Er is ruim een maand voorbij sinds de officiële start van
mijn praktijk. Elke week ga ik twee dagdelen het huis uit om op mijn locaties aan
het werk te gaan. Dat is voornamelijk hetzelfde soort werk dat ik thuis ook al
een poosje aan het doen ben; allerhande organisatorische zaken die horen bij
het opstarten van een praktijk. Maar ik mag óók een groep Dance for Health
draaien, al is die nog steeds heel klein. Maar goed, zoals ik in mijn vorige
blog hierover al schreef, je moet ergens beginnen. En wat is het een fijne les
om te geven! Elke week opnieuw valt het me weer op hoe wakker en fris ik er
zelf van word.
Daarnaast heb ik vrijwel elke week wel één of twee netwerkgesprekken,
zodat men weet dat ik er ben. Met name praktijkondersteuners van huisartsen en
psychologen met een eigen praktijk zijn erg nieuwsgierig naar wat ik aanbied.
En dan gaat de meeste interesse toch wel uit naar het aanbod voor mensen met
chronische klachten. En dat had ik niet echt aan zien komen, wie weet is dat wel
omdat het bij mijzelf nog zo leeft. En blijkbaar leeft het ook in de
maatschappij.
Wat ik ook niet echt aan had zien komen, is dat ik mijn
weekenden terug heb. Zo voelt het tenminste. Terwijl ik eerder vond dat ik wel
een mooi ritme had in bezig zijn door de weeks en in het weekend, is het
verschil tussen beiden nu toch groter. En dat wijt ik dan vooral aan het feit
dat ik meer de deur uit ben. Heerlijk hoor, eens wat andere muren zien dan die
bij mij thuis. Als ik weer terug ben, ben ik er even helemaal uit geweest en
heb ik een hoop werk verzet. Waardoor ik in het weekend automatisch tijd maak
voor dingen waar ik zin in heb en wat gerommel in en om het huis, al of niet met
man en kinderen.
De gesprekken die ik heb met de andere medewerkers van beide
gezondheidscentra zijn stiekem ook een verademing. Dat helpt me zeker uit het
cirkeltje te stappen van thuis zitten en mezelf zo goed mogelijk vermaken, met
toch wel een aardige focus op mijn gezondheid en welzijn.
En daardoor besef ik ook hoe klein mijn wereld is geweest.
En dat dit niet alleen voor mij geldt, maar voor heel veel mensen die door een
chronische ziekte en/of klacht veel thuis zitten. En wat het kan doen als je
daar, op eigen tempo en voorwaarden, uit kunt en mag stappen! En dan heb ik het
dus over het gevoel van eigenwaarde dat het me geeft, van compleet zijn en in
harmonie met mezelf en mijn omgeving, van als professional zien en gezien mogen
worden, serieus genomen worden, mijn kwaliteiten en talenten in mogen zetten en
ergens een plek hebben waar ik óók iets voor anderen kunt betekenen.
Hoeveel ik dat thuis ook krijg van partner, kinderen, andere
familie en vrienden, en dat mag zeker niet onderschat worden, het is toch
anders in een werk gerelateerde situatie. Ook dít is van wezenlijk belang voor
een (zo goed mogelijk) herstel, omdat het bijdraagt aan het herstel van mijn
plaats in de wereld.
Kortom; het gevecht om te komen waar ik nu sta, is het
dubbel en dwars waard geweest! En voorlopig ga ik nog even door.
