Van herstellen naar reïntegreren.

In de afgelopen weken werd me duidelijk dat zo goed mogelijk herstellen niet langer meer bovenaan mijn prioriteitenlijstje staat. De grote stappen zijn gezet en ook de fine-tuning is bijna klaar. Het plafond is zo goed als bereikt en natuurlijk zit dit onder mijn ‘oude’ niveau en hoop ik het in de komende jaren nog wat omhoog te kunnen krijgen. Maar daar ligt niet langer mijn focus. Die is verschoven naar het opbouwen van een leven buitenshuis en specifieker naar een werkend leven.

Ik realiseerde me ook dat ik nu pas echt goed aan reïntegreren toe kom. Nu pas, bijna een jaar na mijn ontslag en anderhalf jaar na mijn betermelding. Normaal gesproken is dit verweven met je revalidatie, maar aangezien er bij mij vrij weinig via de normale weg gaat, volgt ook dit zijn eigen route.

En eerlijk gezegd heb ik hier toch ook wel weer een dubbel gevoel over. Want het is natuurlijk super tof dat ik eindelijk mijn uren buitenshuis kan gaan opbouwen. Wat overigens óók betekent dat het balletje voor mijn praktijk begint te rollen en dat voelt sterk en goed. Ik geniet enorm van de lessen die ik mag geven, de positieve reacties van de dansers, van het werken met mijn eerste cliënten en zéker dat ik voor vol wordt aangezien en als professional serieus wordt genomen.

Maar het opbouwen van uren gaat zeker ook niet vanzelf. Ik heb op dit moment bijna wekelijks een off-day, kom zelfs net uit een behoorlijk heftige. En dat was niet leuk, zachtjes uitgedrukt. Maar het schudde me weer wakker voor hoe ik erin stond en met mezelf bezig was en ik heb de tijd genomen om daarbij stil te staan.

Want met die conclusie, dat ik nu pas echt aan reïntegeren toe kom, realiseerde ik me dat ook dit weer niet in één keer goed hoeft te gaan én dat ik het niet alleen hoef te doen. Ik heb onder andere besloten om hier mijn loopbaancoach in te gaan betrekken, eerder was hij al mijn reïntegratiecoach dus hij kent me inmiddels al een beetje.

Een andere conclusie was dat ik met het opbouwen van uren buitenshuis, naar een nieuwe balans moet gaan zoeken. En dat was (is) wel een belangrijke conclusie. Uit mijn regelmatige off-days maakte ik op dat die namelijk een beetje zoek was. Beetje boel zelfs af en toe. En dat weet ik onder andere aan mijn enthousiasme en gedrevenheid.

Twee kwaliteiten die heel goed van pas komen bij het opbouwen van een eigen praktijk, maar ook een valkuil kunnen zijn. Want in dat enthousiasme kan ik me aardig verliezen en wat nog belangrijker is, in dat enthousiasme verlies ik uit het oog wat goed is voor mij en wat ik nodig heb. Dan wil ik tien stappen vooruit en heb ik niet meer in de gaten waar mijn voeten zijn.

Ik ben dus weer even terug naar de basis gegaan. Terug naar per dag bekijken wat ik echt moet doen, wat ik nodig heb en vooral ook waar ik zin in heb. Afgewisseld met voldoende rust en een pas op de plaats vóór ik aan iets nieuws begin. 

Hoe houdt jij grip op je balans?