Vorige keer beschreef ik hoe ik tijdens de eerste periode
therapie met mijn neus op de feiten werd gedrukt. Dat was niet de enige keer en
het zal ongetwijfeld ook niet de laatste keer zijn. En toch, ondanks de lessen
die ik inmiddels heb geleerd, heb ik er nog steeds af en toe moeite mee als ik
tegen mijn grenzen aan loop.
Zo was ik met het eerste weekend dat het eindelijk een
beetje mooi weer was, een paar weken terug, drie dagen achter elkaar een
half uurtje in de tuin bezig geweest. Beetje onkruid trekken, beetje snoeien en
wat opruimen. Gewoon rustig aan genieten van het mooie weer, de plantjes die
opkwamen en mijn eigen gerommel daar tussendoor. En vooral dat dat weer kon en
dat ik er energie voor had.
Na dat half uurtje merkte ik dat het genoeg was geweest voor
mijn lichaam. Dat als ik door zou gaan ik over de grens zou stappen en dat het
dan werken zou gaan worden in plaats van ontspanning. Dus ook daar was ik
tevreden over, dat ik de grens zo mooi op kon merken.
En toen kreeg ik dag vier de rekening gepresenteerd en bleek
dat die drie keer er één teveel was geweest. Eigenwijs als ik ben probeerde ik
alsnog wat te gaan doen in die tuin, want ja, voorheen deed ik de hele tuin in
een middag en nu was ik nog niet eens halverwege en ik was het toch écht van plan
geweest. Maar na een kwartiertje moest ik erkennen dat het toch beter was
om het te laten liggen tot een volgend mooi weekend. En daar werd ik stiekem
best wel even een beetje chagrijnig van. Van dat mijn belastbaarheid blijkbaar
nog zo beperkt is dat ik niet eens meer dan een paar keer een half uurtje in de
tuin kan werken.
Ik weet echt wel dat ik heel erg tevreden mag zijn met wat
ik heb gedaan. Dat het beter is om te kijken naar wat er wél is gelukt en dat
het helemaal niet erg is om tot de conclusie te komen om de volgende keer eerst
maar eens twee dagen een half uurtje te gaan rommelen. Maar toch wil ik stiekem
meer doen dan ik kan, wil ik dat het sneller gaat en mis ik het gevoel van kunnen
aan- en doorpakken.
Maar het laatste dat ik wil is van deze blog een klaagmuur maken.
Daar schiet niemand wat mee op en ik al helemaal niet. En ik weet ook dat in
deze actie één van mijn valkuilen zit, namelijk die van teveel actie. Zoals ik
al eerder heb gezegd, van te snel te veel willen. Van iets bedenken en dat meteen uit
willen voeren, ongeacht wat en dus met het risico van mezelf flink voorbij te lopen.
Wat ook al regelmatig is gebeurd. In dat licht gezien is het niet eens zo erg om
met mijn grenzen geconfronteerd te worden.
En zo probeer ik het dan ook maar te blijven zien. Ik mag best
even balen, dat hoort er ook bij, maar daar ga ik niet in blijven hangen. Na
een poosje (en hier en daar mijn hart flink luchten) is het weer genoeg en wil
ik kijken naar wat ik wél kan en doe en naar de stappen die ik de goede kant op
aan het zetten ben. Hoe klein ze ook zijn, ze zijn er wel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten