Onderstaande blog schreef ik voor de whiplash stichting. Ik wil het jullie niet onthouden!
De vraag wat ik nog wilde bereiken werd me enkele maanden terug al gesteld. Verrassend genoeg
door een collega-fysiotherapeut. Wel eentje overigens die zich
gespecialiseerd heeft in chronische pijn, op de hoogte is van de
allernieuwste ontwikkelingen en daar een zeer verfrissende kijk op
heeft. Maar dat is iets voor bijvoorbeeld een artikel in het magazine.
Ik kon op deze vraag toen niet meteen antwoord op geven. Ik had
tenslotte mijn doelen op het gebied van herstellen, conditie opbouwen en
weer normaal genoeg kunnen functioneren inmiddels wel behaald. Wat
wilde ik dan nog meer?
En toch was het een goede vraag, waard om over na te denken. De
meeste hulpverleners/ therapeuten stellen namelijk een ander soort
vraag. Daar gaat het vaak over waar je tegenaan loopt en wat je
daarbinnen wilt verbeteren. Je klachten zijn dan uitgangspunt. De vraag
‘wat wil je nog bereiken’, impliceert iets heel anders. Dan ga je veel
meer stilstaan bij wat je wil en kan. Waar je dromen en wensen liggen,
wat je kwaliteiten zijn en hoe je dit om kan zetten naar je dagelijkse
realiteit. En ja, óók hoe dat dan binnen je huidige (fysieke en mentale)
mogelijkheden kan.
Het heeft mij wel even tijd gekost om een antwoord op deze vraag te
vinden. Maar na de off-days waarover ik in mijn vorige blog schreef, is
het snel duidelijk geworden. Mijn nieuwe doel is: een goed
functionerende eigen therapiepraktijk waar ik zelf ook goed in kan
functioneren. Dat wil zeggen dat ik het werk kan doen wat ik wil en dat
nodig is voor die praktijk, en dan aan het einde van de dag nog wat
energie over heb voor gezin, huishouden en hobby’s.
Logisch doel eigenlijk. En toch ook weer zoeken. Het zal niet gek
klinken als ik zeg dat het soms best ingewikkeld is en dat het telkens
vraagt de balans te herzien en nieuwe keuzes te maken. En dan vooral met
betrekking tot wat ik van mezelf verwacht, wat ik met mijn hoofd wil en
wat mijn lichaam aankan.
Ook dit is een proces van vallen en opstaan, van bezig zijn en
reflecteren op wat ik heb gedaan en hoe dat is gegaan. En ook bij deze
zoektocht is het weer belangrijk om mezelf de tijd te gunnen. Het hoeft
niet allemaal in één keer en ook zeker niet in één keer goed.
Weet dat wát ook je doelen (voor 2020) zijn: heel veel kleine stapjes samen vormen ook één grote stap.
Een blog over dealen met chronische (whiplash)klachten en de ontdekkingstocht naar een nieuw leven.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Iedereen een rugzak
Enig tijd terug alweer, zat ik in een bijzonder gesprek waar het onderwerp ‘rugzakje’ ter sprake kwam. Het zette een en ander mooi in pers...
-
Opgeven is een woord dat doorgaans niet in mijn vocabulaire zit. Ik ben een doorzetter, vaak koste wat kost. En toch heb ik nog niet zo lan...
-
Afgelopen week stond in het teken van hét huisbezoek van eigen juristen en een afgevaardigde van de verzekering van de tegenpartij. Met ...
-
Ik krijg altijd een beetje de kriebels als iemand het heeft over ‘je grenzen verleggen’, dat was ook al zo ruim voor mijn ongeluk. Toch is...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten