eerste is de meest gangbare; je grenzen verleggen doe je door eroverheen te gaan. Daar heb ik gigantisch veel moeite mee en nu weet ik waarom. Op deze manier forceer je namelijk jezelf, je pusht jezelf over je grens en je lichaam heeft het daar maar mee te doen. Voor gezonde mensen werkt dit misschien, op den duur, als ze het maar lang genoeg volhouden. Dan hobbelt die grens er vanzelf een keertje achteraan. Maar de meeste pijnpatiënten zullen hier hard gillend voor weg lopen en ik vermoed dat het hen zelfs meer kwaad dan goed doet.

Ik volg mijn collega dan ook helemaal in haar advies, zó je grenzen verleggen werkt voor mij en dat is achteraf gezien ook de manier waarop ik het altijd al heb gedaan. Het betekent wel een zekere mate van bewustwording van zowel jezelf als die grenzen. Het vraagt van je dat je opmerkzaam wordt voor de (kleine) signalen van je lichaam. Zodat je voelt dat je die grens nadert en vervolgens ín die grens een poosje kunt blijven zitten. Het daagt je uit om daar te kunnen gaan ontspannen zodat er ruimte ontstaat en vanuit die ruimte de grens een stukje verder kan komen te liggen. En dat is hard werken, vraagt veel geduld en verdraagzaamheid en wellicht ook hulp van een professional die openstaat voor deze manier van werken. Maar het loont wel, want zo kun je op een duurzame manier je stappen zetten en blijven waar je uitkomt. Oók als het even wat minder gaat.

Groetjes Marije