Uit je hoofd naar je hart, hoe doe je dat?

Midden in mijn zelfonderzoek naar de oorsprong van mijn off-days, waar ik in mijn vorige blog over schreef, had ik een afspraak met mijn magnetiseur. En daar kreeg ik toch wel een beetje op mijn kop.

Ik had de laatste weken ook weer last van mijn nek. Een soort van beurs gevoel, anders dan in het begin. Volgens de magnetiseur was dit een pijn die voortkwam uit de spanning die ik door dagelijkse stress, op mijn nek zette.

Volgens hem werden die klachten niet langer veroorzaakt door de schade die het ongeluk had opgeleverd. Dat is geheeld door de tijd. De ‘whiplash’ gaat bij mij nu werken als alarm. Pijn in de nek zou zo langzamerhand een signaal zijn dat aangeeft dat ik mezelf onder de loep moet nemen, of ik nog wel op de juiste manier bezig ben zeg maar. En ik moest hem hier gelijk in geven, gevoelsmatig klopte het in ieder geval.

Hij gaf ook nog aan dat ik op dat moment weer in mijn oude patroon dreigde te stappen. De stress waar ik in zat zou maken dat ik teveel bezig ging vanuit mijn hoofd, teveel op denkniveau zou zitten. Waardoor ik voorbij ging aan mijn gevoel, aan doen wat goed voelde. Bovendien zorgde dat er ook voor dat ik zo moe was. Bezig zijn vanuit je hoofd koste volgens hem veel meer energie, dat slurpte me leeg. En ook daar moest ik hem gelijk in geven.

En dus ging ik er mee aan de slag en nam ik mezelf weer eens onder de loep. Want ik wilde toch wel graag vooral energie krijgen uit wat ik allemaal deed. Er komen namelijk nogal wat leuke dingen op mijn pad en daar wil ik zeker mee door kunnen gaan, maar dan op wel op een blijvende, gezonde manier. Dus wat was wijsheid, hoe werkt het eigenlijk als ik vanuit mijn hoofd aan de slag ga en hoe buig ik dat om naar bezig zijn vanuit gevoel en hart?

En al klinkt dit misschien wat zweverig, de uitwerking is een stuk concreter!

In mijn vorige blog schreef ik al dat, als ik bezig ga vanuit mijn hoofd, ik tien stappen vooruit ben en mijn voeten uit het oog verlies. Zo voelt het ook, ik zit met mijn aandacht en mijn ademhaling hoog, frons mijn voorhoofd en span spieren in nek, hoofd en schouders aan. Het is een concentratie waarbij ik het contact met mijn lichaam en mijn ademhaling verlies. En dan is het lijstjes afwerken; dit doe ik eerst, dan dat en daarna dat. Ik plan vanuit wat praktisch is en wat ik vind dat moet gebeuren. Normen en hoe het hoort of iets zou moeten, gaat dan een rol spelen.

Daaruit stappen is simpel en moeilijk tegelijk. Want uit je hoofd komen gaat het best door in beweging te komen en wat te gaan doen en dat kan ik als geen ander. Maar het is meer dan dat, het is gaan bewegen en tegelijk mijn aandacht naar mijn voeten brengen. Gaan bewegen en daarbij bewust(er) adem te halen. Het is terug bewegen, van met mijn aandacht voor en hoog, naar laag en achter; bijna achterover leunen. Oftewel te gronden terwijl ik bezig ben.

En die pas op de plaats die ik de vorige keer benoemde is ook van belang. En dat maakt het zo moeilijk, want als ik eenmaal bezig ben wil ik het liefste door en verlies ik me dus in mijn enthousiasme en drive om iets af te maken. Een pas op de plaats terwíjl ik bezig ben betekent dat ik alert moet zijn op het nemen van een time-out. Ben ik nog aanwezig in het moment? Is alles nog oké of is het tijd voor wat anders/ voor een pauze? En dat wil ik nog weleens over slaan. Dus ook daarvoor is het van belang om de voetjes op de vloer te houden, bewust te zijn van mijn ademhaling en achterover te blijven leunen.

Wat doe jij om je voetjes op de vloer te houden?

Van herstellen naar reïntegreren.

In de afgelopen weken werd me duidelijk dat zo goed mogelijk herstellen niet langer meer bovenaan mijn prioriteitenlijstje staat. De grote stappen zijn gezet en ook de fine-tuning is bijna klaar. Het plafond is zo goed als bereikt en natuurlijk zit dit onder mijn ‘oude’ niveau en hoop ik het in de komende jaren nog wat omhoog te kunnen krijgen. Maar daar ligt niet langer mijn focus. Die is verschoven naar het opbouwen van een leven buitenshuis en specifieker naar een werkend leven.

Ik realiseerde me ook dat ik nu pas echt goed aan reïntegreren toe kom. Nu pas, bijna een jaar na mijn ontslag en anderhalf jaar na mijn betermelding. Normaal gesproken is dit verweven met je revalidatie, maar aangezien er bij mij vrij weinig via de normale weg gaat, volgt ook dit zijn eigen route.

En eerlijk gezegd heb ik hier toch ook wel weer een dubbel gevoel over. Want het is natuurlijk super tof dat ik eindelijk mijn uren buitenshuis kan gaan opbouwen. Wat overigens óók betekent dat het balletje voor mijn praktijk begint te rollen en dat voelt sterk en goed. Ik geniet enorm van de lessen die ik mag geven, de positieve reacties van de dansers, van het werken met mijn eerste cliënten en zéker dat ik voor vol wordt aangezien en als professional serieus wordt genomen.

Maar het opbouwen van uren gaat zeker ook niet vanzelf. Ik heb op dit moment bijna wekelijks een off-day, kom zelfs net uit een behoorlijk heftige. En dat was niet leuk, zachtjes uitgedrukt. Maar het schudde me weer wakker voor hoe ik erin stond en met mezelf bezig was en ik heb de tijd genomen om daarbij stil te staan.

Want met die conclusie, dat ik nu pas echt aan reïntegeren toe kom, realiseerde ik me dat ook dit weer niet in één keer goed hoeft te gaan én dat ik het niet alleen hoef te doen. Ik heb onder andere besloten om hier mijn loopbaancoach in te gaan betrekken, eerder was hij al mijn reïntegratiecoach dus hij kent me inmiddels al een beetje.

Een andere conclusie was dat ik met het opbouwen van uren buitenshuis, naar een nieuwe balans moet gaan zoeken. En dat was (is) wel een belangrijke conclusie. Uit mijn regelmatige off-days maakte ik op dat die namelijk een beetje zoek was. Beetje boel zelfs af en toe. En dat weet ik onder andere aan mijn enthousiasme en gedrevenheid.

Twee kwaliteiten die heel goed van pas komen bij het opbouwen van een eigen praktijk, maar ook een valkuil kunnen zijn. Want in dat enthousiasme kan ik me aardig verliezen en wat nog belangrijker is, in dat enthousiasme verlies ik uit het oog wat goed is voor mij en wat ik nodig heb. Dan wil ik tien stappen vooruit en heb ik niet meer in de gaten waar mijn voeten zijn.

Ik ben dus weer even terug naar de basis gegaan. Terug naar per dag bekijken wat ik echt moet doen, wat ik nodig heb en vooral ook waar ik zin in heb. Afgewisseld met voldoende rust en een pas op de plaats vóór ik aan iets nieuws begin. 

Hoe houdt jij grip op je balans?

En toen werd het even (te) druk

Na het schrijven van mijn vorige blog is het stiekem toch wel even behoorlijk druk geweest. Drie van de vijf gezinsleden zijn jarig geweest, waaronder ikzelf. We hebben een aantal uitjes gehad en zijn op vakantie gegaan. Ondertussen ben ik ‘gewoon’ door gegaan met het opstarten van mijn praktijk. En als kers op de taart ben ik afgelopen week een paar dagen mee geweest met het schoolkamp van de jongste. 

Begrijp me niet verkeerd, ik heb overal flink van genoten en echt leuke dingen gedaan. Onder het mom van, ‘het is maar één keer (per jaar)’, ‘mooie herinneren zijn me heel wat waard’, ‘samen dingen doen is belangrijk’, ‘ik heb al lang genoeg thuis gezeten, nu mag ik eindelijk weer aan het werk’ en ‘straks is de vakantie weer voorbij en kan ik terug op versnelling 1’. 

Tijdens het doen van al die leuke dingen heb ik mijn best gedaan om zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen. En dat betekende prioriteiten stellen. Dus na een weekendje weg zodra het kon, onderuit op de bank, ik heb heel wat afleveringen van Suits gezien. Ook is het huis op dit moment echt niet zo schoon en opgeruimd als ik zou willen, is mijn tuin ontploft en heb ik geen idee wanneer ik daar weer goed aan toe ga komen. Laat staan dat ik veel heb hardgelopen, of toe ben gekomen aan het schrijven voor bijvoorbeeld deze blog. Mijn gezin stond even op nummer 1 en dat was een bewuste keuze.

Maar het was echt niet altijd even handig. Afgelopen maanden waren óók een typisch gevalletje van niet goed plannen en te veel leuke dingen te snel achter elkaar willen doen. ‘Hoezo langere hersteltijd? Nu even niet hoor!’ Eén van mijn vele valkuilen die ik maar al te goed ken. En dus zit ik deze blog te typen met een mist in mijn hoofd en benen die zwaar zijn van vermoeidheid. Wie zijn billen brand mag op de blaren zitten. 

Maar blaren trekken ook weer weg, mits je ze goed verzorgt. De komende tijd sta ik zelf weer bovenaan het lijstje met prioriteiten. Dat betekent wat vaker languit op die bank lekker nagenieten van de beelden in mijn hoofd, de foto’s op de laptop en de volgende aflevering van Suits. Afgewisseld met dingen doen in huis, tuin en natuurlijk voor mijn praktijk. Want ik zit nog steeds niet graag stil en dat hoeft ook niet. Iets wat ik opnieuw heel duidelijk merkte tijdens het schoolkamp van de jongste. Ook moe kon ik dingen doen en was ik onderdeel van het team van ouders dat er stond. Het werd pas uitputtend zodra de pauzemomenten wegvielen. Een eye-opener die ik weer even met me mee ga nemen.

En dan is het nu tijd voor koffie!